Ben jij een broekvrouw of een rokvrouw?

Schrijfmeditatie is erg helend. Het helpt je wanneer je in crisis zit, of wanneer je je onrustig en gestrest voelt. Vaak haalt het oude – op het eerste gezicht ‘onbelangrijke’ – herinneringen van onder het stof vandaan. Maar wanneer je dieper gaat in die herinnering, zal je vaak merken dat juist die ‘onbelangrijke’ herinnering een nieuwe, frisse kijk op jezelf geeft. Kortom: schrijfmeditatie brengt je geheel onverwacht bijzondere inzichten. Het vertelt je ook altijd hoe het NU met je gaat.

.

Het begint met de gekste vragen

Echter, er is niet altijd een persoonlijke crisis voor nodig, om aan schrijfmeditatie te kunnen doen. Evengoed heb je vaak gewoon ZIN in schrijven. Zo ga ik mezelf soms de gekste vragen stellen. Zoals deze: of ik nu een broekvrouw of een rokvrouw ben? Die vraag aan mezelf kwam nadat er een oude – op het eerste gezicht compleet nutteloze – herinnering zich aandiende. Ik was zo verbaasd om die herinnering dat ik besloot het verder te onderzoeken. En aan het eind was ik weer een stukje wijzer.

Waarom nooit een rok?

“Mevrouw! U draagt een ROK!” Dat gilde een leerlinge verbaasd uit, nu zo’n twintig jaar geleden. In die tijd gaf ik nog les aan een middelbare school en ik bezocht met een groepje leerlingen een theatervoorstelling in de stad. Voor de gelegenheid had ik een rok aangetrokken, en bijpassende laarsjes. Mijn verbazing was al even groot: “Ja, hoezo?!”
“Maar mevrouw”, gilde de leerlinge weer, “dat doet u anders NOOIT. Ik heb u nog NOOIT in een rok gezien! Wat staat u dat goed!”
Ze had gelijk. Ik droeg inderdaad nooit een rok voor de klas. Ik was me daar echter nooit zo bewust van geweest. Waarom droeg ik eigenlijk nooit een rok voor de klas? En waarom draag ik nu nog steeds voornamelijk broeken, ook al voelt dat niet altijd even comfortabel meer? “Ik heb de laatste tijd nood aan ruimte en lucht tussen de benen”, schreef ik. Dat gevoel, dat een broek heftig om me heen lijkt te plakken, is nieuw voor me. Zover ik me kan herinneren, heb ik me in een broek, meestal een jeans, comfortabel, vrij en veilig gevoeld. Misschien is het tijd om van die gewoonte af te stappen? Misschien komt deze herinnering me vertellen wat ik NU nodig heb?

Waarom nooit een broek?

Tot mijn twaalfde heb ik nooit, never ever, een broek gedragen. Zoiets kreeg je mij niet om de benen. Ik was een echte rokjesfan, het liefst rokjes met plooien die als je in het rond tolde, helemaal openzwaaiden. In een rok kon ik makkelijk bewegen, dansen, in bomen klimmen en hollen en rennen waar ik waar wilde. Net als een paard, was ik. Als ik ergens een open ruimte zag, zoals midden in de supermarkt vlakbij de slagerstoog, ging ik hard galopperen, springen, handstand en radslag oefenen. Dat alle mensen daarbij mijn zwaaiende blote benen konden zien, vond ik helemaal niet erg. Een broek, zo was mijn idee, voelde veel te benauwd.

De veilige combi: een sponzen short onder de rok

Zo rond mijn negende kwam er het fenomeen “shorts” bij, als gevolg van een jojo-rage, gecombineerd met het groeiende zelfbewustzijn dat bij die leeftijd hoort. Plots gingen alle meisjes van die afschuwelijke sponzen shorts onder de rok dragen zodat nieuwsgierige jongens op het speelplein onze onderbroeken niet zouden zien wanneer ze met hun jojo’s onder onze rokken kwamen zwaaien. Een rok werd plots ‘onveilig’, en dat wat zich onder de rok bevond, moest worden beschermd.

De rok als keurslijf

Vanaf de middelbare (meisjes)school werd de rok een stijf grijs, verplicht-te-dragen ding van het soort prikkende wol dat jeukte aan de benen. Van de weeromstuit wilde ik na schooltijd absoluut geen rok meer dragen. Ik kreeg mijn eerste (!) jeans. Na drie jaar ruilde ik de meisjesschool in voor een vrijere, gemengde school zonder uniform. Gek genoeg ging ik niet terug rokken dragen, of jurken. Wellicht opdat ik me veiliger zou voelen, nu er ook weer ‘jongens’ op school aanwezig waren. Bovendien droeg geen enkel meisje nog een rok. We waren de jaren negentig, en de meest populaire kledingstukken waren de driekwart-broeken, felgekleurde en panterprint leggings, en tuinbroeken, al dan niet met een zwart spijkerjack eroverheen. De tuinbroek vond ik het fijnst. Ik had er eentje in lichtblauwe jeans, eentje in zwarte jeans en een groen met zwart gestreepte! Evengoed droeg ik, trouw aan de Grunge-stijl van de toen populaire rockband Nirvana, versleten spijkerbroeken en ruitjesblouses om mijn middel geknoopt.

De broek als beschermlaag

“Maar waarom droeg ik ook later, als jonge twintiger en dertiger, zelden een rok voor de klas?” Waarheid was dat ik me nooit helemaal veilig voelde, zo in mijn eentje voor een bende leerlingen. Alsof er elk moment een jojo van onder de banken kon verschijnen. De broek was mijn beschermlaagje voor mijn kwetsbaarheid en mijn onzekerheid. Pas wanneer ik me veilig voelde bij een klas, durfde ik wel eens een rok aan te trekken.

Brok én rok zijn veilig en vrij

Mijn onderkant lijkt er nu echter genoeg van te hebben. De oude associatie dat een broek veilig is, en een rok niet, lijkt niet meer te kloppen. Het gaat erom hoe ik me vanbinnen voel, en dat is precies waar deze herinneringen en mijn schrijfmeditatie me naartoe hebben geleid: dat het veilig is, waar ik ook ben, en dat mijn lichaam me NU vertelt dat het weer tijd is om ook van rokken te genieten.

Niet lang na de schrijfmeditatie stond ik in het pashokje, met alleen maar (wijde) rokken en jurken in bonte kleuren om me heen. Ik voelde vreugde en opwinding wanneer ik een rok aantrok, en al die ruimte weer om de benen voelde. Mijn hoofd – dat de spiegel inkeek – ging in weerstand: “Ben je gek, het is te koud voor een rok, en al dat gedoe met lange kousen en leggings. Zou je niet beter weer een broek? Een broek is handiger, comfortabel en lekker warm.” De verkoopster overtuigde me. “Wat staat u dat goed, mevrouw!” hoorde ik haar zeggen. En dat was precies de zin die ik nodig had om in overgave te gaan. “Dankjewel”, zei ik, “ik neem deze jurk en rok.”

Zo binnen, zo buiten

Kleding ondersteunt wat er in mij gaande is: ik ben een fase ingestapt waarin vrouwelijkheid, beweeglijkheid, lichamelijkheid, creativiteit en seksualiteit in alle vormen en kleuren weer meer ruimte mogen innemen. Waarmee ik niet wil zeggen dat dit niet kan in een broek! Het gaat er nu echter om wat rokken en jurken in mij in beweging zetten, hoe ze me terug dicht bij dat rond rennende, spelende, vreugdevolle kind in mij brengen. Het paard in galop, dat is het gevoel dat ik met mijn nieuwe aankoop wil stimuleren.

Wat voel je in je lichaam, en wat past daarbij?

Ik ben niet het één of het ander. Ik wil bovendien niet nog méér betekenis hangen aan het dragen van een broek of een rok. Het gaat mij om wat ik NU voel in mijn lichaam als ik het één of het ander draag. Rokvrouw of broekvrouw, soms ben ik het één gewoon een beetje meer dan het ander.

.

Is dit herkenbaar? Hoe zit het met jouw herinneringen aan je kledingstijl? Droeg jij ook een tijdlang geen rok? Aan welk kledingstuk had of heb je een hekel? Waarin voel jij je het meest uitbundig en vrij? Je kunt, als je dat graag wilt, hieronder je reactie achterlaten.

.

Lees je graag meer over schrijfmeditatie? Dan is mijn boek wellicht voor jou. Kijk op: Schrijven naar bewustzijn.

.

Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria en organiseert ze schrijfretraites en stilteretraites in binnen- en buitenland, zoals de stilte retraite Schrijven naar binnen en de zomerretraite Schrijven naar Bewustzijn.

P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.

Neem ook regelmatig een kijkje op de FACEBOOKPAGINA!