Ben jij met jezelf getrouwd?

Als je een aanzoek zou krijgen van jezelf, zou je dan volmondig en vol liefde JA, IK WIL kunnen zeggen aan jezelf?
Heel eerlijk: toen ik mezelf jaren geleden die vraag stelde, kon ik dat niet. Ik kon die volmondige JA niet over mijn lippen krijgen. Huwen met mezelf? Dat vond ik absoluut griezelig. Er was altijd wel iets dat niet goed genoeg was, er was altijd wel een stukje van mezelf dat ik niet durfde bloot te geven, niet bereid was te accepteren in mezelf.
Tot nu. Geheel onverwacht stapte ik in het huwelijk met mezelf. Niet omdat ik dat zo per se wilde, maar omdat de buitenwereld het me spiegelde, in een onverwacht moment. Ik was er klaar voor, maar had het niet door. Tot ik samenviel met een bijzondere plek …

.
Ruimte in het hart

Via een vriendin kreeg ik de contactgegevens van een acupuncturist. Ik boekte gelijk een behandeling, want mijn lichaam kon wel een reset gebruiken. Over berg en dal reed ik naar de andere kant van het eiland waar ik woon, gaf me over aan de dunne naalden die in de pijnpunten van mijn lichaam geprikt werden.
“Deze naald ontspant het huis van je ziel.” (prik tussen de schouderbladen, auw)
“Deze is voor het ontspannen van je gedachten.” (prik, auw-wauw).
“Deze brengt ruimte in het hart.” (prik, ooooh-dat kriebelt!)
Tot zover. De enige reden waarom ik dit vertel, is omdat de behoefte aan reset me naar een bijzondere plek op het eiland bracht.
Wanneer ik na de sessie de behandelruimte uitstapte, richting mijn auto, startte de magie (wellicht hadden de naalden iets in me geopend, of minstens een proces dat al langer gaande was, ook in mijn lichaam bevestigd).

Dé plek!

Ik reed een meter of twintig verder, en plots werd mijn aandacht getrokken door een pad, zo eentje dat vanuit de hoofdweg omhoog kronkelt. Aan de top van het pad zag ik het: dé plek! Ik sta aan de voet van dé plek!
“Neeeeeee”, dacht ik, “dit kan niet”.

Huwelijk in een kerkje

Ik stapte uit, en liep het pad op. Ik kwam terecht op een plek die ik negen jaar geleden getekend had op een eenvoudig A4’tje: “Dit is de kerk waar ik in het huwelijk treed”. Een tekening die spontaan was ontstaan, vanuit een visioen, een beeld, een gevoel. Een kerk ook die ik in de jaren daarna van ver had herkend (“dit is de kerk van mijn tekening!!), en altijd al had willen bezoeken, maar nooit deed.
Die plek = een kerkje hoog bovenop een puntige bergtop, met een kronkelig pad en trappen ernaartoe, een kerkje dat lang geleden is gebouwd ter nagedachtenis van alle mensen die het leven lieten tijdens een enorme bosbrand hier op het eiland.
Ik wist echter de weg niet ernaartoe, en ik voelde nooit de behoefte om het te vragen. “Dat pad ernaartoe laat zich ooit vanzelf wel zien”, was mijn idee.

De plek waar ik al zo lang wil zijn

En nu vond ik dus dat kerkje, als vanzelf. Ik besefte ook dat ik de voorbije jaren al enkele keren voorbij dat pad was gereden, en het nooit had gezien!
Ik ben de berg opgewandeld, heb bij het kerkje in stilte gezeten, in verwondering uitkijkend over de zee en het lager liggende stadje. Hoezo sta ik nu ineens op de plek waar ik al zo lang wil zijn?
Nooit had ik kunnen bedenken dat het kerkje dat ik in 2013 tekende, symbool stond niet zozeer voor het huwelijk met een ander, maar wel voor het huwelijk met mezelf!

De cirkel is rond

En zo gebeurt het vaak: we zetten een intentie uit (bv. jezelf vinden, je missie vinden, een innerlijke shift maken) en dan “vergeten” we dit alles weer, omdat we zo worden opgeslorpt door de dagelijkse dingen, de pieken en dalen, de grote en kleine golven van het leven. Tot we plots aan ons symbolische “kerkje” staan en beseffen: “Het is zover, het is gebeurd, de cirkel is rond, ik vond en verbond alle stukjes van mezelf, ik draag mijn boodschap uit.”

Het huwelijk met jezelf werkt als een magneet

En weet je wat? Het huwelijk met jezelf werkt als een magneet. Als je helemaal met jezelf in vrede bent, schenk je de ander de ruimte om dat ook te zijn. Er is geen kritiek, geen oordeel, geen voorwaardelijkheid, geen nood aan goedkeuring of angst voor wat de ander zal denken. Het voelt zo VRIJ!

We zijn één

Deze shift in mezelf werd me twee weken later gespiegeld in de Verdiepingsweek hier op Ikaria. Zeven schrijvers landden op het eiland, en samen brachten we een week door. In de ochtend was er yoga, daarna heerlijk ontbijt, en daarna een sessie schrijfmeditatie en opstellingswerk. De opstellingen legden onze meest kwetsbare delen bloot. Er is niets zo “naakt” als opstellingswerk. In het veld kun je jezelf niet verstoppen, het nodigt steeds uit tot opening en verbinding. We voelden opvallend veel herkenning en acceptatie voor alle delen in onszelf en de ander. Ja, ook de niet zo prettige delen. Het mocht er allemaal zijn. We voelden allemaal: we zijn één. Jij bent ik en ik ben jij en ieder van ons bestaat in en uit elkaar. En als het nodig is, zijn we bereid om allemaal samen in het huwelijk te treden (symbolisch, uiteraard).

Lichter en sterker, ruimer van binnen

Ik voelde op een heel diep niveau hoe ook elke deelnemer een stukje van mezelf representeerde, deel was van mij, en hoe ik dat alles in vrijheid kon accepteren en verwelkomen. Het voelde niet heel erg “anders” dan tijdens andere retraites, maar op één of andere manier lichter en vrijer.

Of zoals één van de deelnemers het zo mooi formuleerde: “Schoon, dat is hoe ik me voel. Lichter en sterker, ruimer van binnen. Op de oude paadjes van gedachten kan ik niet meer wandelen, ik zweef er gemoedelijk overheen. Ik voel me vrij om zelf de route te kiezen, vrij om te zijn wie ik ben.”

.

.

Jaartraining Matrix of Joy

Huwen met jezelf en het pad bewandelen naar lichtheid en vrijheid, is wat we doen in de Jaartraining Matrix of Joy.

Wil jij ook (weer) openen en verbinden vanuit kwetsbaarheid? Jezelf één voelen? Dan ben je heel erg welkom!

.

Wil je graag reageren? Een boodschap achterlaten voor mij of voor de andere lezers? Dat kun je onderaan deze blog. Ik lees je daar!