Buitelen en stuiteren en stampvoeten als een innerlijk kind

Gastblog 3: met dank aan Heleen

.

Heleen is mid-veertig, single en moeder van twee (bijna) tieners. Ze is creatief, humoristisch en schrijft graag en vaak. Via Schrijven Online kwam ze, midden in de eerste corona-lockdown, bij een online schrijfdag van Joey terecht. Die ene ontmoeting zette haar op een heel nieuw pad, dat ze dapper besloot te bewandelen. De schrijfdag leidde naar de online workshop Schrijven met je innerlijke kind, en die workshop leidde weer naar deelname aan de Verdiepingsweek op het eiland Ikaria (sept 2020). Over haar proces, de ‘wandelingen’ die gaan met vallen en opstaan, schrijft ze om de zoveel tijd een gastblog. In deze blog lees je over haar ervaring met de 3-daagse workshop ‘Schrijven met je innerlijke kind’.

Wat er voorafging aan dit verhaal, lees je in: mijn innerlijke kind roert zich. En goed.

Ook nog in een eerdere blog, Ik ben hier niet klaar mee, impressie van een schrijfdag, schreef ze over haar eerste kennismaking met schrijfmeditatie: ‘Er is iets aangeboord, iets in beweging gekomen. Totaal onverwacht!’

.

Toegegeven: mijn enthousiasme is wat minder groot als ik klaar zit voor de tweede sessie van de cursus “Schrijven met je innerlijke kind”. Er zitten twee weken tussen de vorige en deze keer: genoeg tijd om het stof te laten neerdwarrelen, maar onvoldoende om die boosheid en frustratie te vergeten. Ik ben op mijn hoede, zo voelt het.

Mijn innerlijk kind buitelt en stuitert! Een bom aan energie!

Het is fijn de andere deelnemers weer te zien. We vertellen elkaar uitgebreid onze ervaringen van de afgelopen twee weken, waarin we aan de slag gingen met het huiswerk dat Joey ons had opgegeven. Daarna gaan we aan het werk. Joey neemt ons mee in een uitgebreide geleide meditatie, een ontdekkingsreis door ons eigen lichaam met ons innerlijke kind. Dat van mij wandelt, buitelt, stuitert, bungelt en glijdt. Dat buitelen en stuiteren ben ik verleerd – als kind al werd ik vroeg serieus en ernstig. Dit energieke wezentje, dat onderdeel van mij blijkt te zijn, lijkt wakker geschud en is daar duidelijk heel blij mee.

Joey neemt ons mee naar vroeger, naar herinneringen die onze zintuigen prikkelen, en ik schrijf over wat we vroeger aten bij bijzondere gelegenheden. Ik kan het gewoon weer proeven, ik bén dat kind van nog geen vier jaar oud. Met weer een aantal opdrachten voor de komende weken, nemen we afscheid. Fijn, denk ik. Dit was een fijne ochtend. Het zware gevoel van na de vorige keer blijft gelukkig uit.

Oeps, daar zijn de tranen

Ik heb te vroeg gejuicht. Een dag later schiet een onhandig appje van mijn ex in mijn verkeerde keelgat – en ik krijg het er met geen mogelijkheid meer uit. Ik begin te huilen en kan niet meer stoppen. Uren achter elkaar lig ik huilend op de bank. Zelfs als ik niet bewust huil, stromen de tranen over mijn wangen. Ik raak in paniek – huilen is mij tamelijk vreemd. Vooruit, bij een sterfgeval of échte pijn wil ik wel huilen, maar in principe (en dit woord is heel bewust gekozen) huil ik niet. Het lost niets op, het put me uit en ik word er ronduit lelijk van. Kortom: ik blijf er ver van. Daarom is deze huilbui reden voor paniek en uit angst kopje onder te gaan in die stroom tranen, grijp ik naar mijn reddingsboei. Joey heeft aangegeven er voor ons te zijn, als dat nodig is. Het is nodig.

Stampvoeten als een kind

Een paar dagen later treffen we elkaar via Zoom. Ze hoeft niet te vragen hoe het gaat: het huilen is nog altijd niet echt gestopt, ik heb dikke rode ogen en voel me uitgeblust. Ik heb me zelfs ziek gemeld op werk – ik kan zo niemand onder ogen komen en heb het concentratievermogen van een fruitvliegje. Joey luistert. En ik vertel. Over dat appje, over hoe boos ik werd. Ik, boos op iemand anders. Nog zo’n daar-blijven-we-ver-van fenomeen. Maar nu werd ik zó boos, ik voelde me zó niet serieus genomen, aan de kant geschoven, in de steek gelaten, ik was WOEDEND. Ik heb staan stampvoeten als een kind.

Wie liet je als eerste in de steek?

Hé, interessant. Waarom stampvoeten als een kind? “Wie heeft jou nog meer zo in de steek gelaten?” vraagt Joey. “Op wie ben je nog meer zo boos?” Na wat mislukte relaties kom ik uit bij mijn vader. Hij overleed toen ik nog jong was. Zijn ziekte was een lastig thema thuis, het was alom aanwezig, maar we praatten er niet écht over. De tranen stromen weer en het doet fysiek pijn in mijn borstkas. Hier zit dus iets. “Maar,” zeg ik “hij wilde niet dood, hij wilde ons niet achterlaten. Je kunt toch niet boos worden op iemand die ziek werd en dood ging? En dat hij er niet over kon praten, daar kon hij toch niets aan doen? Hij had zelf ook niet anders meegekregen vanuit thuis. Daar kan ik toch niet boos over zijn, dat is toch niet eerlijk?”

“Toch wel”, zegt Joey. “Daar mag je best boos om zijn. Als kind voelde je je in de steek gelaten.”

Emoties halen je in. Zelfs na twintig jaar.

Plots snap ik dat het ook niet eerlijk is voor mezelf om aan die emoties voorbij te gaan. Ze halen je in, ooit, ook twintig jaar later. Dan word je buitenproportioneel boos op iemand, die misschien iets onhandigs zegt of doet, maar nooit met het doel je zo onderuit te halen, dat je een week niet kunt werken.
Nu ik weet waar mijn woede eigenlijk vandaan komt, kan ik met afstand kijken naar die boosheid richting mijn ex. En richting die ene collega, die me ook steeds niet serieus neemt en telkens weer passeert. Niet dat ik niet meer boos ben, maar (1) ik laat die emotie toe, en (2) ik plaats dat wat gebeurt in perspectief. Ben ik echt zo boos op hem of haar? Of is het mijn innerlijk kind dat buitelt en stuitert en even gezien wil worden? Het blijkt meestal dat laatste.

Lichttaal, hoop en ruimte

Weer twee weken later zit ik klaar voor de derde sessie van de workshopreeks. Licht, dat blijkt het thema van deze dag, want Joey laat ons kennismaken met Lichttaal. We ontdekken uitgebreid onze eigen unieke Lichttaal. Ik haal adem, haal woorden als ‘hoop’ en ‘ruimte’ uit dit ‘lichtgevende’ proces. Wat ik vooral fijn vind, is het idee dat niemand ooit soep zal kunnen maken van wat ik kwijt moest. Lichttaal is de overtreffende trap van privé-taal. Het voelt ontzettend veilig om met lichttaal mijn gedachten op papier te zetten.

Licht, zo is hoe we deze laatste dag met elkaar afsluiten. Maar niet zonder een terugkomdag af te spreken, want we willen elkaar eigenlijk nog niet loslaten! Elk van ons is zo’n mooi proces in gestapt! Als ik zo naar mijn mede-cursisten kijk, lijkt iedereen wat meer licht uit te stralen!

Een innerlijke reis stopt nooit

Wat mijn eigen proces betreft: ik weet dat het hier niet stopt. Ik heb met de punt-lijn-meditatie eindelijk een vorm gevonden die me echt verder brengt, inzichten geeft, oud zeer laat opruimen. En ondanks corona, ondanks code oranje, ondanks negatieve reisadviezen en het risico in quarantaine te moeten bij thuiskomst, meld ik me aan voor de Verdiepingsweek op Ikaria!

No way back, ik ga ervoor!

.

Wat vooraf ging aan dit verhaal: Mijn innerlijke kind roert zich. En goed.

Benieuwd naar de eerste blog van Heleen? Lees hier: Ik ben hier niet klaar mee! Impressie van een schrijfdag.

.

MEER WETEN OVER HET INNERLIJKE KIND? LEES DAN OOK DEZE BLOGS:

.

>> Wat als je innerlijke kind aan het stuur van je leven zit?

>> Je innerlijke baby: terug naar de basis van je ontwikkeling.

>> Je inner child of je rechtstreekse lijntje met je innerlijk weten.

.

ONLINE SCHRIJFDAGEN

Proeven van schrijfmeditatie? Neem deel aan een >> online schrijfmeditatiedag!

Of schrijf je gelijk in voor de >> online workshopreeks Schrijven met je Innerlijke kind.

.

GRATIS E-BOOK SCHRIJVEN MET JE INNERLIJKE KIND

Het gratis e-book vind je hier: >> Schrijven met je innerlijke kind

.

GRATIS SCHRIJFMEDITATIE

Gratis een keer schrijfmeditatie proberen? Bekijk mijn aanbod gratis schrijfmeditaties.

.

Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.