Chaos toont je 1001 mogelijkheden voor nieuw begin

“Laat ik eens GEK doen”, dacht ik bij de start van de voorbije Verdiepingsweek hier op Ikaria. “Ik heb zin in CHAOS, verrassing en verwarring.” Het verlangen om niet als vanouds te starten kwam vanuit een opwelling, zo’n beetje een last minute change of old.

.
Niet zoals gewoonlijk

Dus deed ik NIET wat ik gewoonlijk doe bij de start van een retraite: onze schrijf- en werkplek inrichten met dikke kleurrijke zitkussens, vloermatjes en yogamatjes netjes in een cirkel geschikt, met in het midden een verwelkomend altaartje van kaarsen of bloemen, pennen en schrijfboekjes. We werken buiten, op de stenen van een mini-amfitheater, en doorgaans richt ik dat dus zo prettig mogelijk in voor de deelnemers.

.

Alles op een hoopje, chaos!

NIET dus, dit keer. “Wat als ik alles op een hoopje gooi?” Het idee alleen al maakte me vrolijk, dus stapte ik het amfitheater in en ging driftig met kussens, matjes, pennen, papier, steentjes, schelpjes en yogamatjes slingeren (wie mij kent krijgt daar nu vast een beeld bij). Resultaat: één grote kleurrijke vormloze “brij” van allerlei.

Een eerste deelnemer kwam het amfitheater in, de ogen groot van verbazing en ongemak. “Hoe? Wat? Huh?” Ik gaf hem niet de tijd om na te denken, maar wel meteen een taak: “Jij mag elke volgende deelnemer die deze plek binnen komt, vragen om alle spullen die ze bij zich hebben, ook in het midden te gooien.”

.

Wat zou chaos met jou doen?

Eén voor één schuifelden ze het amfitheater in. Elk op zijn of haar manier. De confrontatie met mijn zojuist gecreëerde chaos, legde meteen onzekerheid, verrassing, wantrouwen, angst, ongemak en nieuwsgierigheid bloot. Er was geen ontkomen aan.
“Graag al je spullen afgeven. Liefst met een grote zwaai op de stapel gooien.”
“Mijn teenslippers ook?”
“Yes!”
“En mijn schrijfboek?”
“Ja, die ook!”
Mijn kersverse helper volbracht zijn taak voorzichtig maar voortreffelijk.
“Ja maar, mijn bril!” protesteerde iemand.
“Mag ik nog snel een trui pakken?” probeerde een ander.
“Moeten we een pen hebben?”
“Oh, nee! Niet mijn telefoon!”
“Waar moeten we zitten? Er is geen plek!”
(bij deze uitroep kon ik mijn lachen bijna niet inhouden, het amfitheater biedt namelijk héél veel plaats om te zitten)
“Mag ik mijn schrijfboek echt niet bij me houden?”
“En nu? Gaan we de hele tijd zo staan?”
“Dit voelt naakt.”
“Getver, Joey! Wat is dit?!”

“Kom even bij me staan”, zei ik, “laten we een kring vormen rondom deze berg aan spullen.”
Ik nodigde hen uit om naar elkaar en naar de chaos te kijken, met aandacht voor wat er in hun lichaam en hun geest gebeurde. “Maak even een screenshot in je geest, voor HOE je elkaar en de chaos nu ervaart. En heb geduld. Over een kwartiertje zal je hele perceptie anders zijn.”
“Vreemd.”
“Ongemakkelijk, dit.”
“Allemaal onbekende gezichten.”
Ik vroeg hen wat ze nog meer voelden bij de chaos.
“Leegte. Er is niks!”
“Leegte?! Nee, gij, het ligt hier helemaal vol!”
“Ik voel me ontredderd. Ik heb geen plek.”
“Ik wil er liever niks mee te maken hebben.”
“Ik ook niet, ik wil weglopen.”
“Ik word hier super blij van! Zoveel kleur!”
“Ik voel vrijheid! Mag ik erin springen?”

.

Chaos = 1001 mogelijkheden, een nieuw begin!

Ergens in de chaos had ik pennen gegooid. Ik nodigde hen uit een pen te zoeken, en in de chaos een eerste denkbeeldige punt neer te zetten. “Neem je tijd om jouw startpunt te spotten”, zei ik, “waar wordt je aandacht naartoe getrokken? Weet: in leegte en chaos liggen 1001 mogelijkheden tot nieuw begin.”
De ene zette een punt bovenop een yogamat. Een ander zette
een punt bovenop een teenslipper, nog iemand anders op een steen, op de kaft van een schrijfboek, bovenop een stoffen tas, een matje of zitkussen.
Het maakte niet uit, begrepen ze al snel, waar precies dat eerste punt werd gezet. DAT het werd gezet, was belangrijk, want het geeft een vertrekpunt, een still point en een focuspunt van waaruit je in beweging komt, en jezelf naar vorm kunt leiden.

.

Wat wil je als eerste doen? Wat komt er in beweging?

Stonden we dus lekker samen in die chaos aan voorwerpen, met de punt van de pen ergens op gericht. “Wat wil je nu als eerste doen?” vroeg ik. “Wat is de eerste beweging die je lichaam wil maken? Voel, en volg je lichaam. Net zoals je vanuit de punt de lijn in beweging zet op papier, breng je nu je lichaam in beweging.”
“Ik wil opruimen!” riep iemand.
“Ik wil erin springen en de kussens knuffelen.”
“Ik wil eromheen huppelen.”
“Ik wil het liefst op een afstandje liggen en toekijken.”
“Ik wil ook liever afstand.”
“Ik wil wat geordend wordt, weer tot chaos herleiden.”
Het proces van al die pennen, punten en lichamen in beweging werd hoogst interessant.
Iemand probeerde de chaos te ordenen.
Iemand bracht de nieuwe orde meteen weer overhoop.
Rondom die strijd tussen orde en wanorde huppelden twee anderen.
Nog twee anderen speelden als kinderen met de stapel matjes en kussens.
Drie mensen keken nieuwsgierig toe vanop een afstandje: Waar moet dit in godsnaam heen?
Ik zelf liep de trappen van het amfitheater op en neer, zwierde in de takken van de bomen en keek toe, hyper geconcentreerd en nieuwsgierig naar hoe de chaos zich langzaam als vanzelf tot vorm zou scheppen. Elke deelnemer reageerde anders, bewoog anders, maakte wel of niet verbinding met de chaos, en elke beweging was belangrijk voor het geheel.

.

Het is nodig dat …

Het is nodig dat sommigen als eerste in de chaos springen.
Het is nodig dat sommigen in stilte toekijken, het veld of de kom bewaken, met hun aanwezigheid het geheel ondersteunen.
Het is nodig dat sommigen erom heen huppelen.
Wie of wat je ook bent, hoe je ook beweegt, JIJ bent noodzakelijk, gewoon door te zijn wie je bent!
De huppelaars werkten immers aanstekelijk, en wie nog op afstand stond, ging mee huppelen. Het enthousiasme waarmee de twee in het midden van de chaos met de kussens en matjes speelden, zorgde ervoor dat ook anderen het middenveld in durfden. En Opruimer en Chaoot hielden de hele boel in een eindeloze hilarische beweging.
En dan, als vanzelf, werd de beweging rustiger, en creëerden we samen een zacht en comfortabel Veld waarin we samen zouden kunnen werken. Ook Opruimer en Chaoot werden moe, staakten de strijd, en vonden een vredevol evenwicht tussen orde en chaos.

.

Je hoeft het niet alleen te doen

Zo vormde zich als vanzelf een prachtige cirkel van matjes en kussens, veel echter en warmer, meer uitnodigend dan ik het zelf ooit voor elkaar had kunnen krijgen. Wat een les ook voor mij! Ik hoef het niet alles vooraf te doen. Het ontstaat zoveel beter uit ons, als groep.
“Kijk weer even naar elkaar”, zei ik. “Bij het binnenkomen kende je elkaar van haar noch pluim. Hoe kijk je nu naar elkaar? Hoe vreemd voelt het nog? En wat is er gebeurd met de chaos?”
En ja, het was alsof we elkaar al kenden. Omdat we samen in een mum van tijd “iets” vanuit chaos hadden gecreëerd. Onverwacht en spelenderwijs hadden we elkaar midden in de chaos op een diepere laag ontmoet.
“Dit is”, zei ik, “hoe we samen zullen werken en schrijven. De creatie van de Verdiepingsweek is gestart! Elke dag zetten we de punt, midden in onze chaos aan gedachten. De punt van waaruit we steeds verder bewegen.”
(Natuurlijk werd het weer een fantastische, krachtige week).

.

In elk moment een nieuw begin

Wat ik creëer, of dat nu retraites of schrijfdagen of trainingen zijn, is ook voor mij telkens een nieuw begin. Ik weet waar ik start, bij de punt, ergens gezet in de leegte van het witte blad, en ik weet dat aan het eind het proces rond zal zijn. Wat daartussen zit, is steeds opnieuw een wonderlijke verrassing!
Wordt vervolgd … met elke nieuwe retraite 🙂
.

Benieuwd naar de retreats?

Kijk op Retreats in Griekenland & België

.

Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.