Ik heb wat met dieren. Ze komen me altijd wat vertellen. Vooral op momenten dat ik het niet verwacht. Daarom, dit verhaal voor jou. Ik hoop dat het je mag inspireren!
De ezel en ik
Als ik in vakantiemodus ben, maak ik graag tijd voor schrijven, schilderen, “prutsen” en “prullen”. De eerste dagen vakantie, echter, wil mijn lichaam niet mee. Het wil slechts liggen en hangen op het strand, en zwemmen in zee. Ook mijn hoofd gaat in verzet, weigert koppig als een ezel om de vele ideeën die ik nog heb, uit te werken. Zo’n beetje of er storing zit op de lijn. Wat wel in beweging komt, is een trein aan niet zo prettige gedachten zoals: “je verliest je tijd”, “wat lig je weer te luieriken”, enzovoort.
Het dendert maar door!
Als die trein te erg wordt, schakel ik een hulpmiddel in: de auto. Ik houd enorm van autorijden, het voorbijschuiven van landschappen, de wind door het raam. Achter het stuur, gefocust op de scherpe bochten en ravijnen hier, krijg ik mijn geest tot rust.
Dus stapte ik de auto in, met als doel de berg over te rijden, helemaal naar de andere kant van het eiland. Ik reed op de hoofdweg, een weg die ik al duizend keer gereden heb. Wat ook mee de auto instapte: de trein aan niet zo prettige gedachten. Het denderde maar door.
Voor een ezel ben je maar beter lief
En toen gebeurde het: plots merkte ik dat ik me niet meer op de hoofdweg bevond, maar op een slingerend smal straatje naar een mini bergdorp! Gek, hoe kwam ik daar nu terecht? Zonder het in de gaten te hebben, was ik de weg af gedwaald!
Toen ik rechtsomkeer wilde maken, lukte dat niet: om de bocht verscheen hij, de ezel, pal in het midden van de straat. Hij was niet vrij, maar met een lang dik touw verbonden aan een paaltje naast de weg. Ik stopte mijn wagen vlakbij. Wat nu?
Ik wachtte. Minutenlang. Een eeuwigheid leek het wel. Uitstappen durfde ik niet. Ik vind ezels best schattig, maar zo hier op de weg vond ik het tamelijk bedreigend. Achteruit rijden? Ook geen optie. Te bochtig, te smal.
Tot mijn geduld een grens bereikte. Ik stapte uit, haalde diep adem en gaf een zo zacht mogelijk rukje aan het touw. Met ezels moet je lief omgaan, wist ik, anders bereik je het omgekeerde effect. Ik klakte mijn tong: “Ela, ela, hier, hier.” Op zijn dooie gemak ging de ezel opzij. Ik stapte weer in de wagen – en de ezel gelijktijdig weer naar het midden van de weg.
Zucht.
Oké.
Opnieuw.
En toen werd het stil in mij
Geamuseerd keek ik de ezel aan, en hij mij. Ik was bereid om het spelletje mee te spelen. “Wat kom je mij vertellen?” Ik vroeg het hem hardop. “Hoe lang wil je dat ik hier nog stil sta?”
“Tot ook je trein aan gedachten stil staat”, zei hij. Nou, nagel op de kop!
Ik werd stil. Het werd stiller in mij.
En toen zette hij zowaar als vanzelf een stap opzij. Ik duwde het gaspedaal in, en reed hem voorbij, op zoek naar een open plek waar ik mijn wagen kon omkeren. Dat was nog niet zo eenvoudig. Wat verder draaide ik de oprit van een huis op. Daar stapte een man ook net de auto in. “Verdwaald? Waar wil je heen?” vroeg hij. “Weer naar de hoofdweg”, zei ik, en ik keerde om, reed naar de plek waar de ezel alweer in het midden stond.
Koppigheid helpt
Opnieuw hield ik stil vlakbij de ezel. Zijn energie was anders nu. Koppiger. “Jij gaat dit keer geen millimeter opzij, hé?” zei ik. Het spelletje van de ezel maakte me alsmaar blijer, alsof ik steeds beter begreep wat er hier werkelijk aan de hand was. Opnieuw haalde ik diep adem. Kwam alsmaar meer in het nu.
Precies op dat moment verscheen de wagen van de man achter me. Hij hield stil, stapte uit, en gaf een stevige ruk aan het touw waarmee de ezel vastgebonden was. Geen succes. “Zachter!” riep ik. “Je moet hem bij je roepen!” De man gaf dit keer een zachter rukje aan het touw. “Nog zachter, anders lukt het echt niet.” Na enkele pogingen zette de ezel een stap opzij. Ik reed als eerste de ezel voorbij, en wachtte: “Nu is het aan mij om die man te helpen.” Want de ezel stond alweer in het midden van de weg.
De weg is vrij!
Ik stapte uit, gaf een rukje aan het touw, en riep hem zacht en uitnodigend bij me. Gek genoeg was mijn angst intussen volledig verdwenen. “De weg is vrij!” wenkte ik naar de man. Ik liet het touw los zodra ook zijn wagen voorbij de ezel was. Zo reden we samen langzaam de smalle straat uit.
In mijn achteruitkijkspiegel zag ik de ezel: weer in het midden. Klaar voor wie hem nodig heeft.
De ezel verscheen niet zomaar op mijn pad. Onbewust had ik hem zelf opgezocht. Omdat ik hem nodig had. Weer op de hoofdweg, voelde ik me opgeruimd, vrolijk en fris in mijn hoofd. Ook in mijn lichaam voelde ik de energie weer stromen. Ik was weer nu. En hier.
De lessen die ik leerde uit dit verhaal:
1. Zodra je leert hoe je best omgaat met een ezel (zacht), kun je daarna anderen helpen.
2. Je wordt je bewust dat de ezel (symbool voor onze ratio, onze trein aan hinderende gedachten) niet verdwijnt, maar dat je wel kunt leren hoe je er zachter mee kunt leren omgaan, hoe je de ezel eventjes opzij kunt zetten, zodat je je weg kunt vervolgen.
3. Het is helemaal niet erg om af te dwalen van je pad. Als je van de weg afraakt, is dat omdat je op dat zijpad een les te leren hebt. Een omweg, een bochtje, is een uitnodiging om te leren en je verder te stuwen.
4. Beren en ezels op de weg zijn niet zo erg als ze eruit zien. De grootste blokkade op je pad nodig is soms nodig om je inspiratie en energie weer te doen stromen!
5. Spirituele betekenis van ezels: ezels staan voor intelligentie (!), nederigheid, wijsheid, zachtheid, soberheid, kracht, voorzichtigheid en volgzaamheid, geduld en eenvoud. Ze spiegelen je zachtheid en kracht. Wie met een ezel in aanraking komt, reageert bijna altijd met liefde en enthousiasme. Ezels zijn bovendien ware meesters in onvoorwaardelijke liefde. Ze helpen alles wat nog niet liefde is te te helen.
Wanneer je vanuit je ego-denken met hen omgaat en je wil hen dwingen, dan zijn ze het symbool van onze (halsstarrige en koppige) ratio. Wanneer we echter op ons zielepad zitten en ons buikgevoel volgen is de ezel onze trouwe metgezel.
***
.
JAARTRAINING Matrix of Joy
Herken je je in dit verhaal en wil je graag je ezels ontmoeten? Dan is de Jaartraining Matrix of Joy misschien wat voor jou.
.
GRATIS SCHRIJFMEDITATIE
Gratis een keer schrijfmeditatie proberen? Bekijk mijn aanbod gratis schrijfmeditatie.
.
Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.
.
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Regelmatig post ik foto’s, schrijfmeditaties en verhalen op INSTAGRAM en ook op mijn FACEBOOKPAGINA! Neem een kijkje, en als je fijn vindt wat je leest, is een duimpje altijd welkom!
Geef een antwoord