De klik die je gaat maken

Heb jij je klik al gemaakt? Op 1 april 2016 sprak voor het eerst in mijn leven voor een groot, onbekend publiek. Ik bracht een verhaal recht uit het hart.  Ik sprak over schrijven, stilte en het maken van ‘de klik’. Hiermee bedoel ik ‘de klik’ die vaak volgt op een lange periode van intens verlangen naar dat ‘iets’ waarnaar je terug wil. Je wil terug naar je kern, je ziel, je hart …  maar er zijn o zo veel angsten en praktische bezwaren die je tegenhouden.

En toch, het is de klik die ook jij binnenkort gaat maken. We zijn nu in zo’n voorwaartse beweging, zo’n gigantische versnelling in bewustwording, dat je niet anders kan. Je gáát de klik maken!

de ene grote klik

De eerste helft van mijn leven was ik een angsthaas zonder zelfvertrouwen. Ik liet het zelfs zover komen dat ik een zware persoonlijke crisis moest doormaken vooraleer ik de klik durfde te maken. Maar het is gebeurd. Met de nodige hulp en helpers maakte ik die ene grote klik – waaruit  10 000 nieuwe klikken volgden.

Dat ik daar zo zat, op een 1-april-stoeltje bovenop een podium met tachtig mensen om me heen, was een groot wonder. Als extreem verlegen kind schreeuwde ik altijd moord en brand als ik nog maar gevraagd werd om me in publiek te tonen. Nog voor geen triljoen oude Belgische franken zou ik dat gedaan hebben.

Meer over ‘de klik’ kan je lezen in mijn blog: Bewustzijn voor beginners.

*

introvert verbinding maken

Ik was als kind introvert, het liefst gewoon op mezelf, en altijd aan het tekenen (en later ook: aan het schrijven). En wat ik tekende of schreef, deelde ik uit. Als je me toen gevraagd zou hebben waarom ik dat deed, zou je me hebben horen zeggen: ‘Om de mensen blij te maken’. En nu denk ik daar nog bij: ‘En om te delen. Om op mijn persoonlijke, introverte, verlegen en stille manier, verbinding te maken met andere mensen.’

sterk zijn

Ik was een gelukkig kind. Maar dan, plots, werd mijn kleine, beschermde, vertrouwde wereld  hardhandig op zijn kop gezet: afscheid in veelvoud, kortom veel te veel begrafenis, ziekte, verlies, verhuis en verandering op nog geen half jaar tijd. Het kind dat ik was, was doodsbang, maar het slikte en hield haar adem en tranen in.  De overtuiging ‘Ik moet sterk en verantwoordelijk zijn, want er is nu niemand meer die dat doet voor mij’  hield me vanaf dat moment in een verstikkende houdgreep.

kracht vanbuiten, dood vanbinnen

Ik bouwde een muur om me heen. Aan de buitenkant leek ik krachtig en sterk. Ik werd een ‘ik kan alles aan’-madam die inwendig leegbloedde en niks, nul contact nog had met wat ze nu eigenlijk zelf wilde. En het nooit geuite verdriet veranderde langzaam maar zeker in een woeste boosheid die ik na verloop van tijd gevaarlijk tegen mezelf keerde met uitputting als gevolg.

Tot het zover kwam dat ik dus zelf ‘de klik’ moest maken.  Of hoe ik heel wat obstakels moest overwinnen om mijn scheidingsmuur weer te doorbreken en af te breken, steen voor steen. Ik heb daar jaren over gedaan. En nog elke dag ontdek ik steentjes om af te breken, te verleggen, of om in de zee te gooien.

.

.

meditatie als redding

Op het nieuwe pad, dat zich na ‘de klik’ ontvouwde, was de ontdekking van meditatie het belangrijkst: meditatie leidde me rechtstreeks terug naar mezelf. En op de tweede plaats het schrijven. Er was een tijd dat ik niks anders deed dan in stilte zitten mediteren en schrijven. En huilen. Heel veel huilen. Ik heb halve zeeën bij elkaar gehuild. Maar het moest zo zijn: huilen zuiverde mijn ziel, en van daaruit konden er weer nieuwe dingen groeien, namelijk datgene wat ik nu het liefste doe, en ook doorgeef tijdens mijn retraites: schrijfmeditatie.

*

Wil je graag meer lezen over mijn schrijfmeditaties?

Ontdek mijn boek Schrijven naar Bewustzijn of bekijk mijn gratis aanbod Schrijfmeditaties.

*

Ehipassiko, mijn bron

Op 1 april zat ik dus op een stoeltje in mijn bron, in Ehipassiko, het boeddhistisch centrum van waaruit mijn pad, mijn zoektocht zoveel jaren geleden vorm kreeg. Ik zat in mijn kracht, waarbij wat er aan de buitenkant te zien was, resoneerde met hoe ik me vanbinnen voelde: een beetje wiebelig van de zenuwen bij het begin, daarna rustig en krachtig. Geen strijd. Geen bewijsdrang. Hoe anders was dit! En hoe mooi.

De gezichten van de luisteraars vertelden mij dat ik me precies op die plek bevond waar ik moest zijn. Ik zag gezichten van vrienden die ik al een leven lang ken, ik zag gezichten die ik in geen twintig jaar had gezien, ik zag schrijvers die samen met mij een stukje van hun pad gelopen hebben, ik zag mensen die mij aan het begin van mijn eigen weg ontzettend hebben geholpen, ik zag onbekende mensen huilen van herkenning. En aan het eind voelde ik me bijzonder ontroerd. Ik voel nu, overduidelijk, dat ik niet alleen ben op mijn pad.

We zijn met zovelen.

maak de klik, maak de reis

Wees niet bang om ook de klik te maken. Weet: je gáát de klik maken. Misschien vandaag nog, na het lezen van deze blog? Je bent niet alleen.  Maak jouw reis naar binnen. Bijvoorbeeld tijdens mijn retraite Schrijven naar Binnen. Want enkel vanuit de verbinding met jezelf, met je hart, je kern, kan je naar het wezen van het leven duiken, en kan je in verbinding treden met ‘dat’ wat ons allemaal verbindt …

*

Benieuwd naar mijn retraites? Kijk op retraites.

*

Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria.

P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.

Neem ook regelmatig een kijkje op de FACEBOOKPAGINA!