Pas enkele jaren geleden ontdekte ik de term HSP (staat voor Hoog Sensitieve Personen) of het karakterkenmerk ‘overgevoeligheid’. Anderen maakten me er attent op. “Dat ik zeker eens wat boeken over dat onderwerp moest lezen.” En dat deed ik dan maar. Resultaat: een regelrechte schok van herkenning. Hoe gevoelig kan een mens zijn? Bijzonder gevoelig. Zo gevoelig dat je, als je je er niet bewust van bent, er een leven lang onder kan lijden.
‘Las jij ooit het boek van Elaine Aron? Hoog Sensitieve Personen?’ vroeg een deelneemster van een schrijfretraite aan me. ‘Van wie?’, vroeg ik, want van Aron had ik nog niet gehoord. ‘Je moet haar lezen. Echt helemaal jou.’
Het gekke is dat ik een jaar daarvoor deelnam aan de Sensitiviteitsdag (georganiseerd door het magazine CHANGE, ik gaf daar een schrijfworkshop), maar geen haar op mijn hoofd had er aan gedacht om ook werkelijk stil te staan bij de term hoog sensitief.
Iets zei me dat ik die dag daar moest zijn, maar het heeft dus nog een jaar geduurd vooraleer ik me werkelijk in de materie ging verdiepen. En het zijn nota bene mijn eigen schrijvers, drie mensen in drie verschillende retraites, die alle drie (!) met dezelfde boodschap kwamen aanzetten: ‘Joey, je moet dat boek van Aron lezen.’
herkenning is confronterend
En dat heb ik dus gedaan. En ik ben helemaal van slag.
Zo voelde ik me bij het lezen van de boeken: een enorme vinger priemde recht in de kern van mijn 'zijn'. Op een plek waar nooit eerder een vinger was gelegd.
(En au, dat deed pijn.)
Wil ik hier nu gaan verkondigen dat ik een hsp ben? Neen. Ja. Neen. Ik ben voorzichtig. Ik voel de schok en de impact van wat heet herkenning, maar of ik klaar ben om het zootje ongeregeld dat hsp heet (sta me toe dit grapje te maken), te vervoegen, weet ik nog niet.
opluchting
Grote opluchting voelde ik bij het lezen van het laatste hoofdstuk uit het boek ‘Leven met Hooggevoeligheid’ van Marletta-Hart: Therapieën en strategieën (waarin ook een opsomming van tips). Zowat ALLE therapieën, strategieën, tips, meditaties, massages en creatieve uitlaatkleppen die ze daarin opsomt, heb ik de voorbije jaren ondergaan, uitgevoerd, ervaren, geleerd, geworkshopt en zelfs nog meer: doorgegeven aan anderen. Alles wat ik nu doe en aanbied in mijn retraites, past precies bij wat hsp’ers nodig hebben: rust, stilte, ruimte … om zo zichzelf beter te kunnen horen.
*
.
Als ik zo terugkijk, heb ik precies gedaan wat een hsp zou moeten doen om weer in evenwicht te geraken. Wat me ontzettend verbaast, is dat ik dit alles gedaan heb zonder ook maar enig flauw benul te hebben gehad van de term hsp? Hoe is het in godsnaam mogelijk dat niemand me dit ooit eerder heeft gezegd? Het doet me denken aan de aapjes ‘Horen, zien en zwijgen’. We voelen zoveel van elkaar aan, maar communiceren dit zelden rechtstreeks.
verwarring
Ik voelde veel verwarring tijdens het lezen. Een leven lang heb ik gevochten voor balans in mijn leven, en heb ik verstopt en genegeerd wat volgens Aron en Marletta-Hart een groot talent is: (over)gevoeligheid. Nog tijdens het lezen kwam er woede en verdriet opzetten (waarom ontdek ik dit nu pas, het had me zoveel zoeken en ploeteren kunnen besparen), waarna opluchting, waarna verwarring (wat is er nu eigenlijk helemaal van waar?).
Help!
Nogmaals: dit is niet de plek voor statements. Ik schrijf dit alles vanuit een behoefte om datgene wat nu werkelijk bij me speelt, te delen. En ik kan jouw hulp gebruiken. Als je dit leest en je hebt bijvoorbeeld zelf ervaring met hsp of je kent iemand in je gezin of je vriendenkring met hsp, dan ben ik benieuwd naar jouw of hun verhaal.
Zonet stond ik onder de douche, te bedenken hoe ik het laatste stukje van deze blog zou schrijven. En of ik dit wel zou durven delen (hsp genereert veel fronsende wenkbrauwen en ongeloof). ‘Schrijf wat je te schrijven hebt’, zei ik tegen mezelf. ‘Trek je niks aan van wenkbrauwen. Schrijf en deel.’
Het is me wat geworden, deze blog. Maar ik ben blij. Het is eruit. Zo meteen ga ik delen. En als ik op deze manier herkenning en nog meer ‘delen’ kan creëren, dan word ik nog blijer.
Benieuwd naar mijn retraites? Zin om deel te nemen?
*
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Regelmatig post ik foto’s, schrijfmeditaties en verhalen op INSTAGRAM en ook op mijn FACEBOOKPAGINA! Neem een kijkje, en als je fijn vindt wat je leest, is een duimpje altijd welkom!
Hallo Joey,
Zonder zwanzen, ik vrees dat ik ook zoiets heb. Weet je, als wij met ons gedrie naar een film kijken (thuis of in de cinema), zitten dochter (van bijna 9 en waarin ik mezelf herken, we hebben exact hetzelfde karakter) en ik op de passende momenten alle twee te huilen (zij misschien nog iets meer dan ik) en ongemakkelijk te wezen! De vrouw lacht ons dan uit of vindt het op zijn minst grappig..
Mijn petekind heeft het ook (recent is de diagnose officieel door de arts bevestigd zelfs), dus daar is geen twijfel over!
Zelfs als ik jouw onthulling lees, word ik al overmand door emoties. Ik weet niet of dat goed of slecht is, maar ik heb er recent wat over gelezen in een tijdschrift en herken het op zijn minst. Enfin, nu ik wat meer tijd heb (de masterproef is ingediend!), ga ik mij eens informeren hoe er mee om te gaan want professioneel is het soms wat vervelend.
Veel geschreven heb ik nog niet in mijn leven, maar ik doe het graag en ik zal – als God het belieft met de ganse familie – zeker eens ergens de komende jaren op bezoek komen om al of niet iets te produceren maar zeker ook te zwemmen!
Lang leve het woord !
Jo VT
Dag Jo! Jij zou zelfs een heel speciale plek kunnen invullen, als hsp-dokter in een hele harde wereld (het leger) en bovendien als man!! Ik stel voor dat jij vanaf nu alleen nog maar boeken over dit onderwerp gaat lezen (begin al met die van Aron) en je leven een nieuwe draai geeft! Misschien is het jouw taak om hier een voorbeeldrol op te nemen? Welkom op Ikaria: ik wil best wel wat sleutels voor je omdraaien. En je zelfs aan het schrijven zetten … 🙂
lieve Joey
ZO HERKENBAAR jouw verhaal en ik ben er ondertussen 52! Ik vermoed dat ik net als jij een ‘flinke’ dertiger was toen ik ontdekte dat ik ook een hsp’er ben.
Net als jij was het een van mijn ‘cliënten’/klanten (in mijn geval een van mijn pupillen op school (15 jr was ze!) die mij er op wees door mij een foldertje te geven waarin hsp beschreven stond. Een wereld van begrip voor mezelf ging open.
Of daarmee mijn zoektocht ten einde was?! Helemaal niet, Joey. Tot op de dag van vandaag ‘ploeter’ ik (niettegenstaande blijvende zorg voor mezelf!) om balans en evenwicht te vinden als hsp’er in een wereld die helemaal niet zo hsp-minded is … Om de heel eenvoudige reden (enfin wat ik, naar mijn gevoel als reden zie) dat er wellicht nog teveel mensen zijn die niet weten dat ze hsp’er zijn (en uiteindelijk zijn dat er 20% als je de statistieken mag geloven) en anderzijds omdat wij hsp-ers deze hectische wereld laten zien wat ze liever niet willen zien (kwetsbaarheid, kracht van emoties, in hun ogen zogenaamde ‘labiliteit’) maar wat nu eenmaal hoort bij normaal ‘perfect’ leven: imperfect dus!
Kracht van kwetsbaarheid weet je wel?! En da’s voor de meeste niet-hsp’ers een behoorlijk beangstigende gedachte.
Geloof me, 90% van de mensen die in ‘psychiatrie’ opgenomen zijn (Ik heb ZOVEEL respect voor deze mensen, omdat ze perfect aantonen waar het misloopt in onze wereld) en ik ben er ooit ook al bijna in beland. Een jonge talentvolle psychiater wees me erop dat daar m’n plek niet was, maar wél temidden de wereld van niet-hsp-ers.)
Hsp-ers wijzen naar mijn aanvoelen onze samenleving op waar het in het leven écht om gaat: namelijk over het vinden van balans, elke dag opnieuw tussen alles wat op ons afkomt. De meeste niet-hsp-ers doen dit niet (proberen kost wat kost op verstand te overleven!), en stoppen zich ondertussen ook vol met medicatie om het allemaal zogenaamd schijnbaar ‘perfect draaiende’ te houden. Onze samenleving met het toenemend aantal burnouts en depressies draait ondertussen alsmaar ‘doller’. Veel hsp-ers die de samenleving deze onbalans willen laten zien worden ‘opgenomen.
en ja! ook ‘volgestopt’ om niet meer te ‘voelen’ . Terwijl precies in dit voelen zoveel antwoorden voor ons allen gelegen zijn!
Ik schreef daarnet, in alle eerlijkheid dat ook ik (op mijn 52ste!) als hsp’er nog aan het ploeteren ben. Misschien dat ‘zoeken naar evenwicht’ een mooiere beschrijving is. Sommige dagen voelt het écht als ploeteren en andere dagen voelt het als een ‘speels avontuur’ in evenwicht zoeken en sommige dagen heb ik het gevoel dat ik er ‘klaar’ mee ben en het allemaal voor elkaar heb.
Ben ik dan ‘labiel’ Joey? In de ogen van niet- hsp-ers ongetwijfeld wél. Maar ik ben een gevoelig mens pur sang, gepassioneerd door het leven en door alles wat dit leven me te leren heeft en weet je Joey, ik ben immens dankbaar en blij dat ik een hsp-er ben omdat de schoonheid en de intensiteit waarmee je als hsp-ers leeft een onbeschrijflijk mooi geschenk is dat ik nooit zou willen ruilen met wie niet-hsp-er is. En anderzijds ligt mijn (bescheiden) uitdaging (als hsp-er) erin om een beetje meer verbinding te creëren tussen hsp-er en niet hsp-ers. Want weet je, we hebben mekaar nodig om dit evenwicht te vinden. Wij hen, maar zij evenzeer ons! Onze hectische wereld kan er alleen maar mooier van worden!
In liefde
Lieve Joey,
Voor mij is het alvast geen shock te lezen dat je jezelf ontdekte als hsp-er… In alles wat je schrijft, de manier waarop je onderneemt, jouw aandacht voor het diepmenselijke contact, jouw verlangen naar verbondenheid met al jouw coachees én de wereld rondom je, jouw aandacht voor de sfeer rond schrijven: allemaal zo fijngevoelig (zo noem ik hsp-zijn voor mezelf). Ik ontdekt vorig jaar ook dat ik hsp-er ben, maar ik hou absoluut niet van het etiket. Ik wil het label niet gebruiken als excuus in (eender)wat ik doe of net niet doe. Via de KernTalentenmethode van Danielle Krekels (ik ben zelf ondertussen KernTalentenanalist, maar dat wist je al) heb ik nog meer aspecten van hooggevoeligheid ontdekt. Heel typisch is bijvoorbeeld tijd en ruimte nodig hebben voor jezelf om in je eigen wereld, je eigen hoofd te vertoeven, om alle prikkels die dagelijks binnenkomen – dieper en scherper dan bij een niet-hsp-er – te verwerken. Diep geraakt kunnen worden door literatuur, muziek, kunst, spiritualiteit, religie, niet-tastbare schoonheid… Willen freewheelen, nadenken, fantaseren in tijd en ruimte, met de sky als limit, zonder per se rekening te willen houden met maakbaarheid, tastbaarheid, functionele details, vorm of kleur. Ik ontdekte ook dat “kleine” verdrietjes bij mij zo diep gaan dat ze even pijnlijk worden dan een groot verdriet bij een niet-hsp-er bij wie het eerder oppervlakkig blijft. Ik mocht vroeger van mijn omgeving (en later van mezelf) niet verdrietig zijn omwille van een “prul” maar ik weet nu en ik aanvaard dat het dus niet gaat over de grootte van de wonde maar over de (venijnige) diepte.
Ivm omgaan met je hooggevoeligheid, ik denk dat het vooral gaat over acceptatie… maar ik weet dat je Frouke Vermeulen kent vanop het Change symposium, zij is als coach gespecialiseerd in hoogsensitiviteit, misschien kan je haar website even bezoeken. Ze heeft ook een boek geschreven “Vechten tegen verveling” over bore-out…
Wat ik ook in jou herken, Joey, is wat ze noemen “creatieve generalisme”. Een creatieve generalist is in heel veel geïnteresseerd, zòveel dat hij/zij alles gelijk wil doen, dat hij/zij heel vaak nieuwe uitdagingen nodig heeft, dat hij/zij het moeilijk heeft om zaken af te werken omdat hij/zij vanalles gelijk begint… hij/zij legt tussen heel veel verschillende zaken verbindingen, hij/zij maakt de gekste associaties… Silvia Derom is zo iemand en heeft ook een website http://www.creatievegeneralist.be
Ik denk ook Joey, dat heel veel schrijvers, net zoals jij zijn, hooggevoelig én creatieve generalist… dus jij hebt je “tribe”, zoals Silvia het noemt, intuïtief gevonden, echt mooi om daar, zij het virtueel, getuige van te zijn, makes me happy!
Ik zou het wel fijn vinden om jou eens te ontmoeten (al weet ik niet direct een aanleiding daarvoor te verzinnen), want in tegenstelling tot hoe het misschien lijkt, ben ik ook maar en vooral een (zin)zoeker, die zijn tribe nog niet gevonden heeft… Ik blijf onderweg, want… wandelen is gezond.
Een creatieve generalist?? Wéér iets nieuws om te onderzoeken:-) Ja, je slaat de nagel op de kop, vrees ik. Wat je daar schrijft over het ‘label’ of ‘etiket hsp’, dat snap ik. Dat is wellicht precies wat me heeft tegengehouden om die boeken te gaan lezen. Ik ben allergisch voor etiketten. Frouke heb ik inderdaad al ontmoet. Dank voor je tips.
Vanmorgen las ik je mail met de link naar je blog en wat een herkenning! Spontaan ging ik reageren, heb dit nooit eerder gedaan. Door jouw verhaal vallen er bij mij opeens ook weer een aantal zaken op zijn plek, kun je nagaan! Lieve mensen, ik weet al aardig wat jaartjes dat ik ‘zoiets’ heb en ja er valt zeker mee te leven, het is mooi en ook kwetsbaar. In het boek van Jacqueline Lucas met als titel ‘Ongekend hoogbegaafd 13 portretten’ herkende ik veel en heeft mijn vermoedens bevestigd dat ik zo ben geboren. Vroeger als klein meisje was ik altijd degene die over heel veel dingen moest huilen en snapte dan nooit waarom anderen dat niet deden. En mijn omgeving snapte niet waarom of ik om het minste of geringste moest huilen. Balans is voor ieder mens belangrijk maar nog meer voor hooggevoelige mensen zo is mijn ervaring. Soms lukt dat uitstekend en soms ook helemaal niet.
In mijn vrijwilligerswerk als humanistisch spreker bij uitvaarten schrijf ik levensverhalen en kan ik op die manier een bijdrage leveren voor een goed afscheid van een dierbare. Nu ik de verhalen van jullie lees realiseer ik me opeens weer hoe ik in dat mooie werk al mijn ‘gevoelige’ kwaliteiten kwijt kan. Het mooie van hooggevoelige mensen is dat hun exclusieve kwaliteit(en) op een of andere manier toch altijd zijn/haar weg weten te vinden en vaak zonder dat de persoon in kwestie zich daarvan bewust is. Hoe mooi is dat? Graag attendeer ik jullie nog op de website: http:www.blauwediamant.nl
Lang leve ons!
Dineke
Dankjewel Dineke. Ja, huilen, ‘overdreven reageren’ op pijn of verdriet (Zeg, doe eens normaal!) herken ik heel erg. Maar dan kwamen de jaren dat ik zelden of nooit huilde … en afgesneden was van mijn gevoel. Ik was alleen maar boos. Altijd boos. Tot de kraan weer openbarstte, en ja en toen heb ik maandenlang alleen maar gehuild (wanneer niemand het zag). En nu huil ik min of meer in balans: wanneer ik het echt nodig heb (en dat is vaak:-). Het is voor mij ‘gewoon’ een uitlaatklep.
Dag Joey
Vind het grappig en ben ook wel wat verbaasd dat jij nu pas ontdekt dat jij hoogsensitief bent… 🙂
Ruim vijftien jaar geleden startte ik het Platform voor Nieuwetijdskinderen in België. Ik wilde ijveren voor meer begrip en respect voor de eigenheid van kinderen in deze tijd die vaak verkeerd begrepen worden: http://www.nieuwetijdskinderen.be.
Toen was ik nog een beetje een roepende in de woestijn, maar ondertussen zijn er hoe langer hoe meer mensen die het opnemen voor de kids de dag van vandaag en ijveren voor een aanpak die bij hèn past ipv de kids te doen passen in het bestaande (onderwijs)systeem.
Waarschijnlijk ben ik zelf een (al wat ouder ) ‘nieuwetijdskind’, maar vooral mijn beide dochters zijn echte leermeesters voor mij. En de kleinkinderen maken nog duidelijker dat zij ONS wijsheid komen brengen en onze (sensitieve) leermeester zijn. Als we daar voor kunnen open staan, gaan we langzaam maar zeker naar een ‘ideale’ wereld. Er zal nog wel wat water naar de zee vloeien voor we zover zijn… 🙂
Spijtig dat medicatie nog vaak gebruikt wordt om de kids in ‘onze’ goede banen te leiden.
Maar het stemt me wel hoopvol als ik kijk hoe – juist vaak sensitieve -kinderen nu op hun eigen creatieve manier in ‘t leven durven staan, als ze daar de ruimte voor krijgen. Dat stemt me blij en word ik warm van binnen…
Dus, lieve Joey, join the club en koester jouw fijngevoeligheid die zeker past bij jouw missie op aarde als een bijzondere schrijfcoach! GOOD LUCK!
Van harte,
Bernadette
Maar natuurlijk ben jij hoog gevoelig. Daar werk jij mee met jouw hoog gevoeligheid. Ik ook. Maar dat wist jij dan misschien al wel weer.
ADD (alle dagen dromen) moet je ook eens kijken. Dat zijn ook hooggevoelige mensen met veel en veel creativiteit. Zo veel dat focus moeilijk is. Het ene beeld (beelddenkers, daar al eens op gezocht?) na het andere het ene idee na het andere volgt elkaar op tot het beeld of de vorm van creativiteit/ uiting gevonden is wat past en dan is er vanzelf die hyperfocus. En kun je in 1 week een boek schrijven… ? Ik ben onbereikbaar als ik schrijf of lees of muziek maak…
Spiritualiteit is ook vaak een belangrijk issue (nieuwe tijdskind, ook zoiets).
Eigen bijkom-zelf-tijd is voor mij heel belangrijk, ik heb er laatst een blog over geschreven het heet blubselven, ik kan het je opsturen als je wilt.
Er zijn vele namen voor de creatievere gevoeliger kunstenaars.
Soms is een benaming voor jezelf heel fijn zoals Hsp. Vanwege de herkenning.
Ik voel vaak dat ik niet zo mag zijn van mijzelf: ik mag niet huilen om kinderen voor kinderen, ik moet zakelijker zijn, sneller, energieker etc….
Begin september ben ik weer op ikaria, kunnen we er lekker over klessebessen?!!
Kitty, ik deed de test: ik ben 50-50 beelddenken/taaldenken. Met 2 punten voorsprong voor het beelddenken. Misschien heb ik intussen mijn taaldenken overontwikkeld? 🙂
Staat er als commentaar onder de test: ‘Wel, dan kan u de twee dingen naar believen inzetten.’ Nou moe, zou Guust Flater zeggen, en zich daarbij in de haren krabben. Ben ik niet meteen zo veel wijzer van geworden.
Hallo Joey,
Mijn hele leven lang heb ik me een buitenbeentje gevoeld in onze maatschappij, anders. Daardoor voelde ik me dikwijls onbegrepen en ongelukkig. Toen ik enkele jaren geleden van hsp hoorde zocht ik op internet, vond de hsp-test en daaruit bleek dat ik een hsp’er was, toch twijfelde ik ook want ik vond het geen aangename ontdekking, het voelde als een handicap. Ik zocht verder en stuitte op het boek van Susan Marletta-Hart, bam, dat kwam binnen het was alsof ik het boek zelf geschreven had, zoveel herkenning en vooral ook opluchting, ik was niet alleen.
Ondertussen probeer ik hsp te zien als een kwaliteit en geen handicap wat me al aardig lukt al blijft
het moeilijk om als hsp-er overeind te blijven in onze drukke en snelle maatschappij. Daarom vind ik het fijn dat we onze verhalen als hsp-ers kunnen delen,ook voor mij is dit weer een aanmoediging om verder te gaan met de dingen waarmee ik bezig ben omdat ik die toch weer in twijfel trek.
Ja, Joey al heb ik je nooit ontmoet toch ben ik niet verbaasd dat je hooggevoelig bent, eigenlijk wist ik dat al
meteen toen ik je website bezocht, iets trok me om je te blijven volgen, de dingen die je schreef waren zo
herkenbaar dat ze bleven nazinderen.
Joey ik begrijp heel goed dat de verwarring groot is, ik voel wat je voelt en soms vervloek ik het dat ik een
hsp-er ben maar het heeft me ook mooie dingen opgeleverd, mooie oprechte vriendschappen,diepe verbinding
met de natuur, creativiteit en het inzicht dat je verantwoordelijk bent voor je eigen leven, de keuzes die maakt,
het pad dat je bewandelt.
liefdevolle groet, Martine
Dankjewel, Martine!
Hoi Joey,
Ik kende het fenomeen hooggevoeligheid (HSP) al een tijdje. Een collega van mij heeft er, sinds we bij een keihard en bijna gevoelloos bedrijf werken, heel veel last van. Ik moet vaak voor hem in de bres springen, als collega’s, leidinggevenden of eenvoudige regeltjes over hem heen walsen. Mijn zoon heeft ook een keer een vragenlijst in moeten vullen waaruit gebleken is dat hij hooggevoelig is.
Van mijzelf weet ik dat ik er in het verleden eveneens veel ‘last’ van had, maar door de jaren heen (en met alle ellende die op je levenspad komt) is, ter zelfbescherming van mijn ziel, er een dikke laag eelt op gegroeid. Een hoge muur, die tot ver in de hemel reikt, waar ik iedere dag (gewapend met hamer en beitel) een steentje vanaf probeer te bikken. Iets wat niet gemakkelijk gaat, gezien de lange periode waarin ik de muur heb opgebouwd. Zodoende heb ik er ook een paar luikjes ingemaakt, die ik (als het echt moet) open en dicht kan doen. Sinds de retraite nu ook met het schrijven. Ik weet nu al dat dit iets gaat opleveren. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor anderen die zich in gigantische, betonnen bunkers schuil houden en waaruit ik ze bij de haren uit ga slepen.
Ik zie het dus als kadootje, die gevoeligheid die ik langzamerhand weer aan het uitpakken ben. Evenals mijn dyslexie (het denken in beelden in plaats van woorden), waarvan ik ook veel last heb en heb gehad. Een ‘handicap’ waar ik nu bij het schrijven ook veel voordeel van heb. Dus zoals een gevoelige sterspeler ooit een keer zei ‘Ieder nadeel heeft zijn voordeel’.
De kunst is alleen nog om dat voordeel zoveel mogelijk tot zijn of haar recht te laten komen en niet te late ondersneeuwen door de nadelen.
En nu ga ik weer verder met mijn boek!
Hartelijke groet, Karel
Hoi lieve Joey,
Vorige zomer kwam je spontaan onze galerie
geraakt door de energie van de werken
je sprak over de bron waar vanuit wij schilderden.
Dat dat ook jouw bron was en dat jij mensen
ook heelt door ze schrijvend weer in contact
te brengen met hun bron.
Voor mij was deze ontmoeting zo vanzelfsprekend met een hoogsensitief persoon
dat was gewoon zo.
Dit weten en vooral voelen komt voort uit
onze waarneming hoe deze groep HSP- red
zo geraakt worden door onze werken.
Ik ben zelf HSP-er maar ook mijn collega-kunstenaar maar ook mijn man mijn beide
kinderen.
Ik ben nu 53 maar door mijn oudste dochter
van nu bijna 21 weten we al vanaf haar 11e
dat zij in hele hoge mate HSP heeft.
Het kwartje viel een half jaar later pas
bij mezelf ook toch zeker 42 jaar op deze
wereld gebalansd veel gemist ook aan
de kracht die het je kan geven.
Vanaf dat moment heb ik ook gekozen
voor de kunstenaar in mij.
Een soort inhaalslag zal je maken, Joey
net als ik en je verzoenen met je innerlijk
onbegrepen kind.
Ik heb veel steun gehad aan de teksten
Van Thich Nhat Khan met name Reconciliation;
Healing the inner Child.
Veel kracht voor je lieve Joey en je bent
voor je verwerkingsproces van harte welkom
in onze galerie-atelier in Deventer.
Je zou een individuele helende schilderbegeleiding
afgesloten met een “gouden stoelmassage” kunnen
reserveren bij ons.
Hartegroet Sil
Galerie Mahof&Silverder, Deventer
Ja, Silv, dat ik zomaar in jullie galerie binnenstapte en aan de grond genageld stond! Alsof het gisteren was! Je ziet mij nog terug, dat weet ik zo zeker als ik Joey heet!
In mijn kast staat het boek van Aron. Bedankt om mij eraan te herinneren … want ik heb het nog nooit uitgelezen.
P.s. Jij voelt heel veel aan bij de schrijvers die bij jou komen (waaronder mezelf). Je ging ook naar het symposium vorig jaar … ik dacht dus dat jij de term HSP reeds kende 😉
Kristien Vliegen