“Ik sta terug op een nulpunt”, schrijf ik. Als ik de punt neerzet in mijn schrijfboek, VOEL ik dat ook: de pen valt stil in de punt en ik krijg mijn hand nog niet in beweging. En dat is oké. Ik hoef nog niet te bewegen, ik hoef nog niet de lijn te starten. Ik hoef nog niet opnieuw in de actie te gaan. “Ik mag met mijn pen rondjes draaien in de punt, urenlang naar de zee staren, urenlang doelloos wandelen of autorijden. Het kan. Hoe lang dit ook duurt.”
Kwetsbaar en gedragen, moeder voor mezelf
Ik kijk naar de punt en voel me ontzettend kwetsbaar en klein. Kwetsbaar ook, bij het schrijven van deze blog, en het lange verhaal dat ik zo meteen zal delen. Ik laat de pen los, open mijn beide handpalmen als een kommetje voor mijn hart en visualiseer hoe ik daarin mag liggen. Geborgen en veilig bij mezelf. Gedragen door het kloppende hart, de adem en de handen van het universum. Gedragen ook door de handen van de Divine Mother, de Grote Moeder wiens energie ik door me heen voel stromen. En dan flitst het door me heen: “Ik werd de Grote Moeder. O hemel! Moeder voor mezelf.” Het was een harde leerschool (dat vertel ik je zo), maar het was het allemaal o zo waard.
Innerlijke reis naar moederschap en zelfliefde
Het voorbije jaar maakte ik een stevige innerlijke reis naar moederschap, vanuit het verlangen naar familie, waarmee ik bedoel diepe verbinding in partnerschap en het “kind” dat uit die verbinding zou mogen geboren worden (in welke vorm dan ook). Tegelijk voelde ik het verlangen om nog op een dieper niveau moeder te worden van mezelf, en te groeien in zelfliefde want ja, daarin had ik nog wat stappen te zetten. Mijn focus ging naar het volledig openen van mijn hart, dat sinds mijn babytijd pijnlijk was afgesloten. Innerlijk werk van jaren, dat nu het voorbije jaar tot een hoogtepunt kwam in een proces van volwassen worden in intieme relatie en de volledige verantwoordelijkheid nemen over mijn eigen leven en hart. Zoals je wel weet, verloopt innerlijk werk in laagjes, en raakt het steeds opnieuw andere domeinen in je leven aan. Het domein waarin ik dus nog had te leren, was dat van zelfliefde-in-verbinding, of liefdesrelatie.
Je trekt aan wat je nodig hebt
Om die lessen te leren, trok ik de perfecte, wellicht karmische, partner aan. Een prachtige, gevoelige, hyper-actieve, intelligente en altijd vrolijke man die de behoeftes van mijn innerlijke kind voortdurend triggerde, en naast de grootste vreugde en licht ook al mijn schaduwzijden, verdriet en pijn aan de oppervlakte bracht. Vanaf de eerste blik, was ik verloren. En dat zou ik nu nog steeds zijn, letterlijk verloren in mijn krochten, als ik het voorbije jaar geen externe hulp zou gevraagd hebben. Samen met mijn therapeute Agapi (Grieks voor Liefde!) en de opstellingsgroep die we hier op het eiland Ikaria hebben, ben ik al die tijd bewuste stappen blijven zetten in het hele proces. En natuurlijk vond ik, meer dan ooit, houvast in mijn punt-lijn-meditaties.
Heftige rollercoaster
Ik schreef het nog niet in mijn vorige nieuwsbrief, maar ik schrijf het nu: drie weken geleden ging deze relatie uit, na een heftige rollercoaster van tien maanden. Het mooie is: we ontmoetten elkaar bij volle maan. En het bericht kwam tien manen later, ook weer bij volle maan: “Ik wil je niet meer ontmoeten.” De heftigheid van de rollercoaster en de manier waarop de relatie werd beëindigd (met een berichtje) net op het moment dat ik dacht dat we op een kantelpunt stonden en er eindelijk opening kwam voor verdieping, vertellen genoeg: de basis, veiligheid en communicatie die ik zo verlangde, was er niet, en was er eigenlijk nooit geweest.
Sterven en weer opstaan
Na tien maanden sterven en weer opstaan, sterven en weer opstaan, werd ik gedwongen mijn ogen te openen en te accepteren wat ik nooit wilde zien: dat deze relatie een leugen is geweest, afleiding, een spel. Een spel dat me tonnen aan energie heeft gekost. Vrouwen om me heen waarschuwden me al van bij het begin:
“Joey, open je ogen. Hij volgt een patroon.”
“Joey, zijn gedrag naar jou toe is onrustwekkend.”
Afwijzing, emotionele afwezigheid, controle, egoïsme, afstandelijkheid, vermijdingsgedrag en dat steeds in verwarrende vriendelijkheid en lichtheid. De rode vlaggen wapperden en flapperden voor mijn neus, maar ik weigerde het te zien. Hoe graag ik ook boos op hem wilde worden, mijn grenzen wilde aangeven, eruit wilde stappen, het lukte niet. De avonden dat ik naar hem toe reed met in gedachten alle zinnen, zorgen, wensen, grenzen, verdwenen als sneeuw voor de zon zodra ik zijn energieveld instapte. Alsof er een ballonnetje knapte in mijn hoofd en ik eenvoudigweg bij hem wilde zijn, en wilde genieten van het moment. Het ergste is dat hij me van bij het begin had gezegd dat hij geen relatie wilde, dat hij me niet kon geven wat ik nodig had. Die boodschappen kwamen telkens hard aan. En toch kon ik er niet uitstappen. En ik geef toe: het is niet eenvoudig om mezelf mijn blinde koppigheid te vergeven (en dat is tegelijk nu mijn grootste les).
Ik voel geen liefde, zei hij
“Ik voel geen liefde”, zei hij steeds. “Ik wil geen relatie. Ik kan je niet geven wat je nodig hebt.” Waarna meteen volgde: “Ik voel al vier jaar niets. Alsof ik mijn hart gesloten heb.” De koppige redder in mij luisterde enkel naar die tweede boodschap, “Ik voel al vier jaar niets.” De redder in mij wilde dat hart graag openen. Ik dacht dat ik met mijn liefde dat hart wel zou kunnen openen (dit is overigens een hoogmoedige gedachte, en komt voort uit de blinde onvoorwaardelijke liefde van het gekwetste innerlijke kind). Ik dacht dat als ik mijn eigen hart nog meer zou openen, onder begeleiding van mijn therapeute, ook zijn hart op termijn zou helen (nog meer hoogmoed). Maar zo werkt het natuurlijk niet.
Je innerlijke ouders doen mee
En ja, natuurlijk had ik door dat dit én met mijn eigen innerlijke vader (het dode hart dat ik graag wilde redden) én met mijn eigen innerlijke moeder (afwijzing) te maken had. Maar weten met mijn hoofd is niet voldoende. Ik diende het dit keer BEWUST te voelen en te ervaren om het op diep niveau te kunnen helen.
Ik vergaf hem zijn afwijzende houding, zijn verdwijntrucjes en de excuses achteraf, de dagen en weken waarin hij plots verdween en daarna weer terugkwam. Intuïtief voelde ik aan dat hij een tweede, derde, vierde leven leidde. Maar ik luisterde niet. Ik overtuigde mezelf dat ik te negatief dacht, te oordelend, mezelf maar wat wijsmaakte. Ik gunde hem de vrijheid die hij zo nodig had, ik gunde hem het vertrouwen.
Vasthouden aan zelfbedrog
Door niet te luisteren naar wat mijn intuïtie me influisterde, deed ik voor mezelf wat hij deed voor mij: ik negeerde mijn innerlijke kind, dat me steeds opnieuw liet voelen dat het ongelukkig was, zich onveilig en afgewezen voelde. De volwassen vrouw in mij bleef echter koppig vasthouden aan haar zelfbedrog: dat deze relatie op termijn wel zou werken, als ze maar goed haar best deed. Liever hield ik vast aan de ideale beelden die ik op hem projecteerde, dan aan mezelf toe te geven dat deze relatie helemaal niet goed voor me was.
Je plek weer innemen, je zelfvertrouwen aansterken
Wat ook gebeurde, was dat ik stapje voor stapje weer op mijn intuïtie ging vertrouwen, mijn hart alsmaar meer opende en meer en meer mijn plek in mezelf en in de relatie opeiste. Ik werkte met opstellingen en schrijfmeditatie actief aan de delen in mij die heling nodig hadden: innerlijke kind, innerlijke vader en innerlijke moeder. Deze middelen hielpen mij om bewust aanwezig te blijven.
Ik bad en mediteerde zowat elke dag: “Lieve Grote Moeder, bescherm me en toon me de weg.”
Bewust aanwezig blijven
Ik wisselde elke week berichtjes uit met mijn therapeute. Samen met haar heb ik heel vaak naar de hele situatie gekeken. Wie was ik in dit spel? Waar ligt mijn verantwoordelijkheid? Waar hoef ik me helemaal niet schuldig over te voelen? Ik leerde woorden vinden voor mijn behoeftes, mijn verlangens. Ik leerde, juist omdat het zo NIET aanwezig was in deze relatie, wat ik écht nodig heb om gelukkig te zijn. Ik koos de harde manier om te leren. Ben ik daar rouwig om? Neen. Het is wat ik nodig had. Mijn ziel verlangde duidelijk om dit hele proces bewust te ervaren. Ik zat er helemaal in, en tegelijk was ik er bewust bij aanwezig. En precies hierin, in het bewust aanwezig blijven bij alles wat er gebeurde, vond ik genezing.
Groeien naar verbinding met de Grote Moeder
Langzaam, over hobbels en ravijnen, groeide ik naar de Grote Moeder in mezelf. Hij voelde dit alles onbewust. Hij voelde dat het niet lang meer zou duren vooraleer zijn “andere” levens zich zouden tonen. En dan plots, verdween hij. En sinds die dag, alsof het universum het deksel van een onzichtbare pot haalde, word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Vanuit mijn gekwetstheid en vurige boosheid zou ik allerlei zware woorden als etiket en diagnose op hem kunnen drukken. Tegelijk voel ik dan meteen het benauwende oordeel, het te smalle kijkgaatje. Liefst laat ik dit alles los en herinner ik me hem als de prachtige man die voor mij de perfecte rol heeft gespeeld, zodat ik mijn lessen kon leren.
Ik voel nog de pijn van het gemis, de pijn van de leegte. Maar ik voel ook hoe mijn lichaam dat zo lang in spanning en onzekerheid heeft geleefd, opnieuw kan ademhalen.
Ik kijk opnieuw naar de punt. Ik kijk naar de witte ruimte van het lege vel papier. Er ligt een wereld voor me open. Ik neem de tijd nu om mijn dromen weer te visualiseren, en het Grote Moederschap in mezelf te integreren. De punt nu als een Point of No Return.
Aan het eind is er dankbaarheid en hoop
Dankbaar ben ik hem én mezelf voor deze ervaring. En ik voel o zo ontzettend veel bewondering en respect voor alle vrouwen die in vergelijkbare situaties “gevangen” hebben gezeten en een manier hebben gevonden om te ontsnappen. Ik weet, voel, snap nu tot in de kleinste vezeltjes van mijn lijf dat het inderdaad mogelijk is dat je, ook al wéét je met je hoofd zo goed dat een relatie niet goed voor je is, je er toch niet uit kunt stappen. Ik ken nu het onvermogen, de afhankelijkheid, de rauwe woede en de radeloosheid, de kwetsbaarheid, de pijn, de leegte en het zelfoordeel (hoezo kan dit een zelfbewuste, intelligente vrouw overkomen??) Maar er is hoop. Je hoeft er niet aan te sterven. Integendeel. Het is één van de vele wegen naar wedergeboorte. En misschien koos jouw ziel ook koppig deze weg?
Centraal voor mij nu staat het langzaam, o zo langzaam, opnieuw in beweging komen, het instappen in mijn nieuwe flow, in een rivier die inzichten en creatie brengt.
.
GRATIS SCHRIJFMEDITATIE
Gratis een keer schrijfmeditatie proberen? Bekijk mijn aanbod gratis schrijfmeditatie.
.
JAARTRAINING MATRIX OF JOY
Wil jij ook graag opnieuw in beweging komen? Kleine en grote stappen zetten naar wedergeboorte? Dan is de jaartraining iets voor jou! Kijk op: Jaartraining Matrix of Joy
.
Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.
.
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Regelmatig post ik foto’s, schrijfmeditaties en verhalen op INSTAGRAM en ook op mijn FACEBOOKPAGINA! Neem een kijkje, en als je fijn vindt wat je leest, is een duimpje altijd welkom!
Herkenbaar, ik ben in het verleden ook in zo’n relatie verwikkeld (ingewikkeld) geraakt.
Niet naar mezelf geluisterd. Wijze lessen geleerd.
Vroeger hing er een bordje in mijn slaapkamer: “Liefde is ruimte scheppen, waarin een ander zichzelf kan zijn.”
Nu weet ik: “Liefde is ruimte scheppen waarin een ander én jij zichzelf kunnen zijn.”
..Je hebt je bevrijd, al voelt dat nu nog niet zo. En ook dat mag er zijn.
Heel veel liefs en zachtheid voor jou. ♡
Ik vind je een prachtige vrouw, zowel innerlijk als op de foto
Lieve groet van Marijke
Mooi en pakkend, precies wat mij is overkomen maar dan pas na twaalf jaar relatie…
dank je voor het talent te kunnen delen met anderen wat universeel menselijke ervaringen zijn en de herkenning van wat er bewust en onbewust
speelt : uiteindelijk is het een spel , liela , het spel van : ” ken je zelf ” zoals staat op de tempel van Delphi ; de uitkomst van het spel is niet een winnaar of verliezer , het is de ontsluiering van wat geen begin of einde heeft en weten dat we dat zelf zijn waarbij de shift is dat we dan bewust het plaatje kunnen invullen zoals we dat willen maw de vrijheid waarnaar we verlangen .
Dag Joey,
je blog heeft me geraakt.
De manier waarop je een inkijk geeft wie Joey is, met wat ze struggelt, in het heden, vanuit het verleden.
Ik word er stil van (is het toeval, neen dat bestaat niet, dat net nu Der Klang der Offenbarung des Göttlichen speelt via Spotify).
Mijn respect groeit alleen maar.
Als man kan ik het verlangen naar moederschap, letterlijk en figuurlijk, moeilijk inschatten/begrijpen.
Maar ik kan begrijpen dat het een fundament is, dat het fundamenteel is, in welke betekenis dan ook.
Dat je Moeder van Jezelf werd, dat is de Openbaring van het Goddelijke /Offenbarung das Göttlichen, zoals gezegd toeval bestaat niet.
Het is altijd gevaarlijk om aan te geven dat je (aan)voelt wat iemand (be)schrijft.
We weten niet van mekaar hoe we dingen voelen/ervaren/beleven, het innerlijke.
De inkijk die je geeft, is heel herkenbaar voor mij.
Karmische partner, grote vreugde, schaduwzijden die snel opduiken, bij de eerste blijk je letterlijk verloren voelen, sterven en weer opstaan, emotioneel afwezigheid, vermijdingsgedrag, de relatie is een leugen.
Maar dat alles in niet voldoende om DE stap te zetten en afscheid te nemen omdat je denkt/hoopt dat je liefde sterk/groot genoeg om het hart aan de overkant te openen. dat je de sleutel in handen hebt.
Tot de ander de stap zet, hard, koel, afstandelijk, een copy van de relatie.
Het brengt me terug naar mijn vorige relatie.
Bijna een letterlijke afdruk van wat ik in je blog lees.
Ik wens je heel veel moed en sterkte
Dat het gevoel van hoop en dankbaarheid de ’nieuwe’ Joey verder mag ondersteunen op haar pad.
Op weg naar…..het doel is de reis, niet de bestemming
Groetjes,
Peter.
Dankjewel, Peter. En dank ook hierbij aan iedere lezer die een bericht van herkenning, steun en omarming achterliet!
Dag Joey,
dankjewel om zo open en eerlijk je verhaal te delen,
voor mij is het één en al herkenning. Alles kan ik het niet zo mooi in woorden brengen, door dit te lezen kan ik het eindelijk grijpbaar maken wat er werkelijk gebeurd is. Dus dankjewel hiervoor Joey !
Een karmische relatie met een tweelingziel in mijn geval. Pff, het is van de hemel naar de hel en terug telkens weer. Tot ik helemaal uitgeput raakte want ik heb hier 5 lange jaren over gedaan om ditzelfde punt te bereiken als jij nu… Een viertal maanden geleden werd er een punt achter de rollercoaster-relatie gezet. Het was me wat!
De stilte, het zachte herstel, de kwetsbaarheid, het nulpunt zoals jij het zo mooi neerpent, het terugkomen bij wie je werkelijk bent.
Laagje voor laagje, stapje voor stapje kom ik dichter bij mijn eigen essentie, wat jij zo mooi beschrijft als onze Goddelijke moeder, liefde voor onszelf terug ontdekken is de mooiste stap die we kunnen maken in dit leven.
We zijn geland 🙂 eindelijk.
Veel liefs,
Angelique
Wowwww Joey deze kwam enorm bij mij binnen al vanaf de eerste woorden in jouw blog. Ik heb pas recent nog gezegd dat ik mezelf in de afgelopen 16 jaar zelf her-opvoed heb en nu uitgepuberd ben en terug weet wie ik ECHT ben. Mijn vader is overleden op mijn 2,5 jaar innerlijke vader (dode hart) en geen contact meer mijn moeder (afwijzing) en andere familieleden. Laatste partner die ik gehad heb is inmiddels vertrokken sinds eind 2019 maar was een serieuze rollercoaster 8 jaar lang. Zeg nog regelmatig dat ik heel dankbaar ben voor deze relatie want o wat heb ik daar mezelf door leren kennen. Echt Joey … Een en al herkenning “Diep Respect” ik weet hoe het voelt. Wens je heel veel sterkte met de rest van de rollercoaster maar kan vertellen je komt hier TOP uit. Kijk alvast enorm uit naar aankomende zaterdag 😉 tot dan Dikke X
Hoi Joey. Ik hoor je, zie je, voel je. Ik zit boenk in hetzelfde transformatieproces. Fijn om niet alleen te zijn, dank voor de (h)erkenning. Liefs, Marleen
Mooi van je om je kwetsbaarheid te tonen en neer te schrijven 💫💗💫
Herkenbaar. Ik heb er meer dan acht jaar over gedaan om dat te beseffen. Het einde van die relatie is nu tien jaar geleden, en er moet nog veel geheeld worden. Maar in die acht jaar heb ik méér geleerd, op alle vlakken, dan in de 26 jaar met de vader van mijn kinderen (die gaf dan weer precies wat een moeder en kinderen nodig hebben: trouwe standvastigheid, een veilig nest).
“En sinds die dag, alsof het universum het deksel van een onzichtbare pot haalde, word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Vanuit mijn gekwetstheid en vurige boosheid zou ik allerlei zware woorden als etiket en diagnose op hem kunnen drukken. Tegelijk voel ik dan meteen het benauwende oordeel, het te smalle kijkgaatje. Liefst laat ik dit alles los en herinner ik me hem als de prachtige man die voor mij de perfecte rol heeft gespeeld, zodat ik mijn lessen kon leren.”
Ja. Dat, dus.
Heel herkenbaar in dezelfde tijdspanne deed ik ook deze ervaring op.
Het roerde allang in mij dat gevoel van buitengesloten zijn en toen kwam hij.
IK voelde een spanning tussen ons en tegelijk een aantrekking vooral op sexuele niveau.
ik wilde dit ontdekken en kijken wat deze energie die hier zich aandiende in hield.
Het was de tijd dat ik jou boek had gelezen en ook hiermee aan de slag was gegaan.
IK ging helemaal op in de liefde en ik voelde me zo verbonden met hem op zieleniveau.
Ik voelde ook heel sterk dat deze relatie een karmische relatie was waar oude patronen zich aandiende ik had hem eerder al ontmoet in mijn dromen in een vorig leven.
Ik was verloren door niet goed bij mezelf te blijven en te wachten. Het was corona tijd en mijn verlangen om fysiek contact en graag gezien te worden was enorm omdat ik met een man samen leefde die me totaal negeerde en steeds in alle opzichten afwees. Dit was al een paar jaar aan de gang. Ik ben erover gegaan over mijn eigen grenzen.
In de relatie die ik aanging voelde ik hoe ik me totaal verloren ik leefde zijn leven en niet het mijne.
Hij zei ook altijd als ik een ander tegen kom is het gedaan. Ik wist dat hij zo was omdat ik hem al een jaar kende en hem bezig zag hoe hij met vrouwen omging en dat raakte me diep.
Mijn gekwetste vrouw ging in de strijd om hem een les te leren en tegelijk kon ik niet loslaten dat ik liefde voelde die me gewoon verscheurde en daar kwam mijn kindspijn boven.
Als ik hem zag huilde ik ik kon het niet stoppen ik had mezelf wijs gemaakt dat ik hem graag zag maar wist dat dit tegen alles waar ik in mijn beste ik voor sta helemaal niet waar is.
Zo was mijn kind ook opgevoed in de leugen die ik hier ervaarde. Het was zo zwaar.
En toen pleegde de zoon van mijn werkgever op een heel klein familie bedrijf van 6 mensen zelfmoord waar ik werk. 21jaar hij sprong voor de trein.
Zo diep geraakt ik heb nog nooit een man zo zien huilen en ik pinkte geen traan. Ik zat dicht mijn hart op slot.
Mijn vriend waar ik mee samenwoonde maakte het uit definitief zei hij en verhuisde naar zijn vrindin in limburg ik bleef achter in Lille.
Dit patroon van verlies kwam nu naar boven als een nieuw begin een bewuste keuze vanuit de ziel.
Hoe had ik er in godsnaam zo lang over gedaan.
Ik vond een goed coach die me steunde met haar visie en zag dat ik nog een heel traject in relatie heb af te werken.
IK laat het verdriet en strijd in mezelf toe en besef dat hier een grote tegenpool in aanwezig zit..
De goddelijke moeder waar ik verleden jaar om deze tijd om steun vroeg had me iets getoont wat ik nooit had vermoed.
Ze was de kracht die ik voelde vibreren toen ik in dat sexuele spaninngsveld zat. Ze heeft haar mystieke wijsheid in verschillende aspecten van haar wezen.
Ze was altijd aanwezig het was haar liefde die ik voelde in onze beleving die alles oversteeg. Ook mijn vriend ervaarde een nooit geziene warme intieme relatie tussen ons.
Maar dan stopt het ook een moeder heeft haar rust nodig om zich weer bij anderen te voegen en laat de vrijheid om er zelf vorm aan te geven.
zo onvoorwaardelijk en zo mooi.
Mijn vriend die me inruilde voor een ander kan ik nu zegenen en hopen dat de liefde tussen ons een leerproces was en door mag worden gegeven als een deel van de schepping van waaruit iedereen leeft.
Ikzelf krijg nu op mijn eigen plaatsje hier rust ik mag een tijdje gaan doppen omdat er geen werk meer is en ik ben dankbaar daarvoor want mijn tranen vloeien alle dagen.
Ik heb er geen woorden voor en laat ze zijn. De gedachten die oordelen neem ik erbij en zie ze als de gedachten. IK weet soms niet meer of ze de mijne zijn of die van hem ..Het is zinsbegoocheling . ik neem volop tijd voor mezelf door in de natuur te vertoefen en mensen te ontmoeten waar ik een verhaal kwijt kan.
Ik heb mijn pen weer opgenomen zoals ik al heel mijn leven doe .
Ik krijg terug de rust in mezelf en voel de moeheid van mijn lichaam.
Mijn lichaam davert soms van de spanning en ik laat het gebeuren ik geef me over .
ik was verloren gelopen en de weg kwijt en vond mezelf terug in een verhaal dat herhaalt.
Nog
Lieve Joey,
Dank voor je openhartige verhaal.
Als 72-jarige heb ik zelf ook de nodige ‘vergissingen’ gemaakt (of lessen geleerd zo je wil), en daarvoor ben ik destijds een paar jaar lang in groepstherapie geweest bij Toos, een wijs, warm mens en psychologe van beroep. Zij heeft mij echt álles geleerd wat ik nodig had, door mij liefdevol en volkomen oordeelvrij te accepteren zoals ik was (” in schuldgevoel is het slecht wonen” zei ze ooit), terwijl ze me tegelijkertijd ‘door’ had als geen ander en me daar zonodig luchtigjes mee confronteerde. Denkend aan jouw verhaal, geef ik graag een cruciale boodschap van haar door: “maak een man nóóit belangrijker dan jezelf”.
Ook ruzie maken vond ze zinloos – oorlog in het klein. De simpele oplossing voor communicatieproblemen? “Ik vind dit, wat vind jij?”
Zo behoudt een ieder zijn vrijheid en autonomie. En rrreken maar dat dat heerlijk voelt! Sinds haar lessen ga ik dansend door het leven…
Joey
Het tijdstip en de inhoud van jouw nieuwsbrief lijken geen toeval te zijn. De herkenbaarheid is bijzonder groot en tegelijk ook zo confronterend.
Al geef ik eerlijkheidshalve wel toe dat ik je brief in eerste instantie vanuit het andere perspectief las. Dat van de man die na een rollercoaster van 2,5 jaar op een mogelijk kantelpunt in de relatie de stekker eruit trok. Ik liep weg, de zoveelste keer, van de onrust, angst en onzekerheid die ik voelde. Ik was leeg, voelde me op en zag half februari geen andere uitweg meer dan deze.
Ik ontmoette destijds eveneens een mooie, gevoelige, (hyper)actieve, intelligente, enthousiaste vrouw die ook de behoeftes van mijn innerlijke kind voortdurend triggerde, in al zijn leuke én schaduwfacetten, gepaard gaande met het onvermijdelijke verdriet en de pijn.
Ik weet nu naderhand dat ik haar niet de basis, veiligheid en communicatie kon geven die ze verlangde. In al mijn angsten en aangeleerde gedragspatronen was ik degene die regelmatig afstand nam, die haar wantrouwde, controleerde en zich egocentrisch opstelde. Ik leidde geen tweede of derde leven naast haar, tenzij het mijne, namelijk de tijd die ik alleen moest doorbrengen om dicht bij mezelf te blijven.
Ondanks de breuk ben ik wel degene die nog steeds een relatie met haar wil. Maar nu neemt zij op haar beurt bewust een veilige afstand om op adem te kunnen komen.
Ik kan nu pas, terugblikkend, voelen wat ik zo hard mis en nodig heb, zien wat er goed was en eveneens waar ik me zo vaak nodeloos druk in maakte.
Ik meen echt liefde te voelen voor haar (of maakt mijn ego me dat wijs). Zij is er alleszins in geslaagd om mijn hart groter en zachter te maken, daarom heb ik nu ook zoveel hartzeer. Ze gaf me vrijheid en vertrouwen maar ik omarmde het niet, ik kon het/haar niet geloven. Meermaals plakte ik zelf beoordelende etiketten en diagnoses op mezelf en op haar. Ze voelde zich vaak ongelukkig, onveilig en afgewezen als ik me terugtrok en op adem wilde komen.
Dit voelt opnieuw als de pijnlijke, harde manier om te leren, keer op keer weer. Maar stap voor stap, laagje per laagje, voel ik dat er inzicht en gedragsverandering komt. Ik wil op dit moment echter nog per sé geloven dat we er terug/nog wel iets van kunnen maken als we allebei ons best nog willen doen.
Ik voel de pijn, het gemis en de leegte die er nu is. Ik heb nog steeds last van hartkloppingen en slapeloze nachten. Ik kan mezelf wel vervloeken om de fouten die ik maakte, om mijn kwetsende woorden en daden, om het (vermeende) onvermogen geen controle over mijn gekwetste innerlijke kind te krijgen en het te kunnen troosten.
Het voelt alsof ze de ideale (karmische) partner voor me kan zijn om mijn lessen mee te kunnen leren. Dat we samen de weg kunnen afleggen naar een mooiere versie van onszelf. Maar is dat echt zo? Of zijn we beter af zonder elkaar en moeten we onze eigen, onafhankelijke weg verder afleggen? Maar wanneer zal ik dan ooit wel klaar zijn om een nieuwe verbinding aan te gaan, eentje waarbij ik de kleerscheuren kan beperken?
Dank voor je louterende woorden, Joey.
Liefs
Wat een prachtige verhalen lees ik hier! Stuk voor stuk! Zoveel herkenbaarheid! Dankjewel, Eli, en alle anderen! Het verbinden in verhalen verwarmt mijn hart. Prachtig!
Lieve Joey
Ik las je verhaal en daarmee ook de herkenning van DE relatie waarin ik vijf jaar ! mijn hart en ziel, heb geïnvesteerd. En nog kan ik soms de waanzin niet begrijpen van wat zich op onbewust niveau kon afspelen.
Tijdens een workshop een jaar voordien werd gevraagd een brief aan het universum te schrijven met daarin in detail je droomleven, welk droomhuis, welke relatie, welke missie. Ik had dat plaatje met bijhorende gevoelens helemaal op papier gezet met datum en al.
En dit is wat ik manifesteerde.
Mijn auto begaf het om 3 u ‘s nachts in “the middle of nowhere” op een onverlichte weg 30 km van het badplaatsje. Het enige redmiddel dat ik bij me had was het telefoonnummer van een man die ik al eerder ontmoette en waar ik een paar nachten in zijn prachtige guesthouse had gelogeerd. Ik durfde hem op te bellen en hij gaf me een kamer in zijn hotelletje. De volgende dag wilde ik een vervangwagen huren maar er bleek geen wagen beschikbaar vanwege een huwelijk in het dorp. Ik zou twee dagen later pas een vervangwagen krijgen. Genoeg tijd om elkaar beter te leren kennen en om mezelf te verliezen in mijn eigen fantasieverhaal dat perfect aansluitte bij mijn uitgeschreven droombrief.
Hij noemde zichzelf Iceman en in het begin van onze relatie was er zeker wel wederzijdse aandacht en interesse. Maar het was vooral ik die me zo euforisch voelde en het voortouw nam om deze mysterieuze adonis wat beter te leren kennen. Vooral zijn levensstijl en de vrijheid waarmee hij zijn leven had ingericht sprak me erg aan. Onze energie speelde letterlijk hoge tonen, zo hoog dat de radio als vanzelf onze liedjes speelde telkens we het leuk hadden. Nooit had ik zo’n sterke energetische verbinding gevoeld. Ik zou die Iceman zijn hartje met plezier laten smelten zodat hij zich helemaal geliefd kon voelen.
We begonnen een relatie en ik die met mijn valiesje in Griekenland was aangekomen trok na enkele weken bij hem in. Ik dankte God voor het gevoel van thuiskomen bij deze man. Hij zei dat hij misschien nog wel een kind wilde en ik, na meer dan tien jaar in menopauze, werd weer ongesteld! Dat het er allemaal een beetje rommelig en overvol uitzag in zijn persoonlijke sfeer nam ik er graag bij.
Tenslotte kwam ik uit een gezin van rigide regels en perfectionisme, van obsessief gedrag, van strengheid, straffen en misbruik. Ik zag in mijn verbeelding hoe we door een fijne samenwerking en een liefdevolle harmonieuze verbinding een perfecte aanvulling waren van zijn directe rationele aanpak en mijn frivole creativiteit en zin voor schoonheid. Ik zag waar ik met mijn bijdrage een meerwaarde kon betekenen in het uitbreiden van de zaak. Mijn innerlijk kind leefde in euforie van de overweldigende vrijheid en speelsheid die ik in mezelf voelde.
De eerste rode vlaggen kwamen voorbij toen ik merkte dat mijn goedbedoelde ideeën niet werden geapprecieerd maar eerder werden ontvangen als een manier om mijn willetje door te drijven? Ik kon hem niet overtuigen van mijn visie en creativiteit. Ik werd letterlijk “on hold” gezet en volgde helemaal zijn leefwereld. Ik viel stil. Suggesties waren niet welkom en ook mijn eigen mening werd verworpen of afgedaan als niet ontvankelijk. Langzamerhand voelde ik me afgewezen, niet gehoord of gezien. Ik probeerde een manier te vinden om me uit te drukken maar mijn mening werd ontvangen als een regelrechte aanval op zijn persoonlijkheid. Ik triggerde hem blijkbaar in alles en het enige dat hij kon verdragen was hem prijzen en zeggen hoe geweldig hij was. Ik voelde me in de steek gelaten omdat het niet mogelijk was om op een normale manier te communiceren. Er waren geen gevoelens of emoties bespreekbaar behalve dan zijn onverwachte kinderlijke woedeaanvallen die ik herkende als onecht omdat hij dan achteraf ineengedoken op zijn bed zat en zich verontschuldigde voor zijn gedrag. Zijn clownachtige grimassen die me aan het lachen moesten brengen verwaterden in irritant gedrag omdat ik niet in staat was hem emotioneel te begrijpen. Dat aan mijn behoeften en noden niet werd tegemoet gekomen was niet zo erg. Ik zou zijn gebroken hart en emotionele verwaarlozing wel aanvullen. Ik herkende zijn gewonde kindstukken en bijhorend gedrag om aandacht en met een liefdevolle benadering leerde ik hem om lichamelijk in contact te zijn. Na een tijdje voelde hij zich comfortabel genoeg om mijn dichte nabijheid te verdragen. En ik dacht dat ik vooruitgang boekte.
Ik verhuisde naar Griekenland en de eerste klap kwam toen ik arriveerde en hij me niet binnen kon laten met mijn spullen vanwege… te snel. Ondanks onze wederzijdse toestemming vond hij het beter dat ik op mezelf ging wonen. Hij hielp met zoeken naar een woning en dat was het. Ik was in shock van de plotse wending en kon maar moeilijk begrijpen wat er gebeurde. Weerom nam ook ik het persoonlijk en voelde de afwijzing en verlating. Mijn mooie verhaal kreeg een paar ferme deuken en de pijn van de triggers die ik had te doorvoelen waren overweldigend en soms onverdraaglijk pijnlijk. Afwijzing en verlating, vernedering en schaamte, ze waren allen aanwezig als prominente gasten in mijn nieuwe huis. Hij leek niets te begrijpen van wat ik voelde en zei dat ik te overgevoelig was…. Langzaamaan ontving ik inzichten en begon te begrijpen. Ik zag gelijkenissen en patronen vanuit mijn familie. Soms lieten we elkaar een tijdje los maar telkens kwamen we weer samen. Ik zag hoe hij in de buitenwereld zijn mooie geacteerde rolletje speelde en hoe hij in intieme kring verstrikt zat in symbiose met zijn moeder die ondertussen bij hem was komen inwonen. Ik begreep dat hij niet kon zien wat ik zag en ik maakte er een missie van om hem redden. De inspanningen, de toewijding en het geduld dat ik investeerde om aan het verlangen (van mijn innerlijk kind) tegemoet te komen was eindeloos. Ik dacht er niet aan om op te geven, integendeel na een weerzien waren we telkens wat meer gegroeid, dacht ik, en dat gaf me moed om koppig door te zetten.
Waar ik niet naar keek was mijn innerlijke kind dat zich ontzettend eenzaam en verdrietig voelde. Verloren en onveilig. Onbestaand en ongewild. Door de projecties voelde ik intens verdriet en onmacht, door de impulsiviteit voelde ik me onzeker en verward. En door de dwangmatigheden voelde ik me geblokkeerd, geremd en onbestaand. Er was geen communicatie mogelijk die enige helderheid kon brengen. Er waren geen afspraken naar de toekomst of geen sprake van commitment. Wat het ene moment werd beslist kon in een oogwenk worden tenietgedaan al naargelang de persoonlijkheid die de hoofdrol had. Ik begon te beseffen dat ik op los zand leefde.
De verwarring die ik voelde doordat hij klaarblijkelijk nergens last van had. Het berichtje dat hij stuurde toen hij me naar het vliegveld bracht en me schreef hoe hij mijn verdriet had gezien …dan dit berichtje wiste ..met daarna een berichtje dat het leven gewoon doorgaat … deed het kwartje vallen. Ik besefte dat de waarde en relevantie van onze relatie gezien vanuit zijn standpunt nihil was. Terwijl mijn droombeeld in stukjes uiteenspatte verscheen de ware realiteit toen ik besefte in welke waanzin ik was terechtgekomen en welk mijn aandeel was in dit verhaal. Ik moest hem laten gaan. Ik begreep dat we mijlenver van elkaar verwijderd waren en dat overlevingsmechanismen de regels bepaalden terwijl mijn hart steeds wijdopen stond. Er bleef niets over van de ongedwongenheid van onze innerlijke kinderen. Ik vond in de leegte een enorme behoefte aan emotionele invulling, aan koestering, warmte en tederheid. Ik begon te begrijpen dat het waanzin was om iemand te willen redden die daar niet klaar voor is, die dat niet wil of die daar geen behoefte aan heeft. Ik begon te begrijpen dat een ei breken van buitenaf dodelijk kan zijn en dat het niet mijn taak is om iemand te redden maar dat elk mens recht heeft op zijn eigen journey. Ik begon te beseffen dat het inderdaad hoogmoedig is om een ander te willen redden omdat het mij beter zou passen terwijl de ander daar niet aan toe is. Ik begon te begrijpen dat dit geen onvoorwaardelijke liefde is.
Langzaamaan begon ik het verraad te zien van mezelf om mijn eigen behoeften, waarden en noden niet te beantwoorden. Het verraad dat ik had aangeleerd en daarna bleef hanteren om maar niet mijn eigen pijn te voelen. Misschien was dat besef wel het meest pijnlijkste van allemaal.
Nu ik weer op mezelf ben kan ik mijn eigen pijn doorvoelen en dichtbij mezelf blijven.
Ik kon mijn vader loslaten, dat kleine jongetje nu, dat ik nooit heb gekend, maar die ooit als een dictator thuis de regels en wetten bepaalde en ons met zijn vuist zijn waarheid opdrong.
Ik kon mijn broer en mijn zus loslaten waarvoor ik als een “mama”had gezorgd terwijl mijn ouders afwezig waren.
Ik kon mijn moeder losgelaten waarnaar ik jaren heb geluisterd, haar getroost en moed heb ingesproken terwijl ze in psychiatrische instellingen zat maar haar desondanks niet heb kunnen redden.
Ik heb het allemaal losgelaten en het was bijzonder moeilijk.
Deze man kwam in mijn leven om me deze lessen te tonen. Om me te leren helder te zien en te begrijpen wie ik echt ben door alle verwarring heen.
Ik dank mijn hogere zelf die me gidste, bijstond, inzichten gaf en me deed begrijpen.
En met dit einde heb ik ook mijn verleden kunnen afsluiten. Het is nu tijd om naar mezelf te luisteren, mijn innerlijke kind bij me te nemen, te troosten en te wiegen. Haar hartje te helen. Mijn innerlijke vrouw en man als volwassenen te ont – wikkelen. Het is tijd om mijn eigen vleugels uit te slaan en stapje voor stapje koers te zetten naar mijn eigen authentieke natuurlijke zelf.
Liefs
Chantal
Kippenvel, trillingen, rare buikpijn, zere armen en benen alles kwam voorbij tijdens het lezen van jouw verhaal Joey en dan al die reacties dat ook weer zoveel emoties opriep. Wat superfijn dat je dit durft de delen en ook alle anderen die hun verhalen delen. Respect en bewondering. Ik heb mezelf overgegeven aan de lichttaal die voor mij de meest fijne manier is om mijn innerlijke ik te vinden. De emoties te handelen.
Zie je zaterdag Joey en ik vind je een prachtig, puur mens.
prachtig geschreven Joey, hoe je bewust door al die emoties gaat en toch bij dankbaarheid uitkomt! dank je wel om dit te delen! wat ben je een krachtige vrouw! dikke knuffels
lieve Joey, alle andere vrouwen, mij is iets vergelijkbaars overkomen. Mijn relatie duurde 6 maanden. Ik ben een bewuste, intelligente vrouw met veel levenservaring en onafhankelijk. Toen ontmoette ik hem, bij toeval. We kenden elkaar 3 weken, en ik wist al dat dit geen volwassen relatie zou kunnen worden, dat ik met hem niet zou hebben wat ík echt nodig had. Door wat hij zei, door wat mijn intuïtie me vertelde, hij was een vrijbuiter en daar ging hij prat op. Ik bleef en genoot van wat er was, En ja, nu, na 3 weken, voel ik nog de pijn van het gemis, van de leegte. maar bovenal voel ik dankbaarheid: hij nodigde me uit om dieper mijn eigen stuk te doorvoelen, heftig en pijnlijk, om verantwoording te nemen voor mezelf, om verder te groeien. En dat doe ik!
Zoooo herkenbaar !
Zoooo bedankt !
Lieve Joey,
Kort voordat ik deze woorden typte, rustten mijn vingers nog enkele minuten op de toetsen van mijn toetsenbord. Stilte. Onderbroken door tikkende wijzers van mijn klokje in de woonkamer.
Wat is het dat ik je wil schrijven? Ik weet alleen dat ik de stilte van het uitblijven van mijn reactie op jouw persoonlijke verhaal wil doorbreken. Ik las je verhaal op 4 mei in de ochtend. Het raakte me, je openheid, je bewust-zijn, je woorden. Jouw leven. Nu weet ik wat ik je wil schrijven. Mijn medeleven.
Lieve Joey, ik leef met je mee, in je kwetsbaarheid en in je kracht!
Ik vind je mooi, lief, moedig, creatief en fijngevoelig (met de klemtoon op FIJN :)) en je humor en je diepgang wil ik ook benoemen!
Graag zie ik je morgen in de meditatiedag, met alles wat er leeft!
Lieve groetjes,
Hanneke
Lieve joey, dank om dit met ons zo open-hartig te delen.
Mij triggeren een aantal zaken.
Dat je op weg bent, op zoek bent naar (contact met) the devine mother. Ik denk dan vooral aan de hartkwaliteiten van een moeder, onvoorwaardelijke liefde en zorg. Beide kunnen we pas vanuit onze moederlijke energie geven aan anderen als we dat ook kunnen geven aan onszelf. En soms zitten daar blokkades op, oude overtuigingen en oude patronen, beiden dikwijls niet die van onszelf maar van onze ouders. Het groeien van de ziel, aan zelfontwikkeling doen, is dan op zoek gaan naar die zaken die niet van onszelf zijn, en deze los-laten, en op zoek gaan naar wie wij dan echt zelf zijn. Ook de verantwoordelijk niet langer op ons nemen voor de zaken die niet de onze zijn, en wel verantwoordelijkheid opnemen voor ons eigen handelen behoren tot dat groeiproces.
Natuurlijk zit er een Devine Mother in jou, zoals in ieder van ons, ook bij mannen. Dikwijls gaat ons innerlijk contact met deze Bron echter verloren, en soms ze erg dat we ons eigen innerlijk kompas, ons innerlijk weten, daartoe ‘verloren’ hebben, door het te lang veronachtzaamd te hebben. Opnieuw contact maken met dat innerlijk kompqs is een eerste stap, de naald op dat kompas zal ons kmmers perfect weten te leiden naar het Pad dat naar the Devine Mother in ons loopt.
Verder kunnen we, als we dat willen en toelaten, ons kompas ons ook laten leiden naar de ons allen Devine Mother. Niet toevallig ervaar en deel je dit in de mei-maand, de Maria-maand, en start je zomerretraite in België op 15 augustus, Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart of Maria-Tenhemelopneming. De Moeder-energie is dus helemaal aanwezig op dit moment, deze plek, in de opwaartse spiraal van zelfontdekking, zelfontwikkeling waarin je je nu bevindt.
Verwelkom dus de liefde en zorg van deze Moeder-energie maar ten volle en laat ze stromen.
Carpe diem. Geniet nog van deze ontplooingsfase in je leven.
Met hartelijke groet, Erik
Lieve Joey,
je weet mijn hart te beroeren met je verhaal, met je openheid en je kwetsbare kracht. Het hart… wat heeft het veel te vertellen…
liefs, Yvonne