In de “flow” stappen. We hebben er de mond van vol, van die “flow” maar hebben we de essentie wel goed begrepen? Als ik soms toeristen in een Vlaamse stad of evengoed op het eiland waar ik woon met een propvolle vakantie-agenda achter “flow” zie aanhollen, denk ik van niet 🙂 Gelukkig is er zoiets als schrijfmeditatie. Het brengt je precies bij wat je zoekt: het voelen, beleven en ervaren van flow.
*
Flow in je leven kun je niet bedenken. Toch niet als vastomlijnd doel. Flow vind je door aandacht te hebben voor de weg ernaartoe, voor de ervaring, voor de beleving, je waarnemingen en je de gevoelens daarbij, voor elke kleine beweging … en niet voor het doel (dat uit je denken voortkomt).
Het heeft dus geen zin om recht op je doel af te gaan (met je hoofd), maar je te laten leiden door de weg. Als het gaat om je spirituele zoektocht, of over de manier waarop je je leven wil leiden, dan is het de weg die je brengt wat je zoekt.
De lijn is de flow die je zoekt
Het is zoals met de lijn van mijn punt-lijn-schrijfmeditaties (die je in mijn boek Schrijven naar Bewustzijn vindt): je zet de punt van vertrek neer op je vel papier en je geeft je over aan de lijn. De lijn is jouw leraar. De lijn zelf is de flow die je zoekt.
Stel dat je de hele tijd zou denken “ik wil zo snel mogelijk flow”, dan vind je allesbehalve flow, want dan blijf je steken in ongeduld en in gedachten. Het is zoals je bij schrijfmeditatie gehaast de punt en de lijn zou zetten: je wil die lijn zo snel mogelijk ‘af’ om dan te ontdekken dat die snel gekribbelde lijn je nergens heen leidt. Of jawel, naar frustratie en boosheid. Dat is dan ook weer interessant om te onderzoeken :-).
.
Bezig zijn met je doel is geen flow
Wellicht zal je na verloop van tijd nog meer boosheid voelen en zo vaak tegen je eigen schrijfmeditatie aan botsen dat je het opgeeft: “Zie je wel, schrijfmeditatie is niks voor mij. En flow al helemaal niet.” Jammer, want eigenlijk heb je nooit geprobeerd om flow toe te laten. Je was zodanig met je gedachten bij de flow die je wilde, dat je vergat om de flow die zich als vanzelf zou aandienen met de lijn, te zien en te ervaren. Kortom, in het bezig zijn met het doel, ben je niet bezig met flow, dat juist vraagt om te ontspannen en je aandacht te houden bij het nu.
.
De punt-lijnmeditatie toont je hoe je nooit tegelijk in het nu kan zijn én in de gedachten in je hoofd.
.
Flow is niet wat je denkt dat het is
Het is goed om een intentie uit te zetten zoals “ik breng meer flow in mijn leven”, maar dan alle vastomlijnde ideeën die je daarover hebt, ook los te laten. Flow voor jou is niet hetzelfde als flow voor mij. Flow is ook niet wat je denkt dat het is. Net zoals angst nooit is wat je denkt dat het is. Of leegte, of vervulling. Dit zijn stuk voor stuk begrippen die je moet ervaren om te begrijpen. Je kunt het nooit of nooit bedenken met je hoofd alleen.
.
Je lijn is altijd weer een verrassing
Hetzelfde geldt ook voor de weg ernaartoe. Laat al je ideeën en verwachtingen over de weg los. Zelfs al is het een weg die je denkt te kennen. Blijf open, met aandachtige blik. Zet de punt en de lijn. Zelfs al heb je al honderd keer de lijn gezet bij evenzoveel schrijfmeditaties, denk nooit dat je de lijn kent. Elke nieuwe lijn brengt weer verrassingen met zich mee.
..
Overgave aan de lijn is als autorijden op een kronkelweg
Ik “puntlijn” zowat dagelijks met mijn pen, maar ook met mijn auto over de kronkelige wegen van het eiland waar ik woon. Mijn autoritten zijn zuivere punt-lijn-meditaties. Mijn auto als pen en de kronkelige weg als lijn. Het soort wegen dat wij hebben, dwingt me tot hyper focus op de weg.
Het meest uitdagend zijn de lange ritten, bijvoorbeeld naar de luchthaven aan de andere kant van het eiland. Die weg gaat over een bergkam heen. Ik vertrek met de luchthaven als doel in mijn achterhoofd – ik weet dat het ergens aan de andere kant ligt – en ik laat dan dat doel los.
Ook al heb ik die weg al honderden keren gereden, toch kan ik het me onderweg niet veroorloven om in gedachten aan die luchthaven te verdwijnen. Ik kan het me zelfs niet veroorloven om achterom te kijken, tenzij via de achteruitkijkspiegel. Mijn blik kan ook niet links of rechts om me te vergapen aan het landschap.
Mijn gedachten, mijn blik en focus moeten bij de weg, en elke milliseconde telt want achter elke bocht wacht mogelijk een verrassing. Een slang, een hagedis, een kat, een schaap, een hond, een rotsblok, een olievlek, een windstoot, een boer met een laadwagen vol geiten die midden op de weg beslist heeft om een praatje te slaan met een voorbijganger. Als ik mezelf afleiding toesta, speel ik met mijn leven: dan bots ik op een geit of een laadwagen, mis ik een haarscherpe bocht en beland ik in het ravijn.
.
Schrijven is het enige dat je te doen staat
Het enige wat ik dus te doen heb, is zitten en sturen, mijn ogen op de weg te houden en mee te vloeien in de bochten. Mijn voet houd ik daarbij zoveel mogelijk van het gaspedaal af, zodat ik niet overmoedig ga hollen. Zo ook voor je schrijfmeditatie: je laat de lijn overvloeien in woorden en je blijft nieuwsgierig naar elk nieuw woord dat zich aandient. Blijf aandachtig, het hoeft niet snel of ‘goed’.
Ik rijd van zeeniveau zigzaggend de bergen in, tot op 800 meter hoogte, om daarna weer zigzaggend af te dalen. Pieken en dalen, die evengoed symbool staan voor de lijn die mijn leven is.
.
.
Zie je hoeveel overeenkomsten er zijn met schrijfmeditatie? Je zet de punt en je geeft je over aan de lijn. De lijn is de weg. Er is voor even niets anders dat belangrijker is dan die lijn met je aandacht te volgen.
.
Laat je niet afleiden, ook niet als je er bijna bent
En plots is het daar: het bijna-doel. De stad die opdoemt uit het niets en haar armen verwelkomend naar me uitstrekt. De stad die net nog niet mijn doel is, maar dichtbij genoeg is om even halt te houden: “Kom, neem even een pauze.” En dat doe ik dan ook. Ik zet de auto aan de kant voor een wandeling en een drankje. Dan stap ik weer de auto in. “Nog even. Nog een bocht of dertig tot aan de luchthaven.”
Dit doe ik ook bij schrijfmeditatie: soms komt er vermoeidheid om de hoek kijken, of een huilbui of een andere sterke emotie of een inzicht waar ik even de tijd voor wil nemen. Dan leg ik mijn pen neer en het schrijfboek weg en maak een wandeling, met het voornemen om daarna verder te schrijven.
Dan komt het moeilijkste, meest vermoeiende stuk van de hele weg. Ik weet dat de luchthaven nu niet ver meer kan zijn en ik vind het moeilijk mijn geduld en focus te bewaren. Mijn voet drukt net iets harder het gaspedaal in, en ik moet alsmaar meer moeite doen om me niet te vergapen aan de azuurblauwe zee. “Nog even. Nog een bocht of tien.” Voor het schrijven betekent dat: ook al heb ik na de wandeling geen zin meer, toch ga ik weer zitten, en geef me over aan de pen.
En dan, plots, bevind ik mezelf midden op de luchthaven. Verbaasd kijk ik om me heen. Ik merkte het amper op, zo gefocust was ik weer op het laatste stukje van de weg.
Ik leg mijn pen neer en zucht. Ik proefde, beleefde, voelde schrijfflow. Ik zat er middenin en had het amper opgemerkt.
Het vliegtuig staat klaar. Over een uurtje kunnen we opstijgen. Ik klap mijn vleugels van plezier.
.
Je schrijfmeditatie verdiepen? Neem een kijkje in mijn retraite-agenda.
.
.
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Neem ook regelmatig een kijkje op de FACEBOOKPAGINA!
Dat is een levendige weergave Joey. Ik reed mee toen ik het las. Spannend! En helder!
Vandaag schreef ik over hoe ik allerlei verschillende dingen doe en iedere keer terugkeer naar mijn schrift en de punt zet, de lijn volg en kernwoorden schrijf die leiden naar binnen en dan weer naar buiten. Ze volgen een eigen weg die ik alleen bewandel als ik ga zitten en aanwezig ben.
Grappig, deze golfbeweging 🙂
Liefs, Daisy