Mijn innerlijk kind roert zich. En goed.

Gastblog 2: met dank aan Heleen

.

Heleen is mid-veertig, single en moeder van twee (bijna) tieners. Ze is creatief, humoristisch en schrijft graag en vaak. Via Schrijven Online kwam ze, midden in de eerste corona-lockdown, bij een online schrijfdag van Joey terecht. Die ene ontmoeting zette haar op een heel nieuw pad, dat ze dapper besloot te bewandelen. De schrijfdag leidde naar de online workshop Schrijven met je innerlijke kind, en die workshop leidde weer naar deelname aan de Verdiepingsweek op het eiland Ikaria (sept 2020). Over haar proces, de ‘wandelingen’ die gaan met vallen en opstaan, schrijft ze om de zoveel tijd een gastblog. In deze blog lees je over haar ervaring met de 3-daagse workshop ‘Schrijven met je innerlijke kind‘.

In een eerdere blog, Ik ben hier niet klaar mee, impressie van een schrijfdag, schreef ze over haar eerste kennismaking met schrijfmeditatie: ‘Er is iets aangeboord, iets in beweging gekomen. Totaal onverwacht!’

.

Vol verwachting klopt mijn hart, twee weken na mijn eerste kennismaking met Joey. Ik zit weer klaar, met pen, papier, stiften en een pot thee. Deze keer voor de eerste sessie van drie, met als thema (opnieuw) het innerlijke kind. Het smaakte naar meer, en er bleek meer – zo snel al zelfs!

Little did I know …

Voordat ik me inschreef, had ik nog wel even contact gehad met Joey. Over wat er zo anders aan die 3-daagse workshop was, vergeleken met die Schrijfdag. Dat zat hem met name in de begeleiding tussen de sessies, legde zij me uit. Ze bleef beschikbaar via mail en, indien nodig, voor een persoonlijk gesprek. Waarom zou dat nodig zijn, dacht ik toen, nog vol energie van die Schrijfdag. Little did I know.

Verrekte hard werken!

Het is anders, deze keer. De workshop is verrekte hard werken! Terwijl Joey ons online begeleidt, ploeter ik door mijn woonkamer; op de grond liggen vellen papier die mijn vader en moeder representeren. En mijn innerlijke kind. Ik heb nog nooit met opstellingen gewerkt, en het overdondert me. Verwart me. Waarom leg ik mijn vader zo ver weg van mij en mijn moeder? Waarom ga ik met mijn rug naar mijn moeder staan? Ik kom uit een warm nest, ik heb een veilige en fijne jeugd gehad, waarom voel ik die oordelende blik van mijn vader en het gebrek aan betrokkenheid van mijn moeder? Wat betekenen die gevoelens, of zijn het gedachten? Voel ik dit, denk ik dit, bén ik dit?

We schrijven, tekenen, vertellen en delen verhalen. Mooie verhalen, pijnlijke ook. De begeleide meditaties brengen herinneringen en inzichten.

Je innerlijke kind laat van zich horen

Na vier uur sluiten we af. Ik voel me uitgeput en in de war. Dit was zo anders dan een ‘gewone’ schrijfdag, hoe kan dat? De omstandigheden waren dezelfde, de opdrachten vergelijkbaar, waarom voel ik dan niet die energie van vorige keer? Ik besluit even te gaan hardlopen in het bos, mijn hoofd leeg te maken. Midden in dat bos schiet het in mijn kuit. Ik strompel de gerende kilometers terug. Huilend. Niet omdat het zoveel pijn doet, maar omdat ik boos ben. Zó boos. Ik schreeuw lelijke dingen over mijn lichaam, dat me in de steek laat. Eenmaal terug ben ik nog vermoeider. Ik besluit die emoties op papier te zetten, mijn frustraties over mijn lamme lijf, en ben daarna compleet aan het einde van mijn Latijn. Ik wil alleen nog maar slapen.

“Vermoeidheid kan een vorm van opgeven zijn, als je weerstand voelt en het niet aan gaat. Slapen is mogelijk een vlucht,” klinken de woorden van Joey eerder die dag. Ik sleur mezelf achter mijn laptop en schrijf haar een mail over mijn gevecht van die middag. Daarna mag ik toch even van mezelf op de bank liggen en mijn ogen dicht doen. Dan maar vluchten.

Hoeveel afstand behoud jij in je schrijven?

De volgende dag krijg ik een uitgebreide mail terug van Joey. “Ergens over schrijven, is niet hetzelfde als het aangaan,” schrijft ze. Ze stelt vragen en geeft me een paar opdrachten. De opdrachten leiden me rechtstreeks naar het contact met mijn innerlijke kind. Dit keer een dieper contact, het soort contact dat ik eerder nog niet durfde aan te gaan. Tot hiertoe behield ik in mijn schrijven een grote afstand tussen mezelf en mijn innerlijke kind: ik was niet betrokken! Net zoals mijn vader en moeder ooit, reageerde ik nu zélf afstandelijk en oordelend naar mijn innerlijke kind toe! Ik snap nu ook waarom ik zo’n heftige emoties had: mijn innerlijke kind was niet blij met die afstand, en ook niet met die oordelen, en liet van zich horen! “Wauw, wat heb je daar veel tijd voor genomen, dank je,” mail ik haar. “Dat doe ik voor jouw innerlijke kind,” krijg ik terug.

Tijd om puin te ruimen. Al schrijvend.

De dagen daarna groeit mijn vertrouwen in de volgende sessie. Die pijn, die boosheid, die frustratie: ze zullen een reden hebben zich zó te manifesteren. Ik ontwijk die emoties al tientallen jaren. Ik heb, misschien niet heel bewust, maar toch zeker helemaal zelf, besloten dat het tijd is puin te ruimen. Als me dat ooit gaat lukken, dan toch op deze manier: schrijvend en met de steun van iemand als Joey. Kom maar op met die volgende sessie.

.

Benieuwd naar het vervolg? Lees hier: Buitelen en stuiteren en stampvoeten als een innerlijk kind.

Benieuwd naar de eerste blog van Heleen? Lees hier: Ik ben hier niet klaar mee! Impressie van een schrijfdag.

.

MEER WETEN OVER HET INNERLIJKE KIND? LEES DAN OOK DEZE BLOGS:

.

>> Wat als je innerlijke kind aan het stuur van je leven zit?

>> Je innerlijke baby: terug naar de basis van je ontwikkeling.

>> Je inner child of je rechtstreekse lijntje met je innerlijk weten.

.

ONLINE SCHRIJFDAGEN

Proeven van schrijfmeditatie? Neem deel aan een >> online schrijfmeditatiedag!

Of schrijf je gelijk in voor de >> online workshopreeks Schrijven met je Innerlijke kind.

.

GRATIS E-BOOK SCHRIJVEN MET JE INNERLIJKE KIND

Het gratis e-book vind je hier: >> Schrijven met je innerlijke kind

.

GRATIS SCHRIJFMEDITATIE

Gratis een keer schrijfmeditatie proberen? Bekijk mijn aanbod gratis schrijfmeditaties.

.

Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.