Ik kreeg een brief van een deelneemster aan de retraite Schrijven naar Binnen die me diep raakte. Ze was tijdens de retraite teruggetrokken, nam niet deel aan de deelrondes, hield een duidelijke afstand. Ik voelde echter dat dat precies was wat ze nodig had: even niets te hoeven, en gewoon te mogen zijn. Ik wist dat ze herstellende was van een zware burn-out, en zoekend was: wie ben ik echt, wat is mijn missie? Natuurlijk had ik als begeleider meteen vragende stemmen in mijn hoofd: is alles oké, zal ik haar aanporren, haar meer betrekken? De ‘helper’ in mij wilde het liefst in actie schieten.
Ik koos er bewust voor om dat niet te doen. Omdat ik ooit zelf in burn-out heb gezeten, voelde ik dat dat de juiste keuze was. Maar net als iedereen twijfel ik soms ook over dat soort keuzes: voel ik het écht wel juist? Laat ik door haar geen bijzondere aandacht te schenken, niet in de steek??
Dank voor wat je niet deed
In een lange brief achteraf bedankte ze me voor wat ik ‘gedaan’ had (niets, dus): “Het belangrijkste cadeau dat ik bij jou gekregen heb, Joey, is de aanvaarding van mijn ‘zijn’: mijn moeheid, mijn trage ritme, mijn teruggetrokken zelf. De eerste twee dagen was ik extreem moe. Ik had moeite om het schrijven vol te houden. Ik sloot mijzelf af, ik wilde rust. En ik vond het zo fijn dat zowel jij als de groep me die ruimte gaf: ik wist dat je er zou zijn als ik je nodig zou hebben. Het verbeterde elke dag een beetje, er kwam stilletjes aan ontspanning en ademruimte. Ik ging ook tijdens de schrijfmeditaties steeds meer rechtop zitten en de derde dag kon ik helemaal ontspannen. Omdat je mij aanvaardde zoals ik was, kon ik voor het eerst ook zelf rusten in mijn moeheid, in mijn traagheid. De rust die ik in deze aanvaarding voelde, vertaalde zich meteen in mijn slaappatroon: ik sliep heerlijk!”
Durf jij je traagheid laten zien?
Ze vervolgt:
“Lang ben ik blijven rondlopen met het ‘weten’ dat het goed is om sinds mijn burn-out in mijn eigen ritme te leven, maar ik kon het niet laten zakken, niet echt voelen. Het was alsof ik die nieuwe plek voor mezelf niet durfde in te nemen. Tijdens de retraite is het gebeurd: door middel van de schrijfmeditaties zakte ik van het weten naar het voelen. Dat gebeurde heel plots: de eerste dag vroeg ik me nog af wat ik moest doen om mezelf nog beter te voelen, maar dan voelde ik: ah, ik ben er! Eindelijk ben ik aangekomen op de plek waar ik wilde zijn, namelijk in mijn trage zelf, en durf ik erin STAAN.
Ik besefte plots dat ik geen wervelwind meer hoef te zijn. Het woord TRAAG verscheen opvallend vaak in mijn schrijfmeditaties: traag is helemaal mijn ding, en ik besef nu dat ik mezelf daarin mag laten zien! Ook zuurstof, ademruimte is verschrikkelijk belangrijk voor mij, en VRIJHEID. De vrijheid om in mijn ritme te mogen leven, en dat ik aan geen enkel ander ritme moet voldoen.”
Ik ben traag DUS ik ben genezen
“Ik zak alsmaar meer in mijn natuurlijke ritme, dat veel trager is dan vanouds. Dat wordt echter niet door mijn omgeving, die gewend was aan mijn haastige snelle zelf, geapprecieerd. ‘Je bent nog niet genezen van je burn-out’, zeggen ze dan, omdat ik bewust niet meer in dat oude ritme wil stappen. Maar ik weet dat juist mijn traagheid het bewijs van mijn genezing is!
Snap je hoe belangrijk het was voor mij om tijdens de retraite te mogen voelen dat mijn eigen ritme prima is, en daar door de hele groep mensen en door jou in aanvaard te worden? Nu kan ik ook zelf voelen dat ik helemaal oké ben zoals ik nu, bijna post-burn-out, ben.”
Door gewoon te ‘zijn’ help je de ander het meest
Wauw, denk ik dan, en dat allemaal doordat ik niets heb gedaan. Ook voor mij was haar brief een grote les voor mijn eigen ‘zijn’ en mijn eigen ritme. Het bevestigde wat ik al langer voel: dat hoe minder ik ‘doe’, hoe minder ik wil, hoe trager ik zelf werk en hoe meer ik gewoon aanwezig ben en werk met wat zich aandient in een groep, hoe meer wonderen er gebeuren …
*
Hoe zit dat bij jou? Durf jij op te komen voor het ritme dat werkelijk bij je past? Kom het ontdekken tijdens een schrijfretraite. Dan geef ik je ook technieken mee waarmee je alsmaar meer in je lichaam en je natuurlijke ritme leert te zakken.
*
Kijk op: Schrijven naar Binnen.
Vier dagen lang duiken we de stilte in en beoefenen we schrijfmeditatie.
*
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Neem ook regelmatig een kijkje op de FACEBOOKPAGINA!
Prachtig, Joey! En weer zó herkenbaar… alles wat zij schrijft, alles wat jij schrijft… Dank voor het delen, allebei! Dit is ware genezing! En het strekt zich verder uit dan alleen die ene persoon. Het heelt een samenleving.
Het komt sterk binnen dat van die traagheid. Het is waar ik zo al een tijdje naar verlang. Ik neem echter de stap niet want dat betekent mijn job en mijn zekerheid opgeven. De angst voor het onbekende en die onzekerheid zijn mijn saboteurs. Ik ben zo blij voor die deelnmeerster en jou dat jullie wel al de stap gezet hebben naar het trage levensritme.
Jouw tijd komt ook … vertrouw!
Dit is een echte binnenkomer. Mogen zijn vooral van mezelf? wie ik ben met mijn ritme….Door een valpartij vorige week waarbij mijn goede been in het gips zit heb ik nu letterlijk geen been om op te staan. Het is werkelijk een queeste om zo afhankelijk te zijn en zo traag en weinig te kunnen doen. Maar het nodigt me uit tot aanvaarding. Het opent een veld van tijd om nog meer te verspillen en te schrijven van binnenuit.
Mooi, Crien! Het is echter geen tijd om te verspillen hé, dat klinkt zo negatief. Het is tijd die je gegeven wordt om weer bij jezelf te komen, en jouw ritme te (her)ontdekken.
Traagheid vraagt veel moed en vertrouwen
Mooi om dit te lezen heel inspirerend.
Altijd goed om hieraan herinnerd te worden
Niet alleen traagheid maar ook dingen gewoon durven laten zijn
Volkomen tot stilstand gebracht, mijn lichaam gaf mij geen ruimte zelfs mijn wil kon mij niet meer dragen. Jaren van hollen vliegen rennen, zorg dragen voor familie, teveel verantwoording voelen voor mijn werk heeft mij naar dit punt gebracht. Voor dat ik zelfs maar de snelheid van vertragen kon bevatten, kon accepteren is er heel wat tijd overheen gegaan. Steeds wanneer ik begon aan re-integreren verzon mijn lijf weer een ander kwaaltje zodat ik het eerste jaar van ziekenhuisafspraak naar -afspraak ging. Nu anderhalf jaar verder gaat het beter: ik kan nu vertragen. Mijn tempo is laag maar ik kan weer genieten en er ontstaat weer ruimte in mij en groeit het vertrouwen in mij dat het goedkomt. Grenzen leren herkennen en erkennen, deze toe te passen het is een hele klus om in je dagelijkse bestaan adequaat toe te passen. Energie is ook zo iets onvoorstelbaar zo fragiel. Pas nu ik op dit punt ben kan ik keuzes maken. Weten wat ik niet wil en afscheid nemen van oud qua werk. Spannend om een totale omslag te gaan maken, om alles los te laten.
Voor iedereen die in een burn-out zit of ertegenaan schuurt: omhels de zegening van vertragen! Het is een cadeau dat je leven verrijkt. Je leert zo anders te kijken en te luisteren.
Wat een mooi proces, Monique, van gehaast leven naar voluit leven, bewust van je hoogstpersoonlijke ritme.
Wauw, wat een herkenning.Al jaren loop ik rond met het gevoel dat het werkritme niet bij mij past, dat ik op de toppen van mijn tenen loop en veel te hard mijn best doe om mee te kunnen draaien. Aanvankelijk dacht ik dat alles eens goed loslaten gedurende 2 maanden schoolvakantie en daarna minder uren werken genoeg ging zijn. Maar eigenlijk durfde ik toen nog niet genoeg te vertragen en te verstillen. Ik vulde de leegte op met andere activiteiten waarvan ik dacht dat die ontspanning gingen brengen. Nu besef ik dat dit telkens kortstondige, tijdelijke ontspanningsmomenten waren …. geen wezenlijke. Onlangs heb ik beslist dit te hoge ritme echt een halt toe te roepen. Ik heb me teruggetrokken in mezelf. Ik wil zoveel mogelijk met rust gelaten worden, aan niemand verantwoording moeten afleggen, en gewoon mijn eigen ritme volgen, me in in mijn eigen ritme te laten zakken, in mijn zijn. En dit doet zo’n deugd !