Hoe mooi. Ik kreeg een schrijfboek met lijntjes cadeau. Lijntjes! Als er nu één ding is waar ik een absolute hekel aan heb, dan is het wel een schrijfondergrond met van die lichtblauwe of grijze lijntjes. Nooit zou ik zelf een schrift met lijntjes kopen, tenzij voor mijn boekhouding of andere strakke cijferdingen. Lijntjes zetten structuur uit nog vooraleer je ook maar een structuur hebt bedacht. En je kan er ook zo moeilijk op tekenen (iets wat ik wel vaker doe als ik schrijf). Lijntjes lopen zo kriskraskruisweg door de tekeningen heen, alsof je al bij voorbaat de tekeningen doorstreept.
LIJNTJES GEVEN RUST
Lijntjes dus. Ze tonen je het pad waarop je je woorden moet zetten. En daar houdt mijn rebelse avontuurlijke geest niet van: strakke lijnen waarbinnen ik mijn gedachten moet wringen.
Laat ik het een kans geven, dacht ik en draaide het gloednieuwe schrijfboek om en om in mijn handen. Toon mij, lijntjes, waar ik heen moet!
Ik zette mijn eerste woorden – de woorden die je net las – op de lijntjes uit. En het gekke is: lijntjes geven rust. Merkte ik. Lijntjes verkleinen je schrijven (misschien omdat het in mijn geval dunne lijntjes waren met weinig witruimte ertussen?). Het lijkt een beetje op typen, dat ‘tussenlijntjesschrijven’, want ook als je typt staan alle letters vast op een onzichtbare lijn en hoef je je over de vorm van de letters geen zorgen te maken.
Fijn!
Zo lijntjesschrijven.
En voelen hoe de letters onder en boven de lijnen uit gaan.
Ik had me nooit kunnen bedenken dat ik dat ‘tussenlijntjesschrijven’ nog fijn zou vinden.
🙂
Als ik een wit blad voor me heb, zoals gewoonlijk omdat ik doorgaans een zonderlijntjesschrijver ben, schieten mijn woorden en letters alle kanten op. Dan lijkt mijn schrijven meer op tekenen. Ik teken dan letterlijk mijn gedachten neer. En zoals gedachten chaotisch en onvoorspelbaar zijn als je ze niet poogt in het gareel te houden, zo zijn ook mijn woorden dan quasi onleesbaar en springerig. Dan schieten ze alle kanten uit. Zo tussen lijntjes lijkt het alsof ik mijn gedachten beter focussen kan.
LIJNTJES BRENGEN VERDIEPING
Lijntjes zijn een vorm van schrijfmeditatie.
Zo sprak ik al schrijvend (op de lijntjes) tegen mezelf:
‘Joey, zet je woorden uit op deze lijn, en kijk waar je uitkomt aan het eind van deze lijn. En je mag niet stoppen vooraleer het eind van een zin precies gelijk komt met het eind van een lijn, en ga nou niet verzinnen hoe dat moet, maar blijf gewoon nieuwsgierig naar wat er ontstaat op dat moment, blijf nieuwsgierig naar dat moment waarop het eind van de lijn gelijk komt te staan met het eind van je zin, wanneer twee één wordt, het snijpunt, het focuspunt, het één worden van inhoud en vorm (aan het eind van de lijn).
En ja hoor, deze zin eindigde (eerlijk zonder friemelen) op het eind van een lichtgrijze prachtlijn! Wil jij dit ook proberen en kijken waar dit soort schrijven je brengt? Dan kan je onderstaande meditatie proberen.
.
.
SCHRIJFMEDITATIE MET LIJNTJES
- Start met schrijven (in een lijntjesschrift) en houd niet op met schrijven vooraleer het eind van je zin samenvalt met het eind van de lijn.
- Ga niet vooraf liggen bedenken waar je zin heen moet. Zet gewoon die pen neer en ga schrijven.
- Mogelijk moet je daarvoor 4 A4’tjes volschrijven. So what?
- Blijf je woorden volgen, zet ze één voor één neer op die lijn en kijk waar je woorden je heen brengen, precies tot dat moment waarop je woorden samenvallen met het eind van de lijn (mogelijk heb je daar 5 bladzijden voor nodig).
- Dat wordt dan meteen het eind van je zin. Succes!
[su_spacer size=”40″]
En? Waar bracht het jou heen? IK LEES GRAAG JE REACTIE.
*
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Neem ook regelmatig een kijkje op de FACEBOOKPAGINA!
Dag Joey,
Schrijven doe ik graag maar (nog) niet professioneel. Lijntjes heb ik nodig want anders moet ik me tezeer inhouden om niet te groot te gaan schrijven, of ik gebruik de beschikbare ruimte opzij niet genoeg. Leve de lijntjes!
Als mijn financiële toestand het me veroorlooft volg ik graag een schrijfretraite met u.
vriendelijke groet
Hildegarde
Graag schrijf ik tijdens de vakantie, als ik tijd heb voor mezelf en me kan uitdrukken op papier.
Maar op lijntjes schrijven of op ruitjes, dat neemt meteen alle goesting om te schrijven weg.
Ik wil diegene zijn die het blad vult, met woorden en met kleine versieringen of soms met aquarel, waarover in dan later een gedicht schrijf.
Schrijven is kunst en daar horen geen lijntjes bij.
Nee, wil het zelfs niet proberen om op één lijn één zin te schrijven, tenzij ik nota neem tijdens een lezing.
Mooi, Elis. Ik doe dat ook: aquarel en schrijven tegelijk.
Schrijven op lijntjes, schrijven tussen lijntjes… Joey, jij was wel diegene die me zei: “Doe dat lijntjesschrift weg en neem een boek zonder lijntjes!” Ik heb naar jou geluisterd hoor en ik schrijf nu zonder lijntjes.
En dat vind ik super leuk. Dan rollen de woorden er uit en denk ik niet na over wat ik allemaal neerschrijf, het komt bij mij vooral ‘s avonds laat of ‘s nachts in de stilte. Dan kan ik schrijven, alles los maken niet denken, het donker en de stilte laten me doen en soms wordt het heel laat maar dat is niet zo erg. En de dag daarop, als ik dan ga herlezen, denk ik soms: “Heb ik dit allemaal zelf geschreven?!”
Ik vind het fijn om zonder lijntjes te schrijven. Vind je het erg dat ik jouw raad nu even niet opvolg …
Lieve groet
Hilde
Natuurlijk is het goed dat jij zonder lijntjes blijft schrijven! Net zoals ik een zonderlijntjesschrijver ben die moest leren om af en toe eens op de lijntjes te schrijven, was jij een lijntjesschrijver die moest leren om los te laten, dus zonder lijntjes te schrijven. Super dus dat jij de vrijheid in je schrijven gevonden hebt!
Ik heb het gevoel dat ik graag wil schrijven want ik vind het belangrijk
dat ik mij kan uitdrukken, dat ik kan verwoorden wat ik denk, wat ik voel.
En toch lukt het mij zo moeizaam. Misschien moet ik er meer tijd voor nemen
Of is het een kwestie van oefenen, durven …
De vraag die ik mij nu ook stel:
Waarom vind ik het zo belangrijk voor mij dat schrijven.
Ben nu wel blij dat ik dit heb neergeschreven.?
LIeve groetjes,
Patricia
Schrijven is een manier om uitdrukking te geven aan wat diep in je leeft. Het is een middel om contact te maken met je ziel, je kern. Voel je dat het schrijven je roept? Volg dan die roep en schrijf, schrijf, schrijf!