Schrijven naar Binnen
, de basisretraite, is hard werken. De schrijfreis die je maakt gaat door plassen, modder en moeras. Je ploetert en geeft het uiterste van jezelf. Je moet maar de moed hebben om vier dagen in de stilte te duiken, die pen op te pakken en je over te geven aan het schrijven. Je moet het maar durven om je verlangens maar ook je angsten, je schaamte, je frustratie of boosheid hardop uit te spreken, om je ergste draken recht in de ogen te kijken. Waarheid is: ik ben on-ge-loof-lijk TROTS op alle schrijvers die deze reis ooit gestart zijn!.
Je binnenwereld is boeiender dan je denkt
Ik schrijf 14 april 2019, de laatste dag van de voorjaarsretraite Schrijven naar Binnen, in de abdij van Postel. Vier dagen doken we de stilte en onze binnenwereld in. Daar timmerden we hard aan ons pad naar innerlijke vrijheid en ruimte.
Voor sommigen was deze beweging naar binnen, een heuse openbaring: ‘Ik had werkelijk geen idee dat mijn binnenwereld zo boeiend was!’
Heldere verwarring
Voor de ander bracht het heldere verwarring: ‘Ik dacht altijd dat ik mezelf en de wereld om me heen zo goed kende. Ik besef nu dat dit helemaal niet zo is. Ik ben veel méér dan ik dacht! Het is eng en verwarrend maar tegelijk geeft het me zo veel helderheid!’
De gemene deler voor iedereen was dat het Schrijven naar Binnen ook gewoon HARD WERKEN is.
Je doet het helemaal zelf
Met schrijfmeditatie reik ik je een middel aan om zélf een groeisprong te maken. Ik kan dat immers niet voor jou. Ik kan niet voor jou groeien. Jij doet dat helemaal zelf. Wat je doet, is jezelf dwars doorheen je blokkades een weg terug schrijven naar je kern. Of zoals deelnemer Peter Claes het beschrijft: ‘Als je in stilte tot jezelf komt, zak je helemaal naar de kern die je bent. Het is een mooi proces, soms wat beangstigend maar prachtig om te ervaren wat de stilte met je doet. Eenmaal in de stilte neemt de pen en je hand het over.
Vanuit de punt start een nieuw begin, een nieuw verhaal. Je schrijft je een weg naar binnen, naar je kern. En dan er gebeurt er iets wonderbaarlijks. Ondanks alle obstakels, draken en hindernissen komt je kern tevoorschijn, helderder als nooit tevoren!’
Je herinnert je eenvoudigweg wat je al bent!
Je herinnert je eenvoudigweg wat je al bent! En dan sta je daar, aan het eind van je schrijfreis naar binnen, onder een waterval zo GROOTS en prachtig dat het je verbeeldingskracht te boven gaat. Je voelt: dit is het, dit ben ik!
Wat je bent, is al goed genoeg
Bij het afscheid zei een deelneemster (en dat ontroerde me enorm): ‘Wat ik zo mooi vind, is dat ik naar huis mag meenemen wat ik al was! Ik heb al eerdere trainingen gedaan waarbij ik zus of zo “moest” transformeren. Bij thuiskomst voelde dat altijd ongemakkelijk, een beetje nep zelfs, alsof ik een deel van mezelf moest afhakken en er een ander moest aanbreien. Nu voel ik echt: het is al goed zoals ik ben! En er is zelfs ruimte voor nog méér, want ik voel nu: ik ben veel meer dan wat ik altijd dacht te zijn. En dat is zo’n bijzonder, onbeschrijfelijk gevoel. Daar zijn geen woorden voor.’
Een buitengewoon man-vriendelijke omgeving
En dan, speciaal voor de mannelijke lezers die zich misschien afgeschrikt voelen door de vele vrouwelijke deelnemers die steeds op mijn foto’s en filmpjes verschijnen, een bijzondere quote, mij geschonken door één van de aanwezige mannen: ‘Ik heb deze retraite ervaren als een buitengewoon man-vriendelijke omgeving.’ Gezegd als grapje (de vrouwen waren weer ruim in de meerderheid) maar ernstig bedoeld. En voor ons, vrouwen, is het een pure rijkdom om telkens die paar mannen tussen ons in te hebben 🙂
Durf duiken tot het licht!
Graag deel ik nog het gedicht van deelneemster Laszla van der Voort-Doedens. In enkele eenvoudige woorden zette ze de kern van de retraite prachtig neer:
.
Het was een reis naar binnen
Het was werken, tranen en een lach
Het was hoe je alleen toch samen was
Dat was het en het was meer
Het was beweging in de stilte
Het waren dagen waarin de tijd leek stil te staan
en tegelijk te snel voorbij ging
Dat was het vooral dat
Het was loslaten en blijven ademen, steeds stiller, het papier
steeds voller, zoveel woorden
Het was durven duiken, dieper duiken
en nog dieper. Tot de kern. Tot het licht.
Dat was het, alleen dat.
.
Ben je bereid om te doen wat nodig is om de verbinding met jezelf te herstellen, te verstevigen? Ben je bereid om véél te schrijven, hard te ‘werken’ in en met de stilte? Kijk op: Schrijven naar Binnen en reserveer jouw plek!
*
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Neem ook regelmatig een kijkje op de FACEBOOKPAGINA!
Geef een reactie