The Universe works in mysterious ways

Omdat verhalen herkenning bieden en verbinden, vertel ik je graag onderstaand verhaal. Het is een keer iets helemaal anders, een verhaal uit mijn dagelijkse werkelijkheid geplukt: life as it is with a cat named Lucky. En wie weet, heb jij ook zo’n verhaal? 

Geen teken van Lucky

Lucky, mijn grote kater, verschijnt op zaterdag niet voor zijn avondmaal. Vreemd is dat. Lucky is de gezelligste, een knuffelbeest, altijd paraat als er gekookt wordt, wil altijd zitten waar ik zit, zijn waar ik ben. Zijn plekjes: de vensterbank, het hoge gras in de tuin, de sofa of de keukenstoel. Zondagochtend, niets. Zondagavond, nog steeds niets. Ik ga de lager gelegen tuin in (ik woon op een heuvel), roep zijn naam. Niets. Ook maandag gaat voorbij zonder enig teken van Lucky.
“Het is zover”, vrees ik. “Een auto heeft hem gegrepen.” Ik wandel het pad af naar de straat, kijk bij de vuilbakken die daar staan. Niets.

Daar ligt hij, naast de weg

Dinsdagochtend vroeg rijd ik het naburige dorp in, richting carwash. Het is amper acht, en ik wil als eerste mijn auto schoon. Vanuit mijn rechterooghoek zie ik een kattenlijk aan de kant van de weg, netjes naast een grijze afvalcontainer. Mijn hart slaat alarm: “Daar ligt hij!” Ik stap uit, om het arme beest van dichtbij te bekijken. Een grote kater, goed doorvoed, zeker geen straatkat, dezelfde wit-oranje kleur, hetzelfde patroon op het hoofd en op de poten. Hij ligt er vredig bij, alsof hij slaapt. Geen spoor van bloed, geen spoor van verwondingen. De ogen nog half geopend. Het is wel duidelijk dat iemand hem zopas hier heeft neergelegd.

Met de neus van mijn schoen tik ik hem aan: al helemaal stijf. Toch twijfel ik, wil het eigenlijk niet geloven. Is dit mijn Lucky? Een dode kat ziet er namelijk een tikje anders uit dan een levende. “Check zijn ballen!” denk ik plots. Lucky heeft er namelijk geen meer, hij werd vorig jaar gecastreerd. En dan dringt het besef binnen: de ballen van deze kater zijn al even onbestaande als die van mijn Lucky.

Innige deelneming

Ik haal een grote handdoek uit mijn auto, vouw het om hem heen, en draag hem de kofferbak in. Oei, wat is hij zwaar, nu hij zo stijf is. Van aan de overkant van de straat komt een man aansnellen, roept: “Mag ik even kijken? Is dat een kat in je kofferbak?” Ik kijk hem niet begrijpend aan: “Ja, een dode. Mijn kat, denk ik.” Ik open de handdoek weer. “O ja, dat moet de jouwe zijn, dan. Mijn kat is al dagenlang verdwenen. Ik dacht dat hij het misschien was. Maar neen, deze is niet van mij. Innige deelneming”, en hij verdwijnt.​

Dat gaat stinken!

Met Lucky in de kofferbak, arriveer ik bij de carwash. Ilias, de jonge man die mijn auto zal schoonmaken, arriveert gelijk met mij. “Ilias, schrik niet als je de kofferbak opent. Daarin ligt mijn dode kat. Ik vond hem net in de straat.” Ilias trekt zijn neus op: “Dat gaat stinken!” Ik stel hem gerust, zeg dat het zo erg nog niet is. “Geen vliegen, geen wormen, geen bloed, geen horror. Gewoon een stijve kat”, zeg ik. Over een uurtje mag ik terugkomen. Ik laat mijn auto achter, en wandel met mijn hond het naburige strand op voor een ochtendduik. In het water, komen ook de tranen los.

Waar ben je? Hoor je mij?

“Waar ben je, Lucky? In de kattenhemel? Hoor je mij?” zeg ik hardop. “Wat had je vier jaar geleden veel geluk! Ik vond je bij de supermarkt, weet je nog? Je was piepklein, uitgemergeld en doodziek. Toen ik met mijn boodschappentassen de deur van de supermarkt uitstapte, versperde je me de weg. Ik stopte, boog me naar je toe en je ging doodleuk bovenop mijn sandalen zitten. “Miauuuuuuuw! Als je me niet meeneemt, ga ik dood!”

Je krijste alsof je leven ervan af hing. Ik snap nog steeds niet hoe er zoveel geluid kon komen uit dat zieke kattenlijfje. Ik pakte je op, met twee vingers want je was ontzettend vies, zo onder de stront en met etterende oogjes, en ik vroeg in de supermarkt om een kartonnen doos. “Neem jij hem mee? Fantastisch! Misschien kun jij hem nog redden!” Ik kreeg zowaar twee gratis blikjes voer bij de doos.
​Bij de apotheek kocht ik medicijn, en alles wat nodig was om het leven van dit beestje te redden. “Jij bent een gelukzak, weet je? En dat geluk geef ik je mee met je naam: Lucky!”
Eens thuis, kroop hij op het zachte kussen van mijn hond, en kwam er drie weken lang niet meer af, tenzij om de woonkamervloer onder te schijten. Mijn hond, Boukitsa, ontfermde zich over hem als een moeder. En Lucky kwam helemaal tot leven, werd de liefste kater die je je kunt voorstellen.

Dank dat je er voor me was

​Een uur later haal ik mijn auto op. Ik open de kofferbak: die is niet schoongemaakt! “Ilias, mag ik de stofzuiger? Voor de kofferbak?” Ilias reikt me de stofzuiger aan, geeft geen verdere commentaar. Inwendig moet ik lachen, wellicht was hij te bang voor een dode kat.
Ik rijd weer naar huis, draag Lucky de woonkamer in. “Straks zal ik je begraven”, zeg ik, “maar nu nog niet.” Ik heb een online afspraak, haast me naar mijn werkkamer. Rond het middaguur klap ik mijn laptop dicht, zucht, en kijk ertegenop om het ritueel te starten, Lucky te begraven, definitief afscheid te nemen. Ik staar wat voor me uit, bedenk wat ik nog meer kan doen: bloemen plukken, een houten kruisje maken, een afscheidsbriefje schrijven? In de woonkamer leg ik even mijn handen op het pakketje-in-handdoek. “Dank dat je er voor me was, Lucky.”
​

De schrik van mijn leven

Ik draag hem het huis uit, de trap af naar de lager gelegen tuin. In het rommelhok onder het huis, een plek waar ik zelden kom en waar ik verfresten, lege dozen en tuinmateriaal bewaar, hoop ik een oude, roestige schop te vinden. Wanneer ik de deur van het rommelhok open, krijg ik de schrik van mijn leven: Lucky springt met een grote boog de deur uit! “Miauuuuuuuuuw!” gaat het door merg en been. Ik van mijn kant laat een al even luide schreeuw, en mijn hart slaat een tel over. “Lucky!! Je leeft!! Hoe?? Wat??” Even denk ik dat ik hallucineer, dat de kater die in de handdoek ligt plots weer levend is geworden. Ik haal diep adem, heb even de tijd nodig om dit hele gebeuren te laten doordringen. Lucky leeft, en zat drie dagen zonder eten of water in het rommelhok. En dus is de kater die ik vond niet Lucky?!
​

Hoezo heb je niet gemauwd?

Lucky draait rond mijn voeten, geeft kopjes, duwt zijn gekromde rug tegen mijn benen aan. “Honger!” mauwt hij, “honger!” Ik ga de tuintrap weer op, vul zijn bakje met brokken. Mijn gedachten razen, proberen zich te herinneren hoe en wanneer hij in dat rommelhok is geraakt. Het lukt niet, ik heb geen idee hoe dit is kunnen gebeuren. En geen haar op mijn hoofd dat er aan gedacht heeft dat hij in het rommelhok zou zijn. De deur geopend met de wind? Iemand anders in het hok geweest? Of ikzelf en herinner ik me dat niet meer? De laatste keer dat ik er kwam, is een week geleden. Maar zolang was hij niet vermist. “Hoezo heb jij niet gemauwd toen ik je riep?” zeg ik.
​

The Universe works in mysterious ways

Het ritueel voor zijn dode dubbelganger, zet ik verder. Deze kat krijgt een bijzondere begrafenis. Hij heeft er immers voor gezorgd dat Lucky mag leven. “Als jij er niet was geweest, lieve kater zonder naam, dan zou Lucky er over enkele dagen ook niet meer geweest zijn. Jij hebt me naar hem toe geleid! Als ik jou niet gevonden zou hebben, zou ik nooit de deur van het rommelhok geopend hebben, op zoek naar een schop om jou te begraven.” Ik streel Lucky over de onderbuik: “Wat ben jij toch een gelukzak! Jouw dubbelganger heeft jou gered!”
En zo zie ik het: The Universe works in mysterious ways, en heeft een dode kater op mijn pad gelegd, opdat ik mijn Lucky zou vinden! Ongelooflijke gelukzak, en ik ongelooflijk dankbaar!
​

.
Heb jij ook zo’n prachtig verhaal-met-een-twist te vertellen? Met als thema: The Universe works in mysterious ways? Dan lees ik het graag in de commentaren onderaan de blog! Hoe meer verhalen we kunnen delen, hoe meer verbinding, hoe meer liefde, hoe meer licht! Schrijf en deel je verhaal!

.

GRATIS SCHRIJFMEDITATIE

Gratis een keer schrijfmeditatie proberen? Bekijk mijn aanbod gratis schrijfmeditaties.

.

.

Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.