Uitgroeien tot de boom die je bent

Ik schrijf 2011, India. Ik lig heerlijk uitgestrekt op een yogamatje. Links naast me een jonge Indiër, rechts naast me een blonde dame. Ik schat haar ergens midden vijftig. Mijn hoofd grenst aan de voeten van nog een man en mijn voeten grenzen aan het hoofd van een jonge vrouw. We liggen al vijf dagen naast en om elkaar heen – uitrusten, mediteren – maar we hebben nog geen woord gesproken. We zijn met honderd, zoiets, en we doen aan tien dagen ‘niksen’. Letterlijk. Net voor zonsopgang staan we op, we rekken en strekken in stilte om daarna weer te gaan liggen en te ontspannen.

Wie ben ik eigenlijk?

Ik heb me nog nooit eerder in mijn leven zo ontspannen gevoeld. Op een laag houten podium zitten twee vrouwen in kleermakerszit: ze begeleiden de meditaties en lezen af en toe wat teksten voor: poëzie en verhalen.
Ik ben al een tijdje op reis, op zoek naar mezelf, zoals dat heet. Tot hiertoe heb ik ‘het’ nog niet gevonden. Wie ben ik eigenlijk? Hoe wil ik mijn verdere leven nog vormgeven? Die vragen creëren onrust in mij, en om die onrust een weg naar buiten te geven, schrijf ik, teken ik, krabbel ik, op zoek naar antwoorden. Terwijl ik schrijf, luister ik met een half oor naar de woorden die vooraan voorgelezen worden. Een sonnet van Shakespeare! Engelse literatuur op een retraite in India! Ik glimlach en plots krijg ik een helder beeld, zo helder dat ik ervan schrik: ik zit op een laag podium in kleermakerszit, begeleid de stilte en lees poëzie en verhalen voor, net zoals deze vrouwen.

Happy Writing People

En er komen nog meer beelden: ik zie schrijfboekjes her en der verspreid op de grond. Met daarin kribbels en tekeningen en losse woorden, net zoals in mijn schrijfboekje. Ik zie glimlachen, blijheid en lichtheid. Een grote kleurige brij van Happy Writing People. Ik zie ook mezelf blij. Ik hoef niks anders te doen dan te zitten, af en toe wat te zeggen, af en toe wat uit te leggen of voor te lezen of antwoorden te geven op vragen die vanuit de stilte met briefjes naar me toe worden gegooid (papieren vliegtuigjes, als humoristisch accent voor een doorgaans ernstige retraite).
En dan wordt het stil in mij. Heel stil.

Verleden, heden en toekomst zijn één

Maar waarom schrijf ik dit nu, bijna tien jaar later? Omdat in het zojuist beschreven moment, ik verleden, heden en toekomst als één ervoer. Ik voelde mijn bestemming, vanuit een zielsverlangen en een innerlijk weten. Ooit zou de dag komen dat ik de stilte zou begeleiden, net zoals deze twee vrouwen. Hoe dat zou gebeuren, en wat daarvoor zou nodig zijn? Ik had echt géén idee. Maar diep vanbinnen wist ik: hier zijn nog dingen, levenslessen, ontmoetingen voor nodig waarvan ik het bestaan nog niet ken.

De zesde dag

Op de zesde dag had ik een gesprek met één van die vrouwen. Zo vanop een afstandje zag ze er heel gewoontjes uit. Maar toen ik tegenover haar zat op een plastic tuinstoel omdat ik haar gedurende tien minuten vragen mocht stellen, voelde ik haar rust, kracht en energie. “Wow, dit is een DIEPE vrouw”, ging het in mijn hoofd. En opnieuw voelde ik: dit is precies waar ik zelf naar op zoek ben, dít kunnen voelen in mezelf.

Het ging niet om dat zitten op dat lage podium.
Het ging niet om de poëzie en de verhalen.
Het ging om HOE ik daar zou zitten.
Het ging om AANWEZIGHEID.
Het ging om een totale BESCHIKBAARHEID.
(maar zulke woorden kende ik daar toen nog niet voor.)

Uitgroeien tot de boom die je bent

Op de laatste dag van de retraite sprak ik voor het eerst met de mensen die tien dagen om me heen hadden gelegen. Vreemd, hoe ik ze eigenlijk al kende – hun geuren, geluiden, bewegingen, licht, donker, energie, hoe ze voelen – alsof ik ze beter kende dan wanneer ze me hun hele verhaal hadden verteld. De Indische man die naast me had gelegen (je ziet hem hieronder op de foto) zei niet veel. Maar die ene zin die hij zei, ben ik nooit vergeten: “Jij wordt nog een boom met een breed bladerdak waaronder velen schaduw komen zoeken.”
Die woorden raakten me recht in het hart. Alsof hij in de stilte mijn bestemming had opgepikt. Ik voelde me echter nog als een heel dun en klein boompje dat bij de eerste wind omver zou worden geblazen.

Nu zijn we negen jaar later.
En stilaan begin ik te begrijpen wat het is om uit te groeien tot de boom die je in wezen al bent.

Meer en meer jezelf zijn

Elke wijze, oude boom is ooit een dun boompje geweest. Dat boompje heeft alles moeten leren: over de tijd en dat je die niet sneller kan doen gaan, dat groeien in fases gaat (en dat je geen enkele kunt overslaan), over zijn wie je in essentie bent en dat dat meer dan goed genoeg is om exact te kunnen groeien in die grote boom die je bestemming is.

Ik denk dat dit de voorbije jaren zowat mijn grootste les was: meer en meer mezelf zijn. Dit kunnen toelaten, en stapje voor stapje groeien.

.

Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.

Ontmoet je me graag tijdens een Online Schrijfdag? Kijk dan even hier: Online Schrijfdagen.

Wil je graag deelnemen aan een schrijfretraite? Het volledige aanbod vind je hier: Retraites.