Mother Voula & Me

Voula & ik, mei 2022.
We vieren 7 jaar co-werken, co-hosten en co-liefhebben van de vele gasten die we hier op Ikaria mochten verwelkomen in mijn Verdiepingsweken.

.

Dit schreef ik in een post of Facebook. Maar omdat natuurlijk niet iedereen actief is op social media, deel ik het ook graag hier met jou, in een blog. Een mooie herinnering voor jou als je ooit deelnam aan een Verdiepingsweek, op Ikaria en je je de warme omhelzingen van Voula nog kunt herinneren.

Toeval bestaat niet

Voula is de eigenares van het pension waar ik de Verdiepingsweken organiseer. In de zomer van 2015 ontmoette ik haar per toeval, by pure chance, gewoon omdat ik mijn nieuwsgierige neus volgde. Ik herinner me nog hoe ik in zee ronddobberde, samen met mijn toenmalige partner, en mijn aandacht werd getrokken door parasols van stro bovenop een klif. “Wat is er daar op die klif?” vroeg ik hem. “Een taverne? Een huis? Een hotel?” Ook hij had geen idee. “Laten we gaan kijken! Ik wil weten wat er daar is!”
Hij ergerde zich blauw, wilde liever languit op het strand liggen. “Kun jij nu geen vijf minuten stilzitten?” zei hij, maar toen hij zag dat ik me alweer in mijn kleren had gehesen, tjokte hij alsnog achter me aan.

Thuiskomen!

Het was kort na de middag en warm en ik herinner mijn verbazing toen ik de steile trappen naar het pension op klom. Het was me niet meteen duidelijk waar ik terecht was gekomen. Ik zag een groot huis met veel deuren, grote terrassen, veel tafeltjes en stoelen, kleurrijk beschilderde stenen, half afgewerkte schilderdoeken en allerhande kunstwerkjes van klei en hout. Er slingerden boeken, theekoppen en pennen rond her en der op de tafeltjes. Maar ik zag geen mensen. Er heerste een stilte die ik niet gewend was zo midden in het zomerseizoen. Er hing nergens een bordje, ik vond nergens een ontvangstruimte. En het meest frappant: ik voelde me instant en overweldigend THUIS.

Een deur ging open (de keukendeur, leerde ik later) en een man in een gestreept T-shirt keek me vriendelijk aan: “Are you looking for Voula? Are you looking for a room?” Hij sprak Engels met een Frans accent.
“I don’t know what I’m looking for”, antwoordde ik naar waarheid. “Ik ben maar een gast hier”, zei de man, “Voula is de eigenares. Zal ik ze even roepen? Je kunt hier wachten”, en hij wees ons twee klapstoelen aan.

Dit is mijn plek, wist ik

Wat later zag ik haar voor het eerst, Voula, een kleine kwieke dame met doordringende blik. Zo’n blik waarvan je het gevoel krijgt dat je grondig gewikt en gewogen wordt. “Welcome! Do you speak French or English?” En meteen vertelde ze hoeveel ze hield van het Frans, dat ze als jonge vrouw in Parijs had gestudeerd en dat haar gasten voornamelijk Franstaligen waren. “Mijn huis is een haven voor kunstenaars en schrijvers”, zei ze, “en nu is het siësta, dus laten we naar binnen gaan om verder te praten, anders maken we de gasten wakker.” Meteen snapte ik mijn thuisgevoel (schrijvers! kunstenaars!), en ook de stilte die er heerste, de afwezigheid van de gasten.
Voula troonde ons mee, de woonkamer in of “the library”, zoals ze dat zelf trots noemt, een kleine gezellige kamer in het hart van het huis tjokvol sofa’s, schilderijen en boeken. Ik kon het niet laten om innerlijk onnoemelijk breed te glimlachen. “Dit is mijn plek”, wist ik, “hier ga ik retraites organiseren.” En ik sprak mijn wens hardop uit. Voula trok hoge wenkbrauwen: “WAT wil je hier organiseren? Wat zijn schrijfretraites?! Please, explain yourself more.”

Schrijfweken?! Retreats?!

Ik vertelde haar over mijn schrijfweken en dat ik zocht naar de ideale plek om mijn gasten te ontvangen. Voula reageerde stijfjes, niet overtuigd. “Ik ontvang geen groepen”, zei ze, “mijn gasten zijn voornamelijk mijn persoonlijke vrienden, ze komen van heinde en verre, maar telkens alleen, en van retraites heb ik nog nooit gehoord. Hoe zit dat dan in elkaar? Hoe zie je dat?”
Ze legde me onverbiddelijk op de rooster: wie was ik, wat deed ik op Ikaria, waar woonde ik, wie waren mijn vrienden, welke studies had ik gedaan, wat voor soort mensen zou ik aantrekken?? Ik kon haar bezorgdheid voelen, haar angst om “rare vogels” in huis te krijgen, haar wens om precies de goede gasten aan te trekken: intellectueel, kunstzinnig en bij voorkeur schrijvers. Wie niet aan die voorwaarden voldeed, kon wat haar betreft ophoepelen, zo leek het wel. Ik vond haar plots een hautain dametje, zo eentje die met ijzeren hand over haar koninkrijk regeerde. Ik werd onzeker, voelde even twijfel, maar negeerde mijn twijfel. “Ik breng jou precies de gasten die hier passen”, zei ik, en zodra ik dat uitsprak, voelde ik de diepe waarheid ervan. Weg twijfel.
“Ik heb bedenktijd nodig”, zei ze. “Kom in de volgende weken eerst maar een keer logeren, zodat je de plek kunt aanvoelen, en dan praten we verder.”

Familie voor een week

Om een lang verhaal kort te maken: een jaar later, in september 2016, ontvingen we de eerste groep voor de Verdiepingsweek (toen nog onder de naam “Schrijven en Herbronnen”). En nu, na zoveel jaren samen werken, is Voula als een moeder voor mij, altijd ondersteunend, altijd liefdevol. “Remember, I am the rock you are building on”, zegt ze zelf. Voor haar ben ik “the best ambassador” voor haar pension en voor het eiland Ikaria. “Niemand kan dat beter dan jij, en niemand anders dan jij kan zoveel “amazing people” samenbrengen.” Want zo ziet zij dat: wat we met de Verdiepingsweken doen is telkens opnieuw een kleine familie creëren. Familie voor een week, in diepe verbinding met elkaar. Rond de grote tafel en in het kleine amfitheater in de tuin verzamelen we bij aanvang als volslagen onbekenden, en na een week samen leven, schrijven, eten, zwemmen en intens innerlijk werken, verlaten we het pension als vrienden voor het leven.

We worden gedragen

Zonder Voula en haar Grote Hart, zou ik niet staan waar ik nu sta, zouden mijn Verdiepingsweken niet de verbindende kwaliteit bieden die ze bieden. Ik kan tijdens zo’n week tweehonderd procent van mezelf geven, omdat ik op de achtergrond Voula’s steun en aanwezigheid voel. Ik draag de kom voor de deelnemers, en ik word tegelijk gedragen. Door Voula, door de huishoudster Eleni, en door de energie van de plek zelf, die de Grote Moeder ademt. In elke boom, in elke grasspriet, in elke steen, kever of hagedis. Voula’s kleine pension boven op de klif ademt Leven.
Voula, love you to the moon and back!

.

Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.