Familieopstellingen: ook eerste liefdes verdienen een plek

Dit jaar ben ik druk met de Jaartraining Matrix of Joy. Daarin begeleid ik een groep van negen fantastische mensen, die stuk voor stuk enthousiast zijn over schrijfmeditatie en het diepgaande opstellingswerk dat we doen.

Graag deel ik hier ook een stukje van mijn persoonlijke “ongoing process”. Want natuurlijk doet de jaartraining ook wat met mij. Tijdens alle opstellingen die we doen, maak ik immers deel uit van het geheel. Ik ben één met wat er gebeurt, ik sta er niet “buiten” als begeleider, dus ook in mijn wereld geeft dat beweging. Ook in mij worden telkens nieuwe stukken aangeraakt.

.

“Er zit iets afgesloten en ik kan er niet bij”

Het deep dive live weekend van de jaartraining in januari liet een diepe indruk na, en zorgde bij iedereen voor enorm veel innerlijke beweging in de weken daarna. In een later moment kwam ik in Athene, samen met mijn supervisor en therapeute Agapi, terecht in een opstelling. Het diende zich aan tijdens één van onze gesprekken. Ik voelde een verdriet in mijn hart, en sprak dat ook uit. “Er zit iets afgesloten en ik kan er niet bij.” En ik was die specifieke plek (het voelde anders dan anders) gaan voelen NA de opstellingen die ik tijdens het live weekend had begeleid. Er was iets aangeraakt, maar wat?

Als je vertrouwt op wat je voelt, kom je telkens een laag dieper uit

En ik deel dit nu met jou omdat de opstelling die tussen ons gebeurde, toont hoe rollen tijdens een opstelling niet “vast” staan en kunnen shiften, en hoe belangrijk het is om te durven uitspreken wat je voelt (ook al LIJKT dat niet te kloppen met wat er gaande is). Als je durft te vertrouwen op wat je waarneemt tijdens een opstelling en als je de beweging durft te volgen, kom je telkens een laag dieper uit.

Toen Agapi op de plek van mijn verdriet ging staan, verscheen mijn vader (die overleed in 1983). Hij sprak zijn wens uit: “Ik wil opnieuw kunnen sterven, maar dit keer in liefde.” Ik snapte niks van die wens, dus ik stond er maar wat raar te kijken. Ik voelde, als ik hyper eerlijk ben, ook boosheid en frustratie. Ik heb al zo véél rond zijn dood gewerkt, gezien, geheeld. Al tig keer mijn innerlijk kind getroost. Ik sprak mijn frustratie uit aan hem: “Ik voel verwarring en boosheid. Ik snap je doodswens niet.”

“Er is iets dat ontbreekt”

Agapi voelde (op zijn plek) onrust, en de wens om in liefde naar de dood te worden geleid. “Geef mij een hand”, zei ze/hij. Ze ging liggen (in het symbolische graf, een smal bed dat in haar praktijkruimte staat) en stak haar hand uit (naar mij).
Ik voelde me nu compleet geblokkeerd. Ik staarde zo maar een beetje naar hem op dat bed, kon niet in beweging komen en ik voelde een mist optrekken tussen hem en mij. Er miste ook letterlijk iets, wist ik instinctief, maar ik wist niet wat. “Dit gaat niet om mij”, zei ik na lang zwijgen. “Er is iets dat ontbreekt.”

Agapi stapte uit haar rol en testte mijn innerlijke kind, maar daar zat het niet. Er was iets diepers, iets nooit eerder gezien. Agapi stelde voor dat ik zelf in het graf (op het bed) ging liggen, om te voelen wat mijn vader voelde. Dus deed ik dat. MAAR toen ik op zijn plek ging liggen, voelde ik iets heel anders (dat is dus waar de shift gebeurde, en ik een laag dieper ging en durfde te vertrouwen op wat ik voelde). Het duurde even voor ik realiseerde wat er gebeurde, en ik nam minuten de tijd om waar te nemen wat er in mijn lichaam gebeurde.

“Ik wil in liefde kunnen sterven”

“Ik voel me helemaal niet mijn vader, ik voel me een vrouw”, zei ik, “en ik wil opnieuw kunnen sterven, in liefde”. En toen ik die woorden uitsprak, barstte ik in huilen uit, en kreeg ik allerlei beelden. Ik was als die jonge vrouw niet in rust gestorven.

“Wie ben jij?” vroeg Agapi. En het duurde even, en ik moest in mijn geheugen graven en beroep doen op de kennis en feiten die ik had, om te achterhalen wie ik was. “Ik ga iets uitspreken als test”, zei ik. “Ik ben de eerste vrouw van mijn vader.” En ik had die woorden amper uitgesproken, of mijn hele lichaam schokte. De eerste vrouw van mijn vader stierf als jonge twintiger. Over haar dood werd nooit gepraat.

Agapi (die weer de rol van mijn vader had opgepakt) kwam bij mij/haar in het graf liggen. “Ik ben ook jong gestorven”, zei ze/hij, “ik wilde al die tijd al bij je zijn”. (Mijn vader stierf 15 jaar later, als midden dertiger, aan een hartaderbreuk.)
Er ontstond een lang ritueel van langzaam uitgesproken woorden. Zij voelde zich schuldig, hij voelde zich schuldig, en terwijl Agapi en ik woorden uitspraken van vergeving begon de liefde weer te stromen. Ze hadden van elkaar gehouden. Tienerliefde, eigenlijk, maar ook als man en vrouw. En zo eindigden we als twee jonge mensen die de liefde voor elkaar weer vonden. Allebei wilden ze opnieuw sterven, in liefde.

Eerste liefdes verdienen een plek

Ik begreep ineens hoe mijn vader, ook al was hij een eerder zwijgzame en gesloten man, enorm veel liefde in zich had gevoeld. Liefde voor deze vrouw, en tegelijk onvermogen om met die liefde (en haar verlies) om te gaan. Agapi voelde zijn spijt, en zijn verlangen om bij haar in het graf te zijn. Ik voelde ook hoe ik dit al die tijd mee gedragen had in mijn hart. Tot nu. Het was tijd om dit stukje vrij te laten.

Ineens snapte ik zijn woorden bij het begin van de opstelling: het verlangen om opnieuw te mogen sterven, in liefde. Voor mij was dit compleet nieuwe informatie. Zijn eerste vrouw had zich nooit op deze manier getoond in mijn opstellingen (en geloof me ik heb er al honderden gedaan). Alsof ze er niet bij hoorde. En nu is haar plek geëerd, gezien.

Zo zie je maar, hoe belangrijk eerste liefdes kunnen zijn. Ook als er daarna nog een ander huwelijk komt. Deze eerste vrouw behoort nu eenmaal tot het systeem van mijn vader. En ik ben dochter van die vader.

Liefde houdt niet op met stromen

Dat dit stukje nu ook in mij mocht helen, is een rechtstreeks gevolg van het opstellingswerk dat we tijdens de jaartraining doen (daarin verscheen ook een eerste liefde). Dit heeft een diepere laag geopend in mijn eigen systeem.
Dat ik mijn vader nu kan achterlaten in een graf waarin hij herenigd is met zijn eerste vrouw, geeft een nieuw soort rust. Het is even wennen. Ik ben tenslotte dochter van zijn tweede huwelijk. Maar het klopt wél.

Deze opstelling was een enorm geschenk: ik mocht voelen dat zelfs in de dood de liefde blijft stromen, het houdt niet op. Het mannelijke en vrouwelijke in liefde herenigd, voorbij de grens van het aardse leven… Intens dankbaar voel ik me nu.

.

Wil je ook graag het opstellingswerk ervaren? Dan nodig ik je graag uit voor de volgende opstellingsdag: workshop Reset & Reconnect, donderdag 16 maart, van 18.30 – 22.00. Hier lees je meer info.

..

Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.