Graag vertel ik je een verhaal dat me diep heeft geraakt. Een verhaal over ongewenste kinderloosheid en wat het met je doet als je uit teleurstelling je baarmoeder afwijst. Welke gevolgen heeft dat voor je leven? En hoe kun je jezelf weer helen? Misschien is het ook jouw verhaal?
Het is het verhaal van Greet Cox, een vrouw die in juni deelnam aan de Verdiepingsweek hier op Ikaria.
Ik vertel het verhaal met toestemming van Greet:
“Ik vind het spannend, maar het is oké.” Op haar vraag deel ik ook graag met jou het schilderwerkje dat ze maakte tijdens de Verdiepingsweek, of “Hoe mijn sprong in het diepe uiteindelijk een gouden randje kreeg.”
Wat als je baarmoeder een afwijking heeft?
Greet (nu 52 jaar oud) ontdekte op haar 35ste dat ze een DES-dochter was. Haar baarmoeder had een afwijking, een misvorming omwille van medicijnen die haar moeder tijdens de zwangerschap op voorschrift had geslikt. Om moeder te kunnen worden, diende Greet geopereerd te worden, om enige kans op zwangerschap te maken. Haar baarmoeder, die na de operatie ook meerdere IVF-pogingen had doorstaan, vroeg – totaal onverwacht – tijdens de retraite om aandacht, wilde gezien en weer geliefd worden.
Onbewust had Greet haar baarmoeder afgewezen, ze voelde zich afgescheiden van haar onderlichaam. In het huidige dagelijkse leven ervaarde ze een “vastzitten”, ze kreeg zichzelf nog amper in beweging. Dat had ook gevolgen voor haar werk als coach, dat vroeg om creativiteit en beweging.
“Je baarmoeder is je kern voor creatie”, zei ik. “En je baarmoeder voelt zich afgewezen. Hoe zou het zijn als we haar weer omarmen, en vragen om met je mee te werken? Ben je bereid om haar weer te voelen?” Ja, dat wilde ze graag.
Innerlijke reis naar de baarmoeder
Door middel van een innerlijke diepgaande reis met verf en penseel, mijn wat ik noem Writing the Body, gedragen door alle aanwezige vrouwen, kon Greet weer verbinding maken met deze zo belangrijke plek in haar lichaam. “Gut, nooit gedacht dat ik de oplossing voor mijn “vastzitten” in de baarmoeder zou vinden. Jeetje, wat een inzicht, en wat een ongelooflijk diepe ervaring!”
De dagen ervoor hadden haar – niets is toeval – al op deze innerlijke reis voorbereid. “Doorbraak” had ze als kernwoord neergezet, bij de eerste schrijfmeditatie. Daarna kwamen ook de woorden “leegte” en “onbekend” en schreef ze over de angst die ze voelde om haar leven een nieuwe richting uit te sturen. “Ik durf de leegte niet in”, zei ze.
Als je springt, word je gedragen
Twee dagen later diende de doorbraak zich aan, als vanzelf. En die kwam heftig en onverwacht. Ik had een uitstap georganiseerd, met een bootje naar een bijzonder strand. Onverwacht stak de wind op, en het bootje danste op de golven. Aanmeren bij het strand kon niet, en de enige manier om aan wal te geraken was springen in zee. Op zich niet zo moeilijk, het water was quasi ondiep en zo helder dat je de bodem zag. Toch durfde Greet niet te springen. “Het voelt alsof ik de leegte inspring!” gilde ze. “Ik durf niet! Ik durf niet!” Als groep vormden we een kring in zee, met uitgestoken armen. “Spring maar, wij vangen je op, je bent gedragen!” En ze sprong, dwars doorheen de angst. We vingen haar op, en zwommen haar naar de kust. “Ik denk dat dit zowat de belangrijkste sprong is die ik ooit in mijn leven heb gemaakt”, zei ze.
Soms lijken golven groter dan ze zijn
“Je bent er nog niet”, lachte ik. “We moeten straks ook weer terug naar de boot.” En ja hoor, de wind op zee werd intussen erger, en het bootje danste uitdagend op het water. “Kan ik niet te voet over land?” vroeg Greet. Maar neen, dat kon niet, tenzij ze bereid was om als een geit de steile rotsen omhoog te klimmen. Ze stond letterlijk voor twee uitdagingen: water of rotsen. Ze koos voor het water. Het duurde even voordat ze de golven in durfde, maar ze deed het, aangemoedigd door ons. “Ik wil dit alleen doen”, zei ze. “Ik weet dat jullie er zijn, ik vertrouw dat jullie me zullen helpen, maar dit moet ik even alleen doen.” En ze deed het. Ze sprong opnieuw in zee, de golven in, en klom eigenhandig weer aan boord van het bootje.
“Weet je wat?” zei ze achteraf. “Op het strand leken de golven zo heftig, zo groot en zo gevaarlijk. Maar eens ik erin sprong, voelde ik ze amper. De golven voelden zacht en helpend, helemaal niet gevaarlijk! Het was verbazend makkelijk om terug te zwemmen!”
En dat is zowat de grootste les voor het leven: soms lijken de golven groter dan ze werkelijk zijn, en moet je erin springen om het jezelf makkelijker te maken.
Je baarmoeder weer als veilige plek
Enkele weken na de retraite sprak ik haar weer online. “Het is wennen”, zei ze, “het voelt alsof ik een nieuw lichaam heb. Of beter: ik voel het helemaal anders. Ik voel ook hoe mijn buik verzacht, meer ontspannen is, en hoe ik beter kan voelen. Het is nog een dagelijkse taak om bij mijn lichaam aanwezig te blijven, niet weer in mijn hoofd te verdwijnen. Het verschil is dat mijn baarmoeder weer voelt als een veilige plek. Ze heeft een duidelijke stem, en ik WIL nu heel graag haar boodschappen horen. Ik vertrouw erop dat ze me ook bij mijn volgende stappen begeleid, we zijn SAMEN op reis.”
Herken je je in het verhaal van Greet en wil je haar graag zelf aan het woord horen? Bekijk dan deze podcast:
Jaartraining Matrix of Joy
De doorbraak van Greet en haar vernieuwde verbinding met de baarmoeder zijn zo symbolisch voor de thema’s die ook aan bod komen in mijn jaartraining Matrix of Joy.
Wil jij ook een veilige Matrix voor jezelf creëren? Weer verbinding voelen met je baarmoeder? Dan past de jaartraining mogelijk bij jou.
Klik hier voor meer info: Deep Dive in de Matrix of Joy.
.
.
Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.
.
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Regelmatig post ik foto’s, schrijfmeditaties en verhalen op INSTAGRAM en ook op mijn FACEBOOKPAGINA! Neem een kijkje, en als je fijn vindt wat je leest, is een duimpje altijd welkom!
Zwervende Eik zegt
Wat een kwetsbaar, krachtig en ontroerend verhaal, dat van de zee en de golven! Dank voor het delen, allebei…
Zelf ben ik ook een DES-dochter, maar bij mij uit zich dat op andere manieren. Ik ga zeker nog naar die video/podcast met Greet kijken/luisteren, maar wilde niet wachten om haar – voor het geval ze dit nog niet zou weten – er attent op te maken dat er een mooi intitiatief is in België (zowat het enige land in de wereld waar het probleem nog met veel gemak onder de mat wordt geveegd…) waar je als DES-slachtoffer steun kunt vinden, en dat volop bezig is om het probleem eindelijk op de politieke agenda te krijgen: “DES in Belgium”, te vinden op http://www.desinbelgium.be/ en op Facebook op https://www.facebook.com/DIBvzw/friends. Onderzoeksjournaliste Greet Pluymers heeft er een krachtig dossier rond gemaakt.
Marijke Jansen zegt
Greet, krachtig verhaal en vindt het mooi van je, dat je het met ons wilt/ durft delen.
Je verhaal heeft me diep geraakt.
Courage in het verdere proces van verwerken, aanvaarden.