Vind jij het ook zo moeilijk om bij jezelf te blijven?

Vind je het ook zo moeilijk om bij jezelf te blijven? Om uit de energie van de ander te stappen?
Stel, je partner, puberende zoon of studerende dochter komen humeurig thuis na een lange dag, en je luistert geduldig naar hun frustraties. Je biedt steun, een troostende knuffel en je ziet hoe hun humeurigheid oplost. (Ver)licht en vrolijk starten ze tien minuten later weer een nieuwe activiteit.
E​chter, jij blijft achter met een zwaar gevoel, met misselijkheid, of je ervaart stress en frustratie. Alsof je hun humeurigheid als een spons hebt opgezogen, en het niet kunt loslaten. “Het blijft aan me plakken, het blijft op me liggen. Ik voel me schuldig en verantwoordelijk. Ik kan er niet uitstappen.”

Herkenbaar?

Ben jij een gevoelig mens aan de binnenkant en (te) hard voor jezelf?

Dit soort scenario’s zijn heel typisch voor gevoelige mensen die geleerd hebben om altijd te steunen maar nooit zelf om steun vragen. Opvallend is het verantwoordelijkheidsgevoel: je voelt je schuldig, je denkt dat de ander zich boos of gekwetst voelt omdat JIJ iets fout hebt gedaan. En uiteraard is dat niet vol te houden, het leidt tot vermoeidheid en moedeloosheid. Nog opvallender: hoe JIJ je voelt, wordt meestal niet gevraagd. Uit gewoonte,  want jij toont je altijd sterk, je cijfert je weg voor de ander, je spreekt zelf zelden uit hoe jouw humeur is. Kortom, je vraagt nergens om, vanuit een diepe – kinderlijke – overtuiging dat je het niet waard bent om te voelen, kwetsbaar te zijn, warmte en liefde te mogen ontvangen.

Je innerlijke kind voelt zich verdrietig en wil aandacht

Wat er in bovenstaand voorbeeld dus op een dieper niveau aan de hand is, is je innerlijke kind, dat om aandacht vraagt. Je ervaart als volwassene schuld en zwaarte (en je kunt dan de vinger naar de ander wijzen: “ZIJ hebben hun humeur over me heen gestort”), maar daaronder ligt eigenlijk je eigen behoefte aan steun en warmte, je verlangen om ook zélf gedragen te worden, en kwetsbaar, boos of verdrietig te mogen zijn. De vinger naar de ander wijzen heeft dus geen zin. Wat zin heeft, is je eigen behoefte te erkennen.

Wat er ontbrak, was steun en begrip voor jou

Als je als gevoelig kind opgroeide in een gezinssituatie waar er regelmatig spanningen waren, dan heb je als volwassene bijzondere antennes voor spanningen (je voelt ze al voordat …). Tegelijk heb je als kind mogelijk geleerd om je in te houden, je onzichtbaar te maken en vooral geen extra last te vormen voor je ouders (“ze hebben het al zo moeilijk met elkaar”). Als kind wilde je dat het goed ging met je ouders, je zou er alles voor doen om hen gelukkig te zien, je was immers afhankelijk van hen.  Je deed er dus alles aan om de vrede in huis te bewaren, en je ouders zo goed mogelijk te steunen. Je cijferde jezelf weg, je werd sterk en stoer, en je leerde om zelf nooit om hulp te vragen. Wat er ontbrak, was steun en begrip voor JOU. Je miste opvang, warmte en geborgenheid… TOEN.

En dat gemis aan steun, laat zich nog voelen

Als volwassene heb je nog steeds die bijzondere antenne voor spanning en conflict (en dus ook de humeurigheid en frustraties van de ander) én dat verantwoordelijkheidsgevoel voor die ander. Je voelt je verantwoordelijk als mensen om je heen ongelukkig zijn, en je voelt je schuldig als je er niks aan kunt doen. En je vindt het aartsmoeilijk om de problemen of emoties van de ander los te laten, te zien als “niet van jou”. Je vindt het moeilijk om in je eigen energie en in je lichaam te blijven (je gaat bijvoorbeeld extreem piekeren) en je ervaart spanning in de onderrug (je vindt geen steun) en spanning in nek en schouders (je draagt de ander). Wat je nog steeds ervaart, is het gemis aan steun en opvang van … TOEN.

Je bent NIET verantwoordelijk

Hoe los je dit op? Eerst en vooral dien je je bewust te worden van dit mechanisme, het oude patroon van verantwoordelijk en schuldig voelen voor de emoties en gevoelens van de ander. Je bént niet verantwoordelijk voor de ander. Durf te vertrouwen dat de ander prima zichzelf kan dragen.

Zet de liefde voor jezelf op de eerste plaats

Wat op een diepere laag gezien wil worden, is JOUW behoefte aan steun, aan warmte, aan liefde. En hier wordt het moeilijk, want hier vraagt je kwetsbaarheid om zich te tonen. En dat is bedreigend, want je leerde immers om altijd sterk te zijn, en vooral geen hulp of steun te vragen.

Zet daarom de liefde voor jezelf op de eerste plaats. Je MAG je kwetsbaar voelen, en die kwetsbaarheid tonen. Je MAG kiezen voor jezelf. Je MAG zeggen aan die partner of zoon die zonet zijn frustratie met jou heeft gedeeld: “En nu wil ik zelf ook graag een knuffel.” Durf om dat soort warmte en steun te vragen. En als je dat nog niet durft: ga dan de tuin in, omhels een boom, ruik aan een bloem, leg je twee handen op je hart.

“Ik vind nergens steun”

Heb je het gevoel dat je nergens steun vindt? Dat er nooit iemand beschikbaar is voor jou? Zeg je in gedachten vaak aan jezelf: “Ik vind nergens steun?”

Stel jezelf dan even de vraag: is deze gedachte WAAR? Of is het een oude gedachte, die voortkomt uit je ervaringen als kind, toen je wereld nog beperkt was tot huis, tuin, school en ouders? Is het werkelijk zo dat je partner, je vrienden, je familie je geen warme knuffel willen geven als je daarom VRAAGT?

Steun vinden is een manier van kijken

Is steun vinden een kwestie van anders kijken naar hetzelfde? Ja. Maar hoe bedoel ik dat nu precies? Eén: als volwassene is onze wereld veel groter geworden, we bewegen in een wereld die veel verder gaat dan huis, tuin, school en ouders.

Twee: steun vinden is ook leren zien dat er overal steun en liefde beschikbaar is! Het is een kijken vanuit vertrouwen: naar de natuur om je heen, naar alle mensen om je heen, het is het mogen ervaren dat je gedragen wordt door alles om je heen. Als je kijkt vanuit wantrouwen en angst, ga je geen verbinding aan, en vind je inderdaad nergens steun. Als je kijkt door de bril van liefde, kan een knipoog van je partner, en zelfs een mier op je teen, een klaproos of het gekwaak van een kikker de steun bieden die je nodig hebt.

Drie: de belangrijkste vraag die je jezelf kunt stellen is: “Hoe kijk ik naar de wereld om me heen? Vanuit vertrouwen, of vanuit angst?” En als je voelt dat je nog steeds wantrouwig bent, onderneem dan stappen om dat wantrouwen of die angst te helen.

Hoe kun je je wantrouwen helen?

In de eerste plaats kun je externe hulp inroepen: een coach, een therapeut, een psycholoog, … met wie je één op één in vertrouwen kunt oefenen. En/of je neemt deel aan een cursus, een workshop, een training om ook je vertrouwen in ‘de grote wereld’ te oefenen. 

Je kunt ook mensen uit je familie of vriendenkring aanspreken die je vertrouwt, en hen vragen of ze voor jou een steunpilaar willen zijn. Zeg hen dat je een tijdje wilt oefenen in vertrouwen en in kwetsbaarheid. Daarbij is het belangrijk dat je duidelijk communiceert wat je nodig hebt. Wil je een knuffel, of wil je liever advies? Wil je dat ze luisteren en je feedback geven, of wil je gewoon dat ze een half uur met jou in stilte op een bankje gaan zitten? Zeg het hen duidelijk, zodat je niet opnieuw teleurgesteld wordt. Spreek uit wat je PRECIES nodig hebt.

Praktische tips om weer bij jezelf te komen

.

Sprenkel badzout over je heen

Heb je het gevoel dat de energie van de ander aan je is blijven kleven? Neem dan een douche of een lauw bad, en sprenkel wat badzout over je heen. Zout reinigt je energie, het zuivert je van alles wat nog aan je kleeft. Maak er een klein ritueel van voor jezelf, waarbij je volgende woorden hardop uitspreekt: “Alles wat niet bij me hoort, ga weg!” Zo nodig je overbodige energieën uit om je lichaam te verlaten.

.

Stap er letterlijk uit, met humor

Wat je ook kunt doen is, zodra je voelt dat het verantwoordelijkheidsgevoel of schuldgevoel opduikt, er letterlijk uitstappen met de woorden: “Ik stap eruit. Dit is niet van mij. Ik ben niet verantwoordelijk.” Sta letterlijk op, zet een stap opzij, en blijf dit herhalen tot je weer ontspanning voelt: “Ik stap eruit. Oef.”
Het is niet moeilijk. Het mag eenvoudig. En met humor. Jij bent het waard om jezelf de aandacht te geven die je nodig hebt. Je mag eruit stappen. Er hoeft niks aan jou te kleven, je hoeft echt geen kilo’s zwaarte van de ander meer te dragen. De enige die je te dragen hebt, ben je zelf!

***

.
JAARTRAINING MATRIX OF JOY

Ervaren dat je in liefde gedragen wordt, dat verdiepen we tijdens mijn jaartraining, Matrix of Joy.

Samen dragen we onszelf en elkaar. In de Matrix (of Kom) kun je oefenen met je grenzen, ga je weer ervaren hoe fijn het is om te dragen, en hoe voedend het is om ook zelf kwetsbaar te mogen zijn en gedragen te worden. Je leert weer door de bril van liefde te kijken, zonder oordeel, zonder schuldgevoel of overbodig verantwoordelijkheidsgevoel. Je leert weer hoe je vanuit vrijheid en vanuit het centrum in jezelf, met de ander kunt verbinden. 

.

Schrijven met je innerlijke kind

Speciaal voor jou maakte ik mijn gratis e-book ‘Schrijven met je innerlijke kind’: schrijfmeditaties om contact te maken met je innerlijke kind, om het bij de hand te nemen, te beschermen en ervoor te zorgen dat je je weer veilig, speels, vrolijk en vrij kan voelen.

Ik heb de schrijfmeditaties ook voor je ingelezen, zodat je terwijl je schrijft, je je door mijn stem kunt laten begeleiden. 

Download het e-book hier: Schrijven met je innerlijke kind 
.

Benieuwd naar de retreats?

Kijk op Retreats in Griekenland & Deep Dive in Stilte (België)

.

Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.