Leef jij je geboortenaam? Ben je je bewust van de betekenis, geschiedenis en energetische trilling van je naam? Weet jij waarom je ziel deze naam gekozen heeft? En weet je wat het voor jou en voor de manifestatie van je zielsmissie zou kunnen betekenen als je krachtig in je geboortenaam gaat staan?
.
Kabbala en je geboortenaam
Laatst had ik een drie uur durende namereading met een bijzondere dame, Sherine Lovegrove. Ze zou me wegwijs maken in de betekenis van mijn geboortenaam, volgens de Kabbala.
“Joey is mijn levenslange roepnaam. Het is ook mijn auteursnaam”, had ik haar geschreven, “maar het is niet de naam waarmee ik geboren ben.”
Sinds de shift in mijn bedrijf dit jaar, had ik gevoeld hoe mijn geboortenaam, Leonie Joanne Brown, me riep. In mijn meditaties kwam ook de cover van mijn tweede boek voorbij: afbeelding, titel, en ook mijn naam. Maar als auteursnaam stond er niet Joey Brown. Wel mijn geboortenaam. Alsof ik pas met de terugkeer naar mijn geboortenaam, de geboorte van mijn tweede boek zou kunnen bevestigen.
Ik voelde het gewicht ook, van die naam. En ik voelde me verdrietig, omdat ik mijn naam al 46 jaar verwaarloosd heb, ongebruikt heb gelaten. Je geboortenaam resoneert met je ziel, weet ik, en hoezo heb ik die trilling verloochend? Ik voelde ook dat ik in deze hele naamkwestie nog een belangrijk stuk in mezelf te helen had.
.
Je geboortenaam trilt met je ziel en zielsbestemming
“Je bent een leeuwin, a Lioness“, zei Sherine zodra we in Zoom verbinding maakten. “Een leeuwin die voortdurend evolueert, beweegt en als missie heeft om zichzelf voortdurend heruit te vinden. Re-creation is essential for you. Rebirth and giving birth to Creation. Constant change and movement.”
Mijn ogen rolden van verbazing. Re-creatie, wedergeboorte, kortom alles wat ik neerzet met de jaartraining Matrix of Joy kwam voorbij. “En leiderschap. Dat heb je van nature. Het is van essentieel belang voor jou om wat je eerst voor jezelf doet, steeds aan anderen door te geven.”
Ze toonde me mijn geboortenaam in het Hebreeuws, en opende haar analyse van mijn geboortenaam. Ze verklaarde letter voor letter. Al bij de eerste letters van mijn geboortenaam, verstijfde ik. Ik hoorde hoe ze woorden zei als “punt” en “lijn” en in haar uitleg kwam de zowat de hele inhoud van mijn boek Schrijven naar bewustzijn voorbij!
.
Je essentie in je geboortenaam
“Dit is onvoorstelbaar!” riep ik uit. “De punt en de lijn, mijn visie op creatie en het creatieve proces en alles wat ik daaromheen met schrijfmeditatie en met mijn opstellingswerk doorgeef zat al klaar in mijn naam?!”
En hoe verder de analyse, hoe griezeliger accuraat het werd. Ik vertelde haar wat ik zoal doe in mijn dagelijks leven. Ik vertelde haar over mijn boek, mijn levenslessen, en het hele proces naar mijn tweede boek toe, en de shift in mijn bedrijf.
“Als ik je zo hoor, zit je met alles wat je in de wereld hebt gezet, pal bovenop je zielsmissie”, zei ze.
.
Ken jij het verhaal van jouw naam of namen?
”Echter, voor je tweede boek MOET je je geboortenaam inzetten. Joey heeft je pad tot hier gedragen. Joey is een mannelijke naam. Mogelijk hebben je ouders intuïtief aangevoeld dat je ziel deze extra roepnaam NODIG HAD om, ondersteund door de mannelijke energie van deze naam, je pad doorheen het leven te banen?”
Ik werd stil. Ik kreeg het onbehaaglijke gevoel dat mijn vader bij mijn geboorte al “wist” dat hij er niet lang voor me zou zijn, en dat “Joey” me zou voorzien van wat hijzelf in dit leven niet aan me zou kunnen geven: steun, aanwezigheid, daadkracht, focus.
.
Je naam verbindt je met je familiegeschiedenis
”Leonie Joanne is calling forth your female side, your feminity“, vervolgde ze. “Nu je je basis hebt gevormd, en je bewust je zielsmissie uitdraagt, vraagt Leonie Joanne je nu om op te staan in je vrouwelijkheid, en je te verbinden met je vrouwelijke lijn.”
Het ontroerende aan dit alles is dat de initialen L en J me ook doorgegeven zijn via de mannelijke lijn. In een lijn van Leonard James Brown Seniors en Juniors, ben ik de eerste en enige vrouw die deze initialen in haar naam draagt. Leonie echter, verbindt me ook met mijn vrouwelijke lijn, en verschillende voormoeders. Vrouwelijk en mannelijk, besefte ik, valt samen, wordt één in mijn geboortenaam!
Sherine legde het me haarfijn uit: “Je hebt 4xN in Leonie Joanne Brown. Die letter is ontzettend belangrijk voor alles wat met vrouwelijkheid en vrouw zijn, creatie en ontvankelijkheid te maken heeft. Snap je hoe belangrijk het is voor jou om nu die “ennen” in je leven te verwelkomen?”
Ja, dat snapte ik. Maar Sherine was slimmer dan ik, en ze nodigde me uit om het ook te voelen.
.
Kun jij je naam voelen? En hoe voelt dat dan?
Ze vroeg me om de naam Leonie enkele keren hardop te zeggen. Dat was meteen raak!
“Hoe voelt dit voor je?” vroeg ze.
“Alsof er vlijmscherpe messen mijn baarmoeder open rijten”. Zo heftig als ik het schrijf.
“Kun je erbij blijven?”
Dat kon ik. Het was pijnlijk, maar ik kende dit soort pijn intussen goed genoeg om niet meer bang te zijn. Samen met deze pijn kwam er een stroom aan beelden op gang. Ik was hier en nu, en tegelijk ergens anders.
“Wat zie je? Waar ben je? Ben je bereid om een innerlijke reis te maken?”
Ja, dat was ik. Ik voelde de dringende noodzaak om dat stukje in mezelf te helen. Ik snapte plots waarom mijn geboortenaam me al die tijd geroepen had: mijn vrouwelijke lijn vroeg om heling.
.
Opstelling in de verbeelding
Sherine loodste me door middel van een opstelling in de verbeelding (een familieopstelling, maar dan gevisualiseerd) veilig doorheen de beelden die alsmaar heftiger door me heen gingen. Ze bracht me naar de bron van disconnectie, niet-voelen, het afgesneden worden (voelt dus als messen) van vrouwelijkheid en vrouw zijn. Aan het eind van de visualisatie kwam mijn baarmoeder tot rust, voelde ik een nieuwe ruimte, een ontspanning die dieper ging dan ik ooit had gevoeld.
Hoe dat ging, wie en wat ik zag, en hoe trauma generaties heeft beïnvloed, deel ik graag met je in mijn volgende boek. Weet, voor nu, hoe belangrijk het is om je bewust te worden van je geschiedenis, je oorsprong, de verhalen die in je familie leven. Want in bewustwording en het helen en eren van de generaties vrouwen en mannen die je voorgingen, heel en eer je jezelf, en al wie na je komt. Verleden en toekomst, het valt samen in jou. En in je naam.
Welkom zeg ik, aan Leonie Joanne Brown.
.
Raakt dit je? Ik lees je reactie graag onderaan deze blog.
.
Jaartraining Matrix of Joy
Het systemisch werk (ook bekend onder de term familieopstellingen) trainen we in de jaartraining The Matrix of Joy. Tijdens dat jaar neem ik je mee in een creatieproces naar wedergeboorte of recreatie van jezelf. Voel je een roep om met mij en ons een jaar lang samen te werken? Op de website kun je je nog aanmelden voor een kennismakingsgesprek (je kunt zelf een afspraak inplannen in mijn online agenda, of als je geen mogelijkheid meer ziet, kun je me een mailtje sturen).
Alle info vind je hier: Jaartraining Matrix of Joy
.
Benieuwd naar de retreats?
Kijk op Retreats in Griekenland & België
.
Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.
.
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Regelmatig post ik foto’s, schrijfmeditaties en verhalen op INSTAGRAM en ook op mijn FACEBOOKPAGINA! Neem een kijkje, en als je fijn vindt wat je leest, is een duimpje altijd welkom!
Hoi Leonie Joanne Brown,
Dank voor het delen van dit diepe stuk heling dat jij hebt gedaan op je naam. Dat een naam belangrijk is weet ik al jaren en nog steeds ben ik er mee in gevecht. mijn geboortenaam is anders dan mijn adoptie naam die ik draag vanaf 3 maanden oud. In mij zit al jaren het naams conflict verscholen. het voelt alsof ik geen van beiden mag zijn. Weet je hoe je er achterkomt welke naam je echte geboorte naam is? is dat de naam van je geboorte of de naam van de adoptie ouders?
dank als je hierop zou willen antwoorden.
groetjes, Hansje
Je geboortenaam is de naam die je krijgt bij je geboorte. Dat is je enige echte naam, ook in energie. Je adoptienaam is een aangenomen naam, maar niet je geboortenaam.
En hoe zit het met een naam die je ouders je niet wilden geven, maar “het moest zo van de overheid?” Toen ik geboren werd mocht “Marieke” niet, het moest een heiligennaam zijn, en dus werd het “Maria”. Dat staat op de officiële papieren, zoals bij zoveel mensen van mijn generatie en daarvoor, maar dat heeft die ambtenaar bepaald, niet mijn ouders. Of maakt het helemaal niets uit wie je die neem heeft gegeven? Stel (totaal uit de lucht gegrepen, maar om het punt duidelijk te hebben) dat die ambtenaar daar “Huppeldepup” had geschreven, was mijn geboortenaam dan “Huppeldepup” geweest? Of stel dat mijn ouders in een gemeente hadden gewoond waar de ambtenaar wat progressiever was, dan stond er nu wél “Marieke” op mijn ID.
Sowieso héél boeiende materie, zelfs er eens naar kijken doet al van alles bewegen!
Interessante vraag Marieke. Weet niet meteen het antwoord. Mijn gevoel zegt: Maria.
Wow!!! Zo boeiend!
Nu ben ik wel benieuwd naar de evolutie van mijn eigen naam 😊
Geboren als Els Alice Andrea Lynen.
Op 12 jarige leeftijd bij het krijgen van onze echte identiteitskaart is er een verwisseling gebeurd met een naam van mijn tweelingzus. Vanaf toen ging ik door het leven als Els Alice Louise Lynen. Ik heb tot en met het 3e middelbaar (na officieel voorlopig getuigschrift Lynen beginnen schrijven) ook steeds mijn achternaam met puntjes(Lijnen) geschreven.
Dat ga ik eens onderzoeken😊
Bedankt om jouw verhaal te delen om zo bij mijn eigen verhaal uit te komen 🧡
Klinkt bijzonder interessant! Ja, zeker onderzoeken! Verwisseling van namen heeft meer effect dan je zou denken.
Lieve Leonie, jouw mails lees ik altijd heel gefascineerd, het boeit mijn ook de betekenis van mijn naam te weten, liefs Wim
Thanks, Wim. Fascinatie is een goed ding!
Welkom Leonie Joanne Brown! Jouw verhaal raakt me. Ik voel hoe ik mijn leven lang al met mijn naam worstel. De alliteratie, de vernoeming, het op de een of andere manier niet volledig accepteren en omarmen… wat zegt dat over mij…? Dank je wel om dit verhaal te delen. Het zet weer iets in beweging wat vast zat…
Graag gedaan, lieve Anita!
Wat een mooi verhaal, het raakt me, mijn naam is altijd een woesteling geweest, van niet accepteren, maar ook wel nieuwsgierig naar de vernoeming van mijn beide oma,s zelf vind ik mijn derde naam Jozephina omdat ik 19 maart jarig meer van mezelf.
Ik herinner me nu alle emoties die mijn eerste naam me gaf, Wilhelmins.
Dank je wel voor het delen.
En wat bijzonder om het te zien vanuit de kabbela.
Dank, leonie Joanne Btown.
prachtige namen.
Dankjewel, Willy.
Op mijn geboortekaartje staat: Geertruida Johanna ( genoemd naar mijn oma van vaders kant) en ook ‘we noemen haar Ansje’ . Na mijn 30ste werd dat Ans. De zachtheid is daarmee voor mijn gevoel verdwenen. Op de lagere school was er altijd verwarring met mijn oudere zus Alberdina Johanna, genoemd Ineke. Ik was GJ en A ; zij AJ en I. Ik zou mij graag helemaal kunnen verbinden met mijn naam nu ik 73 ben maar is Ansje dan ook ergens?
Die verbinding is een reis die alleen jij kunt maken. Je intentie is gezet. Je naam komt naar je toe!
Wauw wat een boeiende reis weer naar het binnenste van jezelf, met – no surprises there – veel herkenbare elementen ;-).
Dankjewel om jouw mooie en intense ervaringen te delen!
Hey you,
‘k Had er geen idee van dat Joey niet jouw geboortenaam was, jij lijkt zo Joey, zo Joy. Leonie klinkt inderdaad wel vrouwelijker, een nieuwe stap voor jou en een nieuwe kennismaking voor ons, nice to meet you Leonie Joanna Brown!
Sinds mijn retraite met jou is er ook bij mij een aanzet gegeven om mijn geboortenaam opnieuw te gebruiken. Ik wou niet meer Danielle heten, die naam was gelinkt aan pijn en verdriet, dus ik ging vanaf mijn 16de als Yelle door het leven. Inderdaad ook een jongensnaam, alsof ik geen vrouw meer wou zijn. Maar tijdens de schrijfmeditatie kwam ik klein Danielleke weer tegen, het kleine lachebekje met blonde krulletjes. Het rauwe van de pijn begint te vervagen, misschien inderdaad het moment om de essentie van Danielle terug te vinden.
Bedankt om jouw verhaal met ons te delen en zo opnieuw te mogen groeien… Ik kijk zo uit naar je nieuwe boek!!
He Yelle, ik VOEL me ook JOY, Joey hoor. Joy is mijn eigen creatie, ik houd ook van die naam. Ik omarm ze allemaal, en ze zullen elkaar allemaal ondersteunen. Joey en Joy verdwijnen niet. Leonie Joanne krijgt een plek, daar gaat het om. Het hoeft niet meer onzichtbaar.
Zo had ik het nog niet bekeken, er is voor iedereen een plaatsje, iedere stukje van jezelf mag zichtbaar zijn. Mooi inzicht 🙂
Ja, zo is het!
Heel bijzonder. Ik ben geboren als Loes van Beek en mijn broer als Luuk van Beek. Onze ouders gingen scheiden toen we 13 en 15 waren. Luuk wilde toen al snel zijn achternaam veranderen in mijn moeders achternaam Calboo. Vanwege de vechtscheiding wilde hij blijkbaar mijn vaders naam niet meer dragen. Hoe jong ik ook was en hoe naar mijn vader zich ook opstelde tijdens de scheiding, het voelde voor mij niet kloppend om mijn achternaam te veranderen.
Uiteindelijk is Luuk’s naamsverandering naar Calboo pas op zijn 23e officieel geworden. Hij heeft hier lang op moeten wachten vanwege de toen geldende wetten. Sindsdien heeft zijn carrière een vlucht genomen. Maar ons contact is gradueel verslechterd en in 2015 heeft hij met mij gebroken. Daardoor heb ik ook een lastiger plek gekregen in de Calboo-lijn.Niet meer uitgenodigd op verjaardagen etc. Boeiende materie. En nog geen idee wat ik hierin kan doen. Ben zelf trouw gebleven aan mijn geboortenaam. Dankjewel voor jouw delen. Het zet bij mij ook weer radertje in beweging.
Super dankbaar voor die radartjes die bij jou in beweging mochten!
Hallo Leonie,
Klinkt nog vreemd😉om aan te passen maar het voelt wel goed aan.
Ik heb al lang het gevoel dat ik mijn naam moet waarmaken: sophie of de wijsheid… en nog een eigenaardigheidje, mijn tweede naam is een mannennaam. Sophie Bernard Juliette watelle … boeiend! Dank je om dit te delen❤️
Klinkt als: het mannelijke en vrouwelijke die zich in jouw naam mogen verenigen!
Waw, prachtig! Heel mooi, die ontdekkingstocht van jou!
Dank je wel om dit te delen. En gefeliciteerd met je nieuwe naam of beter: met de terugkeer naar je geboortenaam.
Zelf ben ik nooit intens bezig geweest met mijn naam, maar dit zet me wel aan het denken. Moet wel altijd lachen met het rijmen van mijn officiële voornamen: Martine Josephine Francine (ik kan niet anders dan in een bepaald staccato ritme vervallen als ik ze na elkaar moet opnoemen).
Wat ik me nu wel afvraag: ik weet zeker dat er in Vlaanderen minstens nog één vrouw rondloopt met dezelfde naam als ik (alleszins eerste voornaam en zelfde achternaam). Hoe zit dat dan? Hebben wij dan misschien veel meer gemeen dan enkel onze naam?
Wel zeker dat jullie veel gemeen hebben!
Wauw, hoe ongelofelijk synchronistisch dat deze blog op dit moment verschijnt…
Ik kreeg van mijn ouders de geboortenaam ‘Althaya’ mee. Mijn mama had ooit in een bloemenwinkel de ‘Althaea rosea’ (stokroos) gezien, en vond dit zo mooi dat ze mij ernaar vernoemd heeft. Als kind vond ik het vreselijk om zo’n speciale naam te hebben. Als puber werd het ook steevast ingekort tot ‘thaya’ of ‘aya’. Ik heb me heel lang nooit met mijn volledige naam voorgesteld aan nieuwe mensen.
Na een burnout en ‘existentiële crisis’ enkele jaren geleden, begon ik mij te verdiepen in allerlei vormen van holistische geneeskunde. Ik verslond het ene boek na het andere, mijn honger kon maar niet gestild worden. Het voelde allemaal zó vanzelfsprekend. Het voelde als thuiskomen, als een her-innering van wat ik eigenlijk altijd al geweten had.
Het was toen, als onderdeel van dat helingsproces, dat ik ook op zoek ging naar de oorsprong van mijn naam. Toen ontdekte ik dat Althaya afkomstig blijkt te zijn van het Griekse ‘althainein’, wat zoveel betekent als genezen, helen. Sindsdien twijfel ik niet meer aan het feit dat onze geboortenaam inderdaad een soort van ‘codering’ met zich meedraagt.
Ook mijn familienaam heb ik lang niet gebruikt, wegens heel wat traumatische ervaringen en een heel versnipperde familielijn aan vaderskant. Deze week voelde ik echter zó sterk de intuïtie dat het tijd is om me ook met deze naam te verzoenen. Om het vrouwelijke én het mannelijke in mezelf te eren en te herenigen. Om mijn voorouderlijn te eren en te herenigen. En jouw blog bevestigt dat gevoel alleen maar.
Dankjewel voor de spiegel ❤
Veel liefs,
Althaya Baeten
🙂
Wat een prachtige naam, Althaya … ! Voelt krachtig, aanwezig, eindeloos en omvattend.
Leonie Joanne Brown,
Wat een mooie naam, je verhaal raakt me.
Mijn eerste naam is afkomstig van mijn overgrootvader (moederszijde), mijn tweede van mijn stiefgrootvader (moederszijde) en mijn derde van mijn grootvader (vaderszijde). De enige die ik gekend heb is mijn stiefgrootvader waarmee ik ook een intense band had.
Toch voel ik nu dat de connectie met mijn eerste en derde naam sterker is.
Begin oktober ben ik teruggekeerd uit Ikaria en heb de strijd gestaakt en gebruik mijn wijsheid om als een vrij man door het leven te gaan.
Dank je Leonie Joanne Brown
Wijsheid en vrij. Dat klinkt als heerlijk.
Lieve Leonie Joanne Brown,
Dankjewel om dit verhaal met ons te delen,
Ik wordt hier zo blij van want ik ben mijn geboortenaam Marie-Josée intuïtief terug gaan gebruiken rond mijn 40 ste
omdat ik toen een verandering in mezelf voelde die me meer in mijn kracht bracht ,ik was niet meer de onderdanige (Jee) .ik was geëvolueerd naar Marie-Josée …iets meer mezelf en die groei is nog aan de gang ,stap voor stap …ik ben nu 61
Ik kijk zo uit naar meer van jou verhalen Joey en Leonie Joanne samen stevig in alle kracht
Dankjewel
Marie-Josée 🌷💕🌷
Mooi hè, wat er allemaal in een naam verborgen ligt!
Lieve Joey, ook ik heet Leonie, maar dat wist jij natuurlijk al. Ik heb ook lang mijn geboortenaam oneer aangedaan. In mijn kindertijd was hij mijn groot geheim, niemand mocht weten wat een vreselijk ouderwetse naam ik in werkelijkheid had en ik was heel blij dat mijn roepnaam sinds het begin Lea geworden was. Mijn grootmoeder (langs moeders kant) die tevens mijn meter was, heette Leonie. Mijn tweede naam is Josepha. Die kreeg ik van mijn grootvader (langs vaders kant) die mijn peter was en Joseph heette.
Ik was al geruime tijd volwassen toen ik stilaan mijn geboortenaam begon te waarderen. Waarom weet ik niet precies. Kwam het door de nagedachtenis van mijn grootmoeder? Zij heeft ons, mijn zus, mijn broer en ik, voor een gedeelte helpen opvoeden na de dood van mijn vader. Als puber heb ik het haar niet gemakkelijk gemaakt… Misschien wilde ik het een beetje goedmaken, al is ze al heel lang geleden overleden. Intussen is Leonie al lang geen ouderwetse naam meer en ik gebruik hem in mijn e-mailadres, dit tot grote verwondering van mijn vrienden, want het geheim uit mijn kindertijd had stand gehouden.
Maar dat die naam zo belangrijk is verneem ik nu pas van jou, lieve Joey! Ik zal hem koesteren zoals ik de herinnering aan haar van wie ik hem gekregen heb ook koester. Veel liefs. Je naamgenoot.
Ja, lieve buurvrouw, wij hebben een prachtige naam!
Ja, klopt allemaal wel, maar ik heb een heel lelijke geboortenaam. Jou geboortenaam is als van een koningin. Wat doe je daar aan, dat je vol afschuw naar je geboortenaam kijkt. Niemand mocht die zeggen. Het was een belediging. Ik voelde me diep gekwetst als iemand mijn geboortenaam Birgit uitsprak. Ook nu vind ik het moeilijk hem geschreven te hebben.
Hoi Bie, hoe jij op je naam resoneert, is heel subjectief. Lijkt me dat je daar nog wat healing op te doen hebt. Birgit vind ik juist een heel krachtige naam. Leonie klinkt als een koningin? Nou, en jouw naam betekent de “verhevene”! Birgit(ta) is een Zweedse meisjesnaam die teruggaat op het Ierse Brigid. Dit komt van het Keltische woord voor ‘de verhevene’. Er was een Keltische godin met de naam Brighid, zij was de dochter van de zonnegod en godin van licht en poëzie. Lijkt me dat jouw naam HELEMAAL bij je past, Bie! Bij je essentie.
Ik heet Nellianne Margarethe.
Ik ben vooral trots op mijn eerste naam.
Nellianne betekent fakkel, genadig licht.
Het komt van de naam Neeltje. Zo heette mijn oma.
Daar mag je best trots op zijn!
Hallo Leonie,
Ik had je blog al een keer gelezen, maar iets maakte dat ik het nog een keer wilde lezen. Altijd al heb ik het fascinerend gevonden dat ik mijn naam heb gekregen. Namelijk afwijkend van wat gebruikelijk was in de familie. Mijn volledige namen zijn Lucienne Pauline Lemmers, de achternaam van mijn vader en de tweede naam van mijn moeder en vele vrouwen in de vrouwenlijn.
Nu ineens valt me binnen, dat toen mijn ouders gingen scheiden ik op 9-jarige leeftijd moest beslissen of ik mijn vaders of moeders naam wilde aannemen. Een onmogelijke vraag op die leeftijd. Daar scheiden in die tijd ongebruikelijk was en ik me er voor schaamde, wilde ik dat er niet nog meer ging veranderen en koos de naam v mijn vader. Mijn leven lang heb ik me afgevraagd of ik wel de juiste keuze heb/had gemaakt.
Op latere leeftijd ontdekte ik dat ik als kind door mijn vader misbruikt ben. Nu ik jouw blog lees ervaar ik ineens een vreemd gevoel, bij de keuze van de naam die ik toen gemaakt heb.
Goed om dit te laten bezinken…
Dankjewel voor het delen van je verhaal. Bijzonder hoe dat toch iets (op heb juiste moment) in werking zet.
Graag gedaan. Soms komen woorden op het juiste moment voorbij!
Dag Leonie, mijn voornaam is iets waar ik al lang mee struggle. Officieel is het Anne-Marie, gekozen door mijn vader. Anne van mijn grootmoeder aan vaderskant en Marie, zoals mijn moeder, die Maria heet. Dus emotioneel geladen.
Ik ben ook tweetalig opgevoed, Frans en Nederlands. De Franstaligen die ik ken, dus ook mijn vader, noemen mij Anne-Marie, de Nederlanstaligen, dus ook mijn moeder, noemen mij Annemie. Ik hoor liever Annemie, maar niet als Franstaligen het zeggen want zij spreken het Anémie uit.
Ik voel me niet verbonden met Anne-Marie, wel met Annemie. Ik weet het soms allemaal niet meer. Soms denk ik dat een andere voornaam eenvoudiger zou geweest zijn.
Jouw tekst heeft wel iets in mij bewogen.
Liefs
Blij dat het in beweging is! Jaaaa … verschillende talen kunnen wat doen met een naam. Ik gun je dat het allemaal mag landen in een naam waar je je fijn bij voelt.