Schrijfblokkade voelt als vastzitten: blijven steken, blijven zitten, blijven plakken, gehecht zijn, blijven kleven, bevriezen, klemmen … stagnatie. Je trappelt de hele tijd op één tegel en je slaagt er niet in om een stap naar voren te zetten. Als ik het antoniem van vastzitten opzoek, kom ik uit bij: loslaten! Aha, eenvoudig, de oplossing heet loslaten? Als je vast zit moet je loslaten! Jammer genoeg is dat sneller gezegd dan gedaan. De lijm waarmee we onszelf hebben vastgekleefd aan onze blokkades is vaak zo hardnekkig dat losweken onbegonnen werk lijkt. Bijkomend probleem is dat we ons vaak niet eens bewust zijn waarin we precies vastzitten. Dat kan een oude overtuiging zijn, of hinderende patronen en gewoontes, waarvan we niet eens weten dat we ze hebben. En als je niet weet waaraan je gehecht bent, hoe kan je dan loslaten?
maak je blinde vlekken zichtbaar
Punt is dat we het onbewuste bewust moeten maken, en ‘de dingen naar het licht moeten brengen’. Onze blinde vlekken zichtbaar maken. Als je gehecht bent aan negativiteit bijvoorbeeld, en als gevolg daarvan vastzit in de gedachte ‘ik kan niet schrijven’, dan is het belangrijk dat je dat soort gedachten eerst gaat zien voor wat ze zijn: als belemmerende gedachten. En niet als WAARHEID, zoals je geneigd bent te doen. Is het waar dat je niet kan schrijven? Natuurlijk niet!
blijf niet steken in angst
Als je blijft steken in je angst om jezelf te tonen, bijvoorbeeld vanuit de (onbewuste) overtuiging dat je het niet waard bent om gezien te worden, dan is het belangrijk dat je deze gedachte eerst gaat zien voor wat het is: ‘ik ben het niet waard om gezien te worden‘ is ‘maar’ een belemmerende gedachte. Het is niet jouw waarheid, zoals je geneigd bent te denken.
Blokkades vermommen zich
Erger nog, de kans is groot dat je belemmerende gedachte zicht vermomt als UITVLUCHT, je gaat jezelf bijvoorbeeld wijsmaken dat je geen tijd hebt om te schrijven, of niet voldoende rust en stilte om je heen. Je gaat je dan vastlijmen aan die uitvlucht, omdat je bang bent voor jouw diepste verlangen en waarheid: je wil je naam op je boek, je wil je boodschap in de wereld brengen. Is het waar dat je gezien wil worden? Natuurlijk!
Noem, bevestig je bestaan
Vaak krijg ik aanvragen van schrijvers die dromen van ‘een boek’. Als ik dan met hen in gesprek ga, blijkt vaak dat ze onmogelijk kunnen benoemen waarover ze willen schrijven.
‘Ik wil schrijven over wat ik heb meegemaakt.’
‘Wat heb je dan meegemaakt?’
‘Dingen die me hebben veranderd.’
‘En wat is dat dan?’
‘Het heeft me doen groeien. En over dat proces wil ik schrijven.’
‘Maar waarover gaat je verhaal dan precies? Heb je een verhaallijn?’
‘… ‘
Het benoemen van de dingen, het benoemen van de echte schrijfdroom blijkt een onmogelijk te overkomen obstakel. Het is niet omdat ze niet willen, het is omdat er een hinderende gedachte in de weg zit, zoals bijvoorbeeld de gedachte ‘wie ben ik om een boek te schrijven, ik heb niets interessants te vertellen’. Kortom: angst om gezien te worden, en nog dieper de angst om zichzelf daarmee te bevestigen.
Met een boek bevestig je immers je eigen bestaan. En het benoemen van ‘de dingen die gebeurd zijn’, maakt de schrijfdroom concreet. Het onder woorden brengen van je levensverhaal, hoe gek, verdrietig of verschrikkelijk ook, bevestigt het bestaan van dit verhaal. Je kan er niet meer voor op de vlucht. Je gaat niet alleen aan de wereld, maar in de eerste plaats aan jezelf, toegeven dat deze ‘dingen’ (ik benoem ze hier met opzet niet, dat mag jij doen) echt hebben bestaan. Het benoemen maakt het levend. Net zoals je een pasgeboren kind een naam geeft: het noemen bevestigt het bestaan.
.
.
*
Met schrijven ga je benoemen, ga je de dingen een plaats geven. Met schrijven geef je jezelf en je verhaal bestaansrecht.
Familieopstellingen en schrijven
Tijdens mijn retraites werken we rond zulke onbewuste overtuigingen. We brengen ze aan het licht, je gaat ze ZIEN. De middelen die we gebruiken zijn schrijfmeditatie en familieopstellingen. We werken rond het helen van de relatie met jezelf én je relatie met je schrijven.
Kreeg het schrijven nooit de plaats die het verdiende in je leven? Heb jij de schrijver in jou te lang genegeerd? Je krijgt de nodige tools aangereikt om de obstakels die zich aandienen op je schrijf- en levenspad, te zien, te (he)rkennen en … aan te pakken. Je gaat naar huis in het vertrouwen dat je ook thuis, in je dagelijks leven, de schrijver in jou levend kan en mag houden.
Een familieopstelling schijnt licht op jouw – vaak onbewuste – patronen en verstrikkingen en het geeft je de antwoorden die je zo lang zocht. Alles wat je nodig hebt is immers al in jou aanwezig!
*
Familieopstellingen bieden oplossingen op een diep niveau en helpen je je plaats in je leven en in je schrijven weer te vinden.
Meer weten over familieopstellingen? Lees: 7 veelgestelde vragen over familieopstellingen.
*
Angst is normaal, veroordeel jezelf niet
Over de jaren heb ik geleerd dat wanneer ik me vast voel zitten, of geblokkeerd, dat daaronder een angst zit die ik nog niet onder ogen durfde te zien. Het is dan mijn taak om uit te vissen wat die angst precies is, wat het is dat me zo bang maakt. Eens ik die angst geïdentificeerd heb, een naam heb gegeven, dan wordt het veel makkelijker om actie te ondernemen. Herkenbaar?
Ga jezelf niet veroordelen omdat je bang bent. Angst is menselijk en heel natuurlijk, vooral als je een grote stap voorwaarts wil zetten, zoals het schrijven van een boek. Kijk met vriendelijke, begripvolle aandacht naar je angst. Hecht jezelf niet aan schaamte of zelfverwijt. Als je je angstig voelt, houd dan dit doel voor ogen: dapper zijn, moedig te zijn.
Aan het eind van de dag vraag ik mezelf wel eens af wat er zou gebeuren als ik me ga hechten aan angst. Wat als ik dit boek niet schrijf? Het antwoord: ‘Schrijf maar niet, dat is velig. Doe niets en je bent veilig.’ Maar dan voel ik onmiddellijk een verzet diep in mijn ziel. Dat soort veiligheid-uit-angst wil ik niet, want dat is saai, en het creëert niet het leven dat werkelijk bij me past. Niets doen en veilig blijven, maakt me eerder depressief, want dan blijf ik steken in een punt dat nergens heen leidt.
Loslaten is ja zeggen
Je schrijfblokkades en schrijfangst overwinnen is ja zeggen tegen de schrijver die in je leeft. Koste wat kost, je zegt ja tegen je verlangen, ja tegen je schrijftalent, ja tegen je verlangen om je creatieve stroom in beweging te brengen. Als je interesse hebt voor een bepaald onderwerp of een bepaald aspect van je levensverhaal, hoe gek of vreselijk ook, vertrouw daar dan op: je fascinatie heeft een reden.
Het is niet nodig dat je al weet waar je interesse heen vloeit, welk project of boek daarvan het resultaat zal zijn. Volg je intuïtie, volg je fascinatie voor het onderwerp, en vertrouw erop dat het je brengt waar je moet zijn. Maar volg het, blijf niet al van bij het begin steken in de overtuiging dat jouw verhaal, jouw onderwerp, ‘niet de moeite waard is’. Als JIJ het interessant vindt, is het de moeite waard!
*
Zullen we afspreken dat we voortaan ja zeggen aan het schrijfverlangen? Ja aan de moed? Ja aan de durf?
*
**
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Neem ook regelmatig een kijkje op de FACEBOOKPAGINA!
[…] moment aan de orde zijn. Ik denk met je mee van het eerste concept tot het overwinnen van je schrijfblokkade of (eventuele) angst om met je boek in de schijnwerpers te […]