Ikaria is geen plek maar een emotie: liefde!

“Alleen maar liefde hoor!” (Mono Agapi Re) staat er op een bruggetje in grote graffitiletters. Hier op Ikaria kán dat nog, liefde in graffiti op een brug. De liefde die ik op het eiland voel stromen (van Ikaria naar haar bewoners en weer terug), vond ik altijd vanzelfsprekend zichtbaar en voelbaar. Ik dacht dat iederéén wel kon zien hoeveel liefde er hier tussen de rotsen, in de rivieren, in de wouden en tussen de mensen leeft.

.

Maar dan was er plots de kritische auteur Durrell…

Louter toevallig bladerde ik op de luchthaven van Athene in het boek Greek islands van Lawrence Durrell. Een tamelijk bejaard boek want oorspronkelijk gepubliceerd in 1978, desondanks nog steeds hot en veel verkocht. Het stond namelijk in het kraampje van de bestsellers.

Durrell schreef lyrisch over eilanden als Samos, Lesbos en Patmos. Aan Ikaria maakte hij echter niet veel woorden vuil: “Het ruige Ikaria geeft een slordige, verwilderde indruk. Het lijkt wel of de bewoners het nooit hebben liefgehad.”

Ik stond perplex, en voelde me zowaar persoonlijk beledigd. Het had niet veel gescheeld of ik had zijn boek door de vertrekhal gekegeld.

Wij?

Geen liefde voor het eiland?

Het omgekeerde is waar!

Waardeloos eiland?

En Durrell ging nog verder: “De indruk die je vanop zee al krijgt van wanorde en doelloosheid, wordt nog versterkt zodra je voet aan wal zet – de wegen lijken wel bedacht door een dronken postbode. Er zijn thermale bronnen, maar die kennen weinig bekendheid.”

Meer wilde hij niet schrijven. Het waardeloze Ikaria was zijn pen niet waard. “To write more about Icaria would be like trying to write the Lord’s Prayer on a penny.”

Update, please!

Het pleit voor de schrijver dat zijn bezoek aan Ikaria plaatsvond in een tijd dat Ikaria nog veel primitiever was dan nu: midden jaren zeventig was er nog maar pas elektriciteit, en afgezien van een paar geasfalteerde hoofdwegen, waren de meeste wegen hobbelige, kronkelige zandwegen. Ik begrijp de kritiek, ik begrijp het idee van de dronken postbode, maar ik begrijp niet hoe het komt dat zulke gidsen nog verkocht worden als was het de waarheid van vandaag?

Hoezo kregen zijn eilandrecensies geen update?

Maar even terug naar datgene wat mij het meest raakte, en wat ik bij deze uitdrukkelijk wil tegenspreken: als er één ding is dat de bewoners van dit eiland in hun hart dragen, dan is het een giga-liefde voor hun Nikaria.–

Niet-iets en leegte op Ikaria

Ikaria is een vreemd eiland. Je weet nooit precies waarom je er heen gaat. Als je binnenkomt via de haven zou je evengoed meteen kunnen omkeren: op ‘t eerste gezicht is er weinig te zien of te doen. En er ís ook niets te doen, er is geen afleiding. En dat is net de kracht van het eiland. Je voelt: iets wacht op mij. Iets gaat er gebeuren.  Ik wéét niet wat het is, maar iets …

Dat is het iets dat eindelijk spontaan mag groeien uit … niets! Op Ikaria kan je je onderdompelen in ‘nietsheid’, in het niet-iets doen (dat niks te maken heeft met niksnutten). Het eiland geeft je alle tijd en ruimte om bij jezelf te komen, om contact te maken met je bron.

Over de kracht van leegte, niet-weten en niets doen, kan je lezen in mijn blog: Rust en vrijheid in het niet-weten.***

A-typisch, ruig, winderig, uitdagend en van lotje getikt

Ikaria is niet mooi, net, braaf, afgeborsteld, luxueus, makkelijk, schattig of leuk. Ikaria heeft een ruige, uitdagende schoonheid die veel verder reikt dan mooi. Het kent weinig orde en regelmaat. Het is een winderig eiland, met van oktober tot en met april regelmatige storm- en rukwinden, heftige slagregens en verrassend koude winterprikken (sneeuw! ijs!). De wanorde die je hier soms ziet, is meestal het gevolg van natuurkrachten.

Ik kan bijvoorbeeld tijdens de wintermaanden geen enkele stoel, tafel, bloembak of ander tuin- of werkmateriaal buiten laten staan. De wind neemt het mee. Eén keer vergat ik een grote, loodzware, met schildermateriaal gevulde tuinkoffer binnen te sleuren bij stormweer. Ach, die tuinkoffer zal wel sterk en zwaar genoeg zijn. Dat was dus mis gedacht. De volgende ochtend lagen de overblijfselen van de tuinkoffer én de hele inhoud van de koffer her en der verspreid in de schapenwei naast mijn huis.

En de heftige natuurkrachten hebben zo zijn invloed op de bewoners: Ikarioten hechten weinig belang aan luxe of andere materiële zaken. Als je maar een dak boven je hoofd hebt.  Waarde hechten ze wél aan het bezit van land, bos, geiten, schapen, paarden, koeien.

Je vindt hier allesbehalve het typische plaatje dat je van een Grieks eiland verwacht. Geen schattige blauwwitte huisjes, maar wel autowrakken sieren hier het straatbeeld.  Bij Ikaria horen dus inderdaad woorden als woest, wild, chaotisch maar ook exotisch en sexy.

En gek.

We zijn allemaal een beetje van lotje getikt. Je zou het iedere Ikarioot kunnen horen zeggen.

De rots die je draagt

Wat ik bijzonder vind aan Ikaria: ze is als een enorme kom die haar inwoners draagt. Dat voel je, ook als toerist. Je voelt haar liefde. Je voelt hoe ze je uitnodigt om te vertragen, om te zijn, om met je voeten te landen op de machtige rots die ze is. “Rustig maar, hier is het veilig. Ik draag je”, fluistert ze.*

Geen plek maar een emotie

Wat je hier vindt, is de hele wereld op 255 vierkante kilometer. Aan de kust waan je je in Italië, soms Frankrijk, soms Spanje. Rijd je naar het zuiden, dan waan je je in Mexico (cactussen!), rijd je de bergen in, dan waan je je in Duitsland of Oostenrijk (groen! bergen!), en nog wat hoger in Australië en Afrika (kaal! woestijn! maanlandschap!). Als er plots een tijger op je jeep zou springen, dan zou je daarvan niet vreemd opkijken.

Maar … eigenlijk is Ikaria helemaal geen plék waar je naartoe gaat. Het is  een emotie. Dat is waarom je na je eerste bezoek weer teruggaat. Ikaria doét iets met je.  Ikaria laat de liefde stromen. Ikaria IS liefde! Ikaria is ruig en wild, maar ademt liefde, zo sterk dat het je de adem beneemt. Het is ook de plek waar je leert leven in vrijheid en tijdloosheid.  Meer hierover schreef ik in: Ikaria of de reis naar je hart en ook in: Leven in vrijheid.*

Liefde is ja zeggen

Op Ikaria kán je alleen maar wonen als je bereid bent de roep en de liefde die het eiland je schenkt, volmondig te beantwoorden. Je zegt ‘ja’ tegen de chaos, ‘ja’ aan haar wanorde en wilde ‘waardeloze’ natuurpracht (arme Durrell, hij had het echt niet door), intense geuren en diepe kleuren. Je zegt ook ja tegen de gekmakende stormwinden, de doordringende koude en winterse eenzaamheid. Geloof me, zonder liefde voor het eiland houd je het hier niet vol. In de weinige jaren dat ik hier woon, heb ik al veel nieuwelingen zien komen, maar nog meer weer zien vertrekken.*

Sexy Ikaria?

Ikaria staat bekend als een erotisch eiland. En het moet gezegd: in de zomer spatten de vonken ervan af …  De legendarische zomerse panagiria (volksfeesten met dans, wijn en geitenvlees) trekken elk jaar duizenden toeristen (veelal Grieken) aan. Het is dé ontmoetingsplek, voor jong en oud.

Blue Zone

Ikaria is ook een Blue Zone, of één van de zeldzame plaatsen op de wereld waar de inwoners een uitzonderlijk hoge leeftijdsverwachting hebben. Hoe komt dat zo, wilden onderzoekers weten? Antwoord: gezonde voeding, beweging, het overleven op een ruig, afgelegen eiland … maar het belangrijkste element is de LIEFDE, en de hartsverbinding die tussen de bewoners (en tussen de bewoners en het eiland) stroomt. Het is een plek waar het leven zo NU en zo EEN is, dat de inwoners vergeten te sterven.

Lees hier meer over in mijn blog Ikaria als Blue Zone.

*

 

*

ZIN IN EEN SCHRIJFOEFENING?

Heb jij ook zo’n plek die niet zozeer een plek, maar wel een (bij voorkeur positieve) emotie is voor jou? Welke plek is dat? Het hoeft niet ver weg te zijn, of in een ander land. Het kan ook een stukje zijn van je tuin. 

Schrijf over die plek. Schrijf over de emotie die met die plek verbonden is. En blijf doorschrijven: welke nieuwe stroom aan ideeën brengt het je?

 

 

.

Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.

*