Het is de veertiende dag. Nu ik dat zo schrijf, klinkt het een beetje bijbels zelfs. "En ik zag dat het goed is geweest." Twee weken zelf-quarantaine heb ik achter de rug, hier op het eiland Ikaria, en het houdt nog niet op, want van overheidswege hebben we ook algemeen straatverbod. 12.000 Steps a … [Read more...]
Rouwen met penseel – een portret van de ziel
De periode tussen kerst en nieuw is vaak, zeker wanneer je in een rouwproces zit omwille van scheiding of overlijden of afscheid van je familie of misschien gewoon omdat je de dappere beslissing nam een nieuwe wending te geven aan je leven, de ergste periode van het jaar. Je mist je liefste, het … [Read more...]
Nooit meer zonder inspiratie
Vanochtend weer een bericht in mijn mailbox: dé vraag waar ik (soms) godverdekke miljaardefuck echt heel KWAAD van word! (dat lucht op, ik mag daar ook wel eens kwaad om zijn). En die vraag is: “Ik heb nooit inspiratie. Echt nooit. Ik wil weten waar ik inspiratie kan vinden. Kan jij me dat … [Read more...]
Hoe zichtbaar durf jij te zijn?
Zichtbaar in je boodschap staan, het is makkelijker gezegd dan gedaan. Hier zie je me - letterlijk op mijn sokken - een babbeltje slaan. Want dat is wat ik doe, tijdens retraites, babbeltjes slaan, en op tijd uit mijn stoel opstaan om wat andere dingen te 'doen' of om wat vast zit los te weken of om … [Read more...]
Ikaria is geen plek maar een emotie: liefde!
"Alleen maar liefde hoor!" (Mono Agapi Re) staat er op een bruggetje in grote graffitiletters. Hier op Ikaria kán dat nog, zonder berisping of bestraffing, liefde in graffiti op de brug. De liefde die ik op het eiland voel stromen (van Ikaria naar haar bewoners en weer terug), vond ik … [Read more...]