Schrijven met je innerlijke baby: wat als je geen herinneringen hebt?

Maar liefst 15 vrouwen namen op 5 december deel aan de eerste online schrijfdag “Schrijven met je innerlijke baby”. De voorbereiding ernaartoe was voor mij een spannend proces geweest. Ik was ervan overtuigd dat niemand zich zou inschrijven, omdat ik dacht dat niemand zou weten wat ik nu precies bedoelde met die innerlijke baby! Je innerlijke kind, dat is een term die tamelijk gangbaar is, maar je innerlijke baby? Schrijven over je geboorte en de eerste weken, maanden en jaren in dit leven? Hoe doe je dat als je geen herinneringen hebt, bijvoorbeeld?

Ik moest zo huilen van je blog

Bij de start van de schrijfdag vroeg ik aan de deelnemers waarom ze eigenlijk hadden ingeschreven. “Omdat ik zo moest huilen van je blog!” (Kijk op: Je innerlijke baby, terug naar de basis van je ontwikkeling.) Ik stond versteld. Huilen? “Ja, het was zo herkenbaar”, en ook “Ik weet niet waarom ik moest huilen, het gebeurde zomaar ineens, uit het niets.”

Huilen werd er overigens in overvloed gedaan. Omdat de verhalen die we deelden zo herkenbaar waren. Omdat het zo kwetsbaar was, allemaal. Omdat we eindelijk durfden te delen wat we anders zelden of nooit uitspreken. En aan het eind van de schrijfdag huilde ik zelf ook, omdat er iets on-ge-loof-lijks gebeurde. Ik huilde omdat ik het mocht aanschouwen. Ik huilde omdat een vrouw, laat ik haar Sara noemen, die naar eigen zeggen “een zwart gat had” wat betreft haar eerste levensjaren, voor het eerst in haar leven contact maakte met haar innerlijke baby. Ze huilde hartstochtelijk van opluchting en dankbaarheid. En ik huilde mee, vol dankbaarheid om die baby, die eindelijk het licht mocht zien.

Ik heb geen herinneringen aan mijn babytijd

“Ik heb geen herinneringen aan mijn vroege kindertijd”, zei Sara aan het begin van de schrijfdag. Haar gezicht stond nors, streng, boos bijna. “Mijn geheugen is blanco. Niks, nul. En ik kan het ook niemand vragen, want ik heb geen familie meer. Ik sta alleen in het leven.” Toch was Sara de voorbije jaren een stevig innerlijk proces aangegaan, onder begeleiding van coaches en therapeuten. Onder meer om zich haar verleden weer te herinneren, en om haar meest kwetsbare stukken te helen. “Maar ik geraak er niet doorheen,” zei ze daarover, “ik geraak er niet bij, en mijn therapeut ook niet. Ik heb het gevoel dat ik een deksel op dat stuk van mijn jeugd heb getimmerd, en ik krijg het met de beste wil van de wereld niet open. Ik niet. Niemand niet.”

Eerste stap: zacht zijn voor jezelf

Ik voelde hoe Sara zichzelf hiervoor veroordeelde. Bovendien had ze bij voorbaat al beslist dat het deksel toch nooit open te krijgen zou zijn. Ook niet tijdens deze schrijfdag. “Zou je vandaag wat minder streng willen zijn voor jezelf?” vroeg ik haar. “Jezelf de zachtheid geven die je zo graag wenst? Zonet nog had ze als verlangen “zachtheid” opgeschreven, als één van haar kernwoorden in een schrijfmeditatie. Het antwoord was “Ja, dat wil ik graag proberen. Zachter zijn voor mezelf.”

Tweede stap: open jezelf voor het onmogelijke

Als tweede stap vroeg ik haar zich te openen voor het onmogelijke. “Zou je je vandaag kunnen openstellen voor de mogelijkheid dat je baby zich aan jou wil laten zien? Kan dat? Schrijf in verbinding met je Hogere Zelf. Dan bestaat er geen beperking in tijd of ruimte. Dan kun je als je dat wilt helemaal teruggaan tot je geboorte, alsof het nu is. Zou je jezelf kunnen toestaan te herinneren?

Ik vroeg haar ook om haar teleurstelling (“ik geraak er niet bij”) los te laten: “Zou je de gedachte dat je “nooit meer wat zult herinneren”, los kunnen laten? Want het is precies die gedachte die elke andere gedachte of herinnering verhindert zich te laten zien. Bovendien, als je zo streng en boos blijft zitten kijken, tja, dan voelt een baby zich niet erg welkom, toch?”
Sara lachte. Gelukkig, ze had mijn humor begrepen. En ja, ze zou het proberen. Ook al had ze geen herinneringen, toch zou ze zich overgeven aan het proces: de punt neerzetten, de lijn, en zich nieuwsgierig openen voor welke beelden of woorden zich ook maar zouden laten zien.

En plots breekt er licht doorheen het zwarte gat

De hele verdere schrijfdag besteedde ik er geen aandacht aan. Aan het eind van de dag had ik Sara’s verhaal eerlijk gezegd al losgelaten. Tot plots, na een visualisatie waarin ik de deelnemers uitnodigde om hun innerlijke baby bij zich te roepen, Sara haar hand opstak. “Mag ik iets delen?” vroeg ze. Natuurlijk mocht dat. “Ik heb het gezien!” zei ze, en toen brak haar stem. Ze huilde, en met horten en stoten kwam het verhaal eruit. Tijdens de visualisatie had ze gezien en gevoeld hoe ze geboren werd, hoe de navelstreng werd doorgeknipt. Ze had zelfs gevoeld hoe het voor haar moeder moest geweest zijn. “Het ging zo makkelijk!” zei ze. “Ik heb de baby in mijn armen genomen, geknuffeld en zelfs Reiki gegeven! Ik voelde helemaal hoe het moest, en wat mijn baby nodig had!”

Sara’s gezicht sprak boekdelen: alle hardheid en strengheid waren eruit verdwenen, en hadden plaats gemaakt voor zachtheid en licht. Alsof er een andere vrouw aan die andere kant van het scherm zat! Hoe prachtig. Hoe bijzonder. Wonderen zijn de wereld niet uit! En dat allemaal in beweging gebracht door het meest eenvoudige middel: punt-lijnmeditatie. Starten vanuit de punt, zacht meevloeien met de lijn, en jezelf openen voor wat er daarna ook mag volgen …

(Afbeelding innerlijke baby: Anthony Storr)

.

MEER WETEN OVER HET INNERLIJKE KIND? LEES DAN OOK DEZE BLOGS:

>> Wat als je innerlijke kind aan het stuur van je leven zit?

>> Je innerlijke baby: terug naar de basis van je ontwikkeling.

>> Je inner child of je rechtstreekse lijntje met je innerlijk weten.

.

.

GRATIS E-BOOK SCHRIJVEN MET JE INNERLIJKE KIND

Het gratis e-book vind je hier >> Schrijven met je innerlijke kind

.

GRATIS SCHRIJFMEDITATIE

Gratis een keer schrijfmeditatie proberen? Bekijk mijn aanbod gratis schrijfmeditaties.

.

Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.