Je innerlijke baby: terug naar de basis van je ontwikkeling

Wat weet jij over je geboorte? Was je kerngezond en kwam je precies op de verwachte dag? Of kwam je te vroeg, of te laat? Verliep de bevalling makkelijk of moeizaam? Werd je thuis geboren of in een ziekenhuis? Waar waren je ouders vlak na de geboorte? Werd je warm verwelkomd in de armen van je moeder of belandde je rechtstreeks in de couveuse? Werd je voldoende geknuffeld? Had je fysiek contact met je moeder? Kreeg je borstvoeding of flessenvoeding?

Wat er gebeurt als je je eerste levensdagen geen liefde en warmte krijgt

Soms gebeurt het – om welke reden dan ook – dat fysiek contact tussen moeder en kind de eerste dagen of weken na de geboorte niet mogelijk is. Dat heeft gevolgen voor het kind. Het ligt daar, in zijn of haar bedje, en huilt om een ouders die niet komt. Het kind reikt uit, maar krijgt geen antwoord. Wat er gebeurt is dat het kind na enige tijd ophoudt met huilen en uitreiken, in de overtuiging dat er “niemand voor me is”, dat “ik niet belangrijk ben”, dat “ik geen liefde en warmte verdien” of “dat mijn liefde altijd onbeantwoord blijft”. Het kind sluit zich volledig af. Natuurlijk heeft het kind zulke woorden niet, het wéét niet dat het zich afsluit, het gebeurt onbewust. En dat kan – als je je als volwassene niet bewust wordt van je “handicap”, desastreuze gevolgen hebben voor je relaties. Je ervaart dat relaties je moeilijk afgaan, dat je ontzettend verlangt naar diepe connectie – maar daar op een of andere manier nooit in slaagt.

Wanneer je innerlijke kind zich afsluit

Het afsluiten gebeurt niet alleen naar de ander toe: op een diep niveau sluit de baby zich ook af van zichzelf, het eigen lichaam en gevoelens af. Het ervaart immers geen contact, het ervaart niet de wisselwerking tussen zichzelf en de ander. En om de pijn van het “afgesneden zijn” niet te moeten voelen, sluit het zich af van zichzelf. Op latere leeftijd kunnen mogelijk allerlei afleidingsmechanismen en kleine of grote verslavingen ontstaan om toch maar niet te hoeven voelen. Voelen is onbekend terrein en het brengt verdriet. Bovendien denk je onbewust nog steeds dat je het “niet waard” bent om te voelen, laat staan om liefde te ontvangen.

Herken je dat soort overtuigingen? Mogelijk leeft er in jou een innerlijke baby die huilde om nabijheid, uitreikte naar warmte en liefde, maar dat niet kreeg. Als je bijvoorbeeld een couveuse-kindje bent, en wekenlang in je eentje in “het donker” of in “de gevangenis” hebt gelegen, kan het zijn dat je je ook als volwassene nog steeds “gevangen” voelt, zonder dat je precies weet waarom. De gevolgen kunnen zich ook fysiek vertalen: je had een tragere ontwikkeling als kind, of je bent sneller dan doorsnee vermoeid. Dit laatste, vermoeidheid, is rechtstreeks gekoppeld aan de overtuiging dat je het leven niet waard bent, dat je niet welkom bent en dat je het hier op aarde alleen moet zien te redden. Hoe vermoeiend is dat?! (Vermoeidheid kan ook veroorzaakt worden door allerlei andere zaken, zoals een niet volledig ontwikkelde stofwisseling, maar dat is een ander verhaal.) Je mist de natuurlijke basis van een gezond mensenleven: fysieke en emotionele verbinding. Want hoe je het ook draait of keert: we zijn kuddedieren en kunnen maar moeiteloos leven als we in staat zijn om hulp te vragen, en een diepe verbinding met onszelf en met de anderen aan te gaan: fysiek, emotioneel en uiteraard ook op zielsniveau.

Je voelt je rusteloos, je vindt geen veiligheid

Zelf ben ik hierover veel gaan schrijven toen ik mijn opleiding Inner Child Therapy volgde. Ik ben geen couveusekind, maar heb wel een tijdlang in wat je noemt de “verwarmde kamer ” gelegen. Ik kreeg flessenvoeding en mijn eigen moeder, die nota bene zelf verpleegster was, mocht niet bij me. Zo ging dat in de jaren zeventig. Er was toen nog niet veel bewustzijn over het belang van de moeder-kindverbinding. Ik leerde tijdens meditaties en opstellingen weer te voelen hoe dat voor mij als baby moest geweest zijn. Ik maakte weer contact met die baby, voelde de paniek, de pijn, het verdriet en de wanhoop omdat mijn moeder niet bij me mocht komen. Ik kon ook voelen hoe ik, na dagenlang huilen, het heb opgegeven: wat ik ook doe, moeder komt niet. Als baby nam ik het innerlijke besluit dat ‘moeder’ (lees ook als: ‘het leven’) iemand is waarop je niet kunt rekenen. Dat het iemand is die je in de steek laat. Dat het leven maar iets kouds en afstandelijk is, en dat je het voortaan alleen moet zien te redden. Kortom: je groeit op in de overtuiging dat er niemand voor je is. Je voelt geen rustpunt, geen warmte, geen veiligheid.

Is er kans op herstel?

Kun je jezelf als volwassene helen? Gedeeltelijk. Het blijft – zover ik het ervaar – een “handicap” waar je nooit helemaal overheen geraakt. Het vergt oefening en een dagelijks bewustzijn. Het verlangen om diepe verbinding aan te gaan is er, maar tegelijk is er dat diepgewortelde wantrouwen en geloof dat je ‘het niet waard bent’. De oplossing zit in het woord bewustwording: je wordt je bewust dat deze innerlijke baby in je leeft en liefde en aandacht verdient, aandacht die je als volwassene aan jezelf kunt leren geven. Bijvoorbeeld met schrijfmeditatie.

Genezing zit dus in het bewust worden van je “handicap”. Ik gebruik het woord “handicap” om het beeld duidelijk te maken, maar weet dat er NIETS MIS met je is. Het is niet fout, het is niet je schuld, het is niet onoverkomelijk en het is niet erg! Zolang je in dat soort oordelen en schuldgevoel blijft hangen, verhinder je jezelf om alsnog contact te maken met je innerlijke kind. Wat wel is, is dat je meer dan anderen je best moet doen om te verbinden. Waar volwassenen met “gezonde” innerlijke baby’s als vanzelf kunnen verbinden, moet jij je bewust oefenen en er meer dan doorsnee je aandacht bij houden. Eens je je daarvan bewust bent, dát je je best doet, wordt het minder vermoeiend. Je weet dan immers dat je het doet voor die innerlijke baby in jou. Bij aanvang lijkt het bewust verbinding maken misschien “nep” en mechanisch, maar wat belangrijk is: je intentie is oprecht. Jij hebt immers jezelf iets te leren wat je niet met de moederborst is ingegeven! Nogmaals: er is niets mis met jou! Het maakt je tot wie je bent.

Bewustzijn brengt zachtheid en geduld

In het bewustzijn van je innerlijke kindje leer je zachter te worden voor jezelf, meer geduld te hebben met jezelf. Het gáát nu eenmaal niet vanzelf. Dit heeft ook een VOORDEEL: je wordt je bewust van iets dat bij anderen vanzelf gaat, namelijk het verbinden met jezelf en met anderen. Je word je bewust hoe je je voelt in elk moment (veiligheid is onder meer ontzettend belangrijk voor je, daar heb je gigantische voelsprieten voor). Je staat uiteindelijk wakkerder en bewuster in je leven, mét een “handicap” die je o zo veel leerde, o zo veel bewuster en sterker maakte. In zekere zin schonk het leven je een extra cadeau, vermomd als “gebrek”.

.

Wil je ook actief aan de slag met je innerlijke kind?

Download alvast mijn >> gratis e-book Schrijven met je innerlijke kind.

.

Je bent niet wakker met een slapend kind

Hoe schrijfmeditatie je in dit proces kan helpen, lees je in de mailuitwisseling die ik had met Leen. Leen bracht na geboorte lange tijd in de couveuse door. Als volwassene lijdt ze aan allerlei fysieke klachten, waaronder heftige vermoeidheid en het gevoel “leeg” (van leven, van verbinding) te zijn. Voordat ze aan de schrijfworkshop Schrijven met je innerlijke kind begon, was ze zich niet bewust van de gevolgen van haar eerste maanden in de couveuse. Sinds ze actief aan het schrijven is gegaan met haar innerlijke baby, voelt ze het leven weer door zich heen stromen. Alsof er nieuwe poorten zijn opengegaan in haar hart. Ze gaf me de toestemming om haar twijfels en vragen – en mijn antwoorden daarop – publiekelijk te delen, zodat zoveel mogelijk mensen zich ook bewust zouden worden van hun innerlijke baby, en het de liefde en warmte zouden kunnen geven die het nodig heeft. “Ik sta aan het begin van een innerlijk proces naar meer zelfliefde. Mijn innerlijke baby kan ik daarbij niet overslaan. Het is de basis!”

Innerlijk kind werk staat aan de basis van je innerlijke zoektocht, van je persoonlijke ontwikkeling naar meer bewustzijn. Je kunt geen wakkere volwassene zijn als je in je proces niet ook je innerlijke kind hebt meegenomen. Want hoe kun je volledig wakker zijn als het kind in jou blijft slapen, geen liefde ontvangt, wordt genegeerd door jou?

.

Zo schrijft Leen:

Sinds de workshop en zeker sinds het schrijven over mijn geboorte en de periode in de couveuse voel ik het innerlijke kind heel sterk aanwezig in mij, heel koud, verdrietig, soms ook woedend, angstig, onveilig. Ik probeer ermee te praten en het warmte en aandacht te geven. Ik heb het gevoel dat ik mij er nu teveel mee identificeer, het lijkt of mijn volwassen ik er niet meer is.

Als je gaat schrijven met je innerlijke kind, zal het tijdelijk méér ruimte innemen in je volwassen lichaam dan gewoonlijk, met alle bijhorende gevoelens. Wat je kunt doen is al die gevoelens door je volwassen lichaam laten stromen: met tranen, met boos kribbelen in je schrijfboek … in het BEWUSTZIJN dat je dat doet voor je innerlijke kind. Je kunt daarbij de volgende zinnen schrijven: “Nu pas voel ik hoe boos je bent geweest. Nu pas voel ik je paniek omdat je alleen in het donker lag. Nu pas voel ik hoe eng en bedreigend dat voor je geweest moest zijn. Kom, huil maar. Kom, wees maar even boos, enz. ” Door deze ook luidop uit te spreken, voelt dat deel in jou zich gezien en begrepen … door jou!

Onthoud daarbij altijd: je bént nooit 100% dat kleine kind, het is steeds maar een stukje van jou. Je gebruikt nu je volwassen lichaam om die jarenlang opgesloten gevoelens weer de ruimte te geven.

.

Leen:

Ik voel een groot verlangen naar aandacht, warmte en liefde, woede naar mijn omgeving toe, zeker als het onveilig aanvoelt. Ik schrijf er regelmatig over en dat doet me nog meer naar binnen keren, weg van de werkelijke wereld, precies of ik terug in de couveuse lig, in de gevangenis, boos op mijn omgeving, verdrietig en angst. Is dit een normale reactie? 

Ja, dat is normaal. Als baby ben je afgesneden geworden van warmte en nabijheid. Het is normaal dat dat gevoel weer even de overhand neemt. Wat je kunt doen is (schrijvend, en ook luidop) tegen je innerlijke kindje zeggen: “Ik zie en voel nu pas hoeveel pijn en verdriet je hebt gehad. Ik voel nu pas hoe eenzaam je bent geweest. Ik begrijp nu pas hoe je je mama en papa hebt gemist. Maar nu ben ik er voor jou.” Kortom, je neemt nu tijd en ruimte voor je innerlijke kind.

.

Leen:

Momenteel woon ik terug in het ouderlijke huis bij mijn ouders. Ik voel heel wat woede en frustratie naar mijn ouders toe, dat ik altijd moest gehoorzamen, dat ze er emotioneel niet waren voor mij, dat ze nooit eens positief waren over mij,… ze zijn zich hier niet echt van bewust, ze deden ook maar hun best. Ik besef dat ik dikwijls reageer als het innerlijke kind in mij. Meer en meer voel ik verwijten en frustraties. Ik weet niet goed hoe ik hier het best mee moet omgaan. Moet ik dit met hen bespreken, als volwassene? Of geef ik dit een plaats door er te zijn voor het innerlijke kind in mij, het te omarmen en lief te hebben?

Het is genoeg om er aandachtig bij jezelf aanwezig te zijn, er bewust van te zijn dat je bepaald gedrag vertoont. Daarmee heb je eigenlijk al de grootste stap gezet naar bewustzijn.

Wat je kunt doen voor jezelf is opschrijven welk gedrag je liever zou vertonen. Ademen, tot tien tellen voordat je reageert: het zijn allemaal kleine trucjes die in het begin misschien mechanisch lijken, maar op termijn je wel helpen. Misschien kan je eerlijk zeggen tegen je ouders: “Ik heb even tijd nodig om goed te voelen wat ik wil zeggen/doen … “? Of je kunt aangeven wat je niet fijn vindt: “Dat je dit tegen me zegt doet me pijn”, of “Ik voel dat …” . Maar houd het altijd bij jezelf, vertrek van wat jij voelt, en ga je ouders niet met de vinger wijzen. Zij doen ook maar wat ze al zo lang kennen, gewend zijn om te doen.

Of je je proces uitgebreid kunt bespreken met je ouders, hangt ervan af of je ouders daarvoor openstaan. Ik heb het al zien gebeuren dat ouders, doordat hun kind zich kwetsbaar opstelt en de ware gevoelens uitspreekt, ook plots uitgenodigd worden om hun kwetsbaarheid te tonen, en hier begripvol op te reageren. Maar ik heb ook al het omgekeerde gezien: ouders die – uit angst voor hun eigen gevoelens – even gesloten blijven als ze altijd waren, en de pijn daardoor nog verdiepen.

In de eerste plaats is het belangrijk dat JIJ ZELF aan je innerlijke kind de steun en bevestiging leert geven die het nodig heeft. Dat doe je met schrijfmeditatie. Daarna kun je eventueel dit aankaarten met je ouders. Als je zelf eerst contact hebt gemaakt met je innerlijke kind en de bescherming kunt geven die het nodig heeft, ben je niet meer zo kwetsbaar en behoeftig in het geval je ouders negatief reageren. Houd altijd in je achterhoofd dat zij ook maar hebben gedaan wat binnen hun mogelijkheden ligt. Als je alle oordeel laat vallen, naar je ouders toe én naar jezelf, dan komt er plaats voor genezing.

.

Nog meer over het innerlijke kind lees je in de blog: 

>> Wat als je innerlijke kind aan het stuur van je leven zit?

 

Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.