Herken je het volgende? Je kunt maar moeilijk contact maken met je buikgevoel, met je innerlijk weten. Je wilt het wel erg graag, maar wat je ook doet of probeert, je blijft je ongeïnspireerd en gevangen voelen. Ergens diep vanbinnen voel je zelfs wat angst voor je buikgevoel, maar je weet niet precies waarom. Bovendien heb je het gevoel dat je al je leven lang in rondjes loopt. Je weet dat het anders kan, je verlangt het ook anders, maar je weet niet hoe. In deze blog leg ik je uit hoe het mogelijk komt dat je afgesneden bent van je innerlijk weten, waarom je bang bent om het weer toe te laten, en waarom je pogingen om contact te maken met je innerlijk weten, vaak mislukken (en hoe het dan wél kan).
Jouw fijngevoeligheid was niet gewenst
Als kind was je mogelijk gevoelig en je had een rijke fantasie. Je pikte als vanzelf de energieën op van de mensen en dieren om je heen. Je voelde je verbonden met de planten, bomen en bloemen en je zag misschien kabouters, elfjes en andere wezentjes. Kortom je zag het onzichtbare: je kon haarfijn aanvoelen wat er zich in de onzichtbare ruimte tussen mensen speelde, en je kon ook voelen wat en wie er zich nog meer in een ruimte bevond, behalve zichtbare mensen en dingen. Misschien zag je kleuren en je voelde bijvoorbeeld “zwart” in de kamer hangen, of je zag een vriendelijke groene wolk in de hoek van de kamers.
Doe niet zo gek! En je hield je mond
Wanneer je zulke dingen dan enthousiast aan je ouders of familie vertelde, zeiden ze dat je niet zo gek moest doen en dat je je gevoel vooral niet moest ernstig nemen. Je ervoer dat de grote mensen bang werden als je je gevoelens, je fijngevoeligheid en je waarnemingen deelde, dus hield je voortaan je mond. Wat je aanvoelde was “niet oké” en je ging je aanpassen en je afsluiten van jezelf. Langzaam maar zeker verloor je het vertrouwen in jezelf en je voelde je verward en niet begrepen. Kortom: je sloot je af van je innerlijk weten.
Je innerlijk weten is een gevoel
Je innerlijk weten zijn niet de gedachten of de chaos aan stemmen in je hoofd: dit zijn slechts oude bandjes die afgespeeld worden en je juist weghouden van je innerlijk weten. Je innerlijk weten is een GEVOEL, het praat niet tegen je in woorden. Vraag jezelf even af: waar in je lichaam laat je innerlijk weten zich het best voelen? In je buik, in je hart of nog op een andere plek? Of misschien op twee of drie plekken tegelijk? Je innerlijk weten kun je niet vastpinnen, niet definiëren, en ook de woorden en alle uitleg die ik er hier aan geef, zijn ook ‘maar’ woorden. Belangrijker is hoe JIJ het aanvoelt.
.
ZELFTEST en tip: durf hardop aan jezelf te zeggen waar in je lichaam je innerlijk weten zich laat voelen. En als het je niet “weet”, leg dan je beide handen op verschillende plekken van je lichaam en zeg dan hardop “Ik voel mijn innerlijk weten in mijn hart”, of “Ik voel het in mijn buik” of “Ik voel het in mijn bekken” of “Ik voel het in mijn hele lichaam”. En luister naar het antwoord van je lichaam. Vertrouw: als je op de juiste plek(ken) bent aangekomen, kun je de signalen voelen.
Hoe kun je het lijntje met je innerlijk weten herstellen?
Als kind ben je een open kanaal, één brok gevoel en spontaniteit. Je wordt simpelweg nog niet gedomineerd door gedachten, bijgedachten en randgedachten. Je bent ontvankelijk voor álles om je heen en het knopje van je innerlijk weten staat honderd procent AAN. Maar omdat je leerde dat dit soort ontvankelijkheid “gevaarlijk” was of niet gewenst, sloot je je af. Als volwassene kun je er bewust voor kiezen om dat knopje weer aan te zetten, je lijntje met je innerlijk weten weer te herstellen. Hoe? Door onder meer bewust contact te maken met het kind-deel in jou: je innerlijke kind!
.
Schrijven met je innerlijke kind kan je daar bij helpen. Je gaat je al schrijvend weer herinneren wie je alweer was als kind, hoe je je voelde, en wat je precies voelde. In de beweging van je schrijven open je jezelf weer voor je gevoelens, je fijngevoeligheid, je innerlijk weten. Je gaat doorheen je angst.
Het innerlijke kind heeft echter van ons dingen nodig waar we niet meteen aan denken. Daarom heb ik het hieronder nog even voor je uitgeschreven, omdat ik merk dat er vaak misverstanden over bestaan.
Als volwassene is het belangrijk dat we vooral NIET gaan willen of eisen en er zeker niet wat van gaan vinden.
.
- niet willen maar loslaten: overgave
- liefde en vertrouwen schenken
- er niks van vinden, terughoudendheid
- jezelf beschikbaar maken
- je gevoelens serieus nemen
1. Niet willen, maar loslaten
“Het lukt me niet. Ik vind niet de diepte die ik wil. Het lukt me niet om verbinding te maken met mijn inner child. En ik WIL het zo graag!” De kunst zit echter niet in het willen en dwingen, maar in het afstand nemen van je denken, je oordelen, je kritiek, je overtuigingen. OVERGAVE en BESCHIKBAARHEID zijn de sleutelwoorden: je maakt je beschikbaar voor dat innerlijke kind dat in je leeft. Je zet een stap achteruit en je nodigt het kind in jou uit om naar je toe te komen. Op zijn of haar ritme. In zijn of haar tijd. Jij kunt als volwassene het kind in jou niet dwingen.
2. Je inner child heeft jouw liefde en vertrouwen nodig
Lang geleden heeft heb je als kind onbewust het besluit genomen om je af te sluiten, omdat het niet veilig was om je uit te drukken, of omdat wat je voelde niet gewenst was. Het innerlijke kind in jou zal zich daarom pas terug met je volwassen zelf verbinden als jij het los van oordeel of verwachtingen durft te ontvangen.
Weet: het kind in jou voelt HAARFIJN aan wat er allemaal speelt, dus het voelt ook jou aan als volwassene. Je kunt het niet voor de gek houden. Als het voelt dat je het gaat wegduwen of stom vinden of gek, komt het niet.
Wat je wél kunt doen is het zo veilig mogelijk maken voor je inner child. Je schenkt het je absolute vertrouwen en liefde, je laat het voelen dat het oké is om zich te uiten, en dat je liefde onvoorwaardelijk is. Het mag helemaal zichzelf zijn. Kortom, je wordt zélf de beste ouder voor je innerlijke kind.
.
Natuurlijk klinkt dit makkelijker dan het is. Je innerlijke kind onvoorwaardelijk en liefdevol ontvangen voelt soms bedreigend en “moeilijk”, precies omdat je dit nooit als kind hebt ervaren. Het is een beetje zoals in het diepe springen: je wéét niet wat je mag verwachten. En toch, geef de hoop nooit op. Als volwassene kun jezelf bewust oefenen. Als je daar graag hulp bij wenst, of graag samen met anderen oefent, kun je bijvoorbeeld deelnemen aan een online schrijfdag of aan een online workshopreeks van meerdere dagen.
.
Wil je graag een beter contact met je innerlijke kind / je innerlijk weten? En wens je graag individuele hulp?
Vraag me dan om jouw individuele online sessie, speciaal voor je innerlijke kind.
.
3. Ga er vooral niks van vinden
Een denkfout die je mogelijk maakt is dat je verwacht van je inner child dat het precies zal doen wat je wilt (net zoals je ouders dat bijvoorbeeld van je verwachtten), dat het zich laat zien en horen wanneer jij dat wilt, maar dat het zich koest houdt wanneer jij dat wilt. Misschien wil je zelfs dat het verantwoordelijkheid neemt voor jou als volwassene en voor jou gaat zorgen en misschien vind je dat het je moet troosten, blij maken of steunen. Herkenbaar? Als je dit soort verwachtingen hebt van je innerlijke kind, herhaal je een oud patroon: je verwacht precies wat je ouders of opvoeders van je hebben verwacht als kind.
.
Wat je innerlijke kind nu nodigt heeft is je uiterste terughoudendheid – je wilt er niks van, en je gaat er vooral niks van vinden. Je zegt: “Doe maar. Ik ben er voor jou. Ik zal je beschermen. Je bent helemaal oké zoals je bent.” (Of welke zinnen dan ook het best voor jou werken).
4. Maak jezelf beschikbaar
Als je gaat schrijven: je zet de punt neer en de lijn en je staat het toe, dat je innerlijke kind zich een weg door jouw lichaam zoekt. Met je volwassen lichaam sta je klaar, aanwezig in het hier en nu. Je maakt je beschikbaar voor alle emoties en gevoelens die het kind ooit heeft opgesloten in zichzelf. Je laat het nu – in volle bewustzijn – door je heen stromen. Je zegt “kom maar, huil maar” en je neemt het innerlijke kind in je armen (bv. door een kussen in je armen te nemen of een dekentje om je heen te wikkelen). Je laat zijn of haar boosheid door je heen stromen (bv. door een tijdlang driftig in je schrijfboek te kribbelen). En je laat zijn of haar vreugde en spontaniteit toe (bv. door je creatieve impulsen te volgen, regelmatig te spelen, jezelf vrijheid en ruimte te schenken).
5. Neem je gevoelens serieus
Hetzelfde doe je voor je gevoelens en je innerlijk weten: je neemt AL je gevoelens serieus, je duwt ze niet weg, en ook tijdens je schrijven laat je het toe: dat de meest gekke zinnen, woorden of tekeningen op je papier mogen verschijnen. Je schrijft zonder oordeel of kritiek, zonder doorhalen of corrigeren. Gedachten als “het is niet goed genoeg”, of “dit is fout”, of “dit is niet mooi en kinderachtig” stuur je naar huis. Je opent je hele zelf voor je innerlijke kind.
Wat je zoekt en verlangt – verbinding met je innerlijk weten – gebeurt als vanzelf zodra jij je beschikbaar maakt voor je innerlijke kind. Speel en wees nieuwsgierig. Geef jezelf ruimte voor experiment. In spontaniteit en overgave gebeuren de grootste wonderen.
.
Nog meer over het innerlijke kind lees je in deze blogs:
>> Wat als je innerlijke kind aan het stuur van je leven zit?
>> Je innerlijke baby: terug naar de basis van je ontwikkeling
Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.
.
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Neem ook regelmatig een kijkje op de FACEBOOKPAGINA!
De eerste paragrafen zijn mij op het lijf geschreven. Het fijngevoelige kind was voor mijn omgeving niet echt gewenst. Dus paste ik me aan, en werd ik het kind dat zich schikt naar haar omgeving. Maar als je overal iemand anders moet zijn, ben je enkel nog jezelf als je alleen bent. Zo was het voor mij heel vaak, en het heeft ertoe geleid dat ik het nu, op 35 jaar, nog steeds moeilijk vind om mezelf te zijn waar anderen bij zijn.
Dankzij de retraite in Frandeux heb ik geleerd om het kleine meisje in mezelf te omarmen, met haar te praten, naar haar te luisteren.
Maar het was voor mij ook erg belangrijk om te erkennen dat mijn ouders naar hun weten en vermogen de beste ouders geweest zijn die ze konden zijn op elk moment. Als ik kijk naar de moeilijke momenten die ik heb met mijn kinderen, begrijp ik dat ook helemaal. Dat maakt het voor mij mogelijk om tegelijkertijd het gemis uit mijn kindertijd te voelen en toch ook met een warm en open hart naar mijn ouders te kijken.
Wat schrijf je dat weer prachtig, Jorinde! En ja, wat een heerlijke tijd was dat in Kasteel Frandeux, vorige zomer!
Het innerlijke kind in mij heeft naar mijn gevoel ergens nooit de buitenwereld kunnen halen/ mogen zien .. het werd de mond gesnoerd door uiterlijke slagen, verwondingen en vernederingen en veroorzaakte in mij ‘een kind in grote vertwijfeling en onzekerheid’ .. toestanden die de rest van mijn leven hebben bepaald.. Als volwassene nu in de bijna ‘wintertijd van het leven’, heb ik het kind-zijn in mij steeds opnieuw opgezocht en soms teruggevonden in een misvormde toestand – zoals ‘geen vertrouwen hebben .. onzekerheid .. mij te min voelend e.d.’ Toch werkt er ook een andere kant .. die onzichtbare kant in mij, die mij zegt: ‘Jij ben groot in die kleinheid .. wijs in de domheid die men probeert aan te praten .. met een diepere kennis dan de leringen ooit op school gekregen.. Doch de schelp die ik in de jaren om mij heb gebouwd om het kind in mij te willen beschermen, is dik .. is te hard geworden .. en is voor anderen niet doorheen te komen terwijl ik vaak steeds zo verlang naar anderen … zoals ik als kind zo intens verlangde om geliefd en begrepen te worden.
Die dikke harde schelp, Nicole, kan zachter worden. Beetje bij beetje. Het hoeft niet hard te blijven.
Aan de leeftijd van bijna 76 ben ik wel de hoop en het geloof op het zachter worden van die harde schelp kwijt gespeeld …. Hooguit zie ik die schelp nog breken met het lichaam erin … en toch weiger ik mijn innerlijke het zwijgen op te leggen .. Zoals het lied bij de eerste golf van corona veelvuldig weergalmde over de media: ‘We zullen doorgaan!’
Hoi Nicole, op het zachter worden van de harde schelp staat geen leeftijdsbeperking hoor. 76 is nog een prima leeftijd. Beter laat dan nooit, toch? Het is bovendien een “ongoing process”, stap voor stap. Wellicht heb jij op jouw manier ook al behoorlijk wat stappen gezet.