Met periodes ben ik een hardloper. Soms houd ik dat enkele weken, maanden en zelfs jaren vol, maar dan komt er altijd weer een periode dat ik het niet doe. Sinds kort ben ik mezelf, na drie jaar stilte, weer aan het trainen. Kwartiertje lopen, de dag erna twintig minuten en zo opbouwen tot ik weer vlot een uur aan een stuk zonder hijgen of spierpijn kan hardlopen. Het is voor mij een manier om mijn hoofd leeg te maken, gedachten weg te ruimen, letterlijk zuurstof tussen mijn gedachten te ademen, in mijn lijf te zakken en al huppelend, stampend, rennend en springend (ik ben een creatieve hardloper 🙂 contact te maken met de aarde.
Hardlopen breng inzicht
Er zijn veel redenen waarom ik het hardlopen alsmaar opnieuw in mijn leven blijf integreren, Zo voel ik bijvoorbeeld dat het een weldaad is voor mijn geestelijke en fysieke gezondheid. Ik voel me geaard en krachtiger. Wat me echter nog het meest trekt, zijn de inzichten die het me telkens geeft!
Hoeveel vrijheid sta jij jezelf toe?
Gisteren wilde ik bijvoorbeeld graag 35 minuten aan één stuk hardlopen. Dat betekent een kilometer of vijf. Ik had ook een uitgestippeld parcours in mijn hoofd, een bospad dat ik gewoonlijk loop als ik in België ben en in het dorp logeer waar ik een groot stuk van mijn tienerjaren heb doorgebracht. Maar iets in mijn lijf sputterde tegen. Ik werd eerlijk gezegd al moe bij het idee dat ik dat hele parcours weer zou moeten lopen. En daar kwamen ze, de gedachten dat ik maar beter niet ging hardlopen, dat het saai zou zijn, dat 35 minuten teveel en te lang zou zijn want ik voelde me moe enzovoort enzoverder.
Ook zo’n hoofd vol weerstand?
Met dat hoofd vol weerstand trok ik toch mijn sportkleding aan, en vertrok. Bij de eerste afslag voelde ik hoe mijn lichaam niet naar links wilde, het oude parcours, maar liever rechtdoor. ‘Niet doen, want dat is de hele tijd asfalt’, hoorde ik de proteststemmen in mijn hoofd, ‘dat is niet goed voor je knieën, daar is teveel verkeer!’ Maar ik negeerde die stemmen en liep rechtdoor.
Je lichaam wijst de weg
Ik nam me voor om 35 minuten de impulsen van mijn lichaam verder te volgen. Ik werd nieuwsgierig naar zowel het pad, als naar de stem van mijn lichaam dat klaarblijkelijk duidelijk wist waar het heen wilde. Een beetje later voelde ik weer een impuls: linksaf, en dan weer eentje rechtsaf, dan weer eentje linksaf en plots dook ik tussen de huizen door een wandelpaadje in dat ik nooit eerder had gezien. Het bracht me naar nog meer paadjes tussen huizen en achtertuinen en uiteindelijk kwam ik terecht op een fietspad dat me regelrecht een bos in leidde. Een fantastisch bos met aangelegde wandelpaden, helemaal voor mezelf, een plek waar ik nooit eerder was geweest! Dus zo goed kende ik mijn dorp? Niet, dus!
Je kan meer dan je denkt
Omdat ik zodanig in het nu was, nieuwsgierig aanwezig bij elke volgende stap, had ik niet door dat ik al langer dan 35 minuten liep. Opeens stond ik weer aan de rand van het bos, en herkende ik een straat. Ik wist: ik ben nu nog een tiental minuten van huis. Dat bracht mijn gedachten weer bij tijd en afstand. De stappenteller om mijn pols vertelde me dat ik 50 minuten had gerend! Negen en een halve kilometer. En ik had het niet eens doorgehad!
Je pen toont de weg
Het doet me weer beseffen hoe belangrijk vrijheid en vrij voelen, avontuur en nieuwsgierigheid voor me is. Ik heb uitdaging nodig, ‘nieuw’ en ‘onbekend’ om telkens nieuwe stappen te kunnen zetten. Dat geldt ook voor mijn schrijven. Mijn dagelijkse schrijfmeditatie heb ik nodig om telkens weer contact te maken met de vrijheid die het schrijven me geeft. Geen geplande teksten, geen structuur, maar gewoon die pen neerzetten en kijken wat er komt. Het schrijven zelf toont me de weg: elk nieuw woord brengt een volgend woord met zich mee. Het leidt me langs nooit eerder ontdekte paden en “dorpen” in mezelf die ik dacht al jaren te kennen. Het toont me nieuwe groene zones, nieuwe bankjes en plekken in mijn hoofd waar ik mag uitrusten.
Wat brengt jou in beweging?
Hardlopen en schrijven, dus. Of mijn tip voor vandaag: schrijf zoals je het allerliefste wandelt of rent, en wandel en ren zoals je het allerliefste schrijft! Misschien voel je precies het omgekeerde, en heb jij juist behoefte aan heel veel structuur en planning, om je dan binnen dat kader vrij te kunnen bewegen? Het is goed om daar eens even echt bij stil te staan. Jij bent uniek, jij bent een unieke machine die een zorgvuldig uitgekiende olie nodig heeft om gesmeerd te worden, om in beweging te komen. Welke olie zorgt ervoor dat jouw motor aanslaat?
*
Wat heb jij nodig om nieuwe stappen te kunnen zetten? Wat brengt jou in beweging?
Kom het ontdekken tijdens één van mijn schrijf- en stilteretraites!
*
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria en organiseert ze schrijfretraites en stilteretraites in binnen- en buitenland, zoals de stilte retraite Schrijven naar binnen en de zomerretraite Schrijven naar Bewustzijn.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Neem ook regelmatig een kijkje op de FACEBOOKPAGINA!
Dag Joey,
Ik wil kort reageren op je tekst over het lopen.
Ten eerste, ik vind het heel mooi verwoord, geschreven en wat je schrijft, ik ervaar hetzelfde.
Ik loop ook. Of ik een ‘hardloper’ ben laat ik het midden.
Ik loop trail runs, in de natuur, door berg en dal.
Maar het gaat mij niet om het wedstrijdelement.
Lopen is voor mij een vorm van meditatie.
Hoe snel of traag ik loop is niet van belang, het is het gevoel/de energie dat het belangrijkste is.
En dat is magisch….
Tijdens het lopen versmelt ik met de omgeving, mijn zintuigen komen op scherp, ik hoor de vogels rond mij, de natuur….schitterend.
Ik snap de mensen niet die met oortjes lopen. Sorry, hopelijk loop jij niet met oortjes.
De mooiste muziek, ritme, dat komt van de natuur. De vogels, de wind, het water, de geur van de bloesems, de natuur die aan het ontwaken is….zalig.
Ik ga meestal lopen in een natuurgebied. Ik noem het ook wel mijne habitat, ik kom er compleet tot rust.
Het voelt als thuiskomen. Ik moet iets gehad hebben met de natuur in een vorig leven denk ik!!
Maar terug naar het lopen.
Lopen werkt voor mij dus niet alleen op het fysieke, maar vooral ook op het mentale, het spirituele.
Zoals je aangeeft, veel valt in zijn plooi tijdens het lopen.
Niet zelden vertrek ik met een hoofd vol besognes en kom ik terug met oplossingen.
Zowel professioneel, relationeel, alles….
Ik kan het moeilijk onder woorden brengen wat het met me doet. Maar het geeft een enorm rustgevend gevoel.
Weet je of we in Postel kunnen lopen en ten tweede, mag dit?
Dat zou fantatisch zijn
Een impuls volgen is verrassend. Uit mijn comfortzone lag uw boek op mij te wachten.
Samen met mijn kasten ruim ik mijn hoofd nu op. Er komt weer vertrouwen want ik miste mezelf teveel. Van een fan van Kavafis.