Herken je dit: je hebt een tamelijk sterke wil en focus. Als je je gepassioneerd voelt, of echt iets verlangt, dan ervaar je meestal weinig blokkades op de weg naar manifestatie. Maar er is wél een voorwaarde, zo heb je met vallen en opstaan geleerd. Namelijk dat OVERGAVE de belangrijkste sleutel is. Het pad naar manifestatie wil zich ALS VANZELF ontvouwen. Zodra je gaat controleren en pushen, krijg je het omgekeerde effect, en laat de ene na de andere hindernis zich zien. En toch gebeurt het nog, dat je vergeet te vertrouwen op de Divine Timing en op de aansturende kracht van het universum zelf: Liefde.
Weet: je bent hierin niet alleen. We kennen het allemaal. Overgave, steeds opnieuw, is wat we allemaal te leren hebben. Graag deel ik met jou het verhaal van Anna, en hoe ze dwars doorheen innerlijke blokkades, een reis maakte naar het boek dat ze zo graag wil schrijven. Dat deed ze met overgave en … een opstelling! Het proces van haar opstelling schreef ik hier neer in een blog. Zodat je kunt lezen en voelen hoe zoiets in zijn werk gaat. Ter inspiratie voor jou!
.
Opstellingen?
Even kort vooraf: met een opstelling zetten we een Veld neer waarin we al die delen van onszelf die niet mee bewegen, zichtbaar maken, indien nodig zachter maken, in ons hart sluiten. Bijvoorbeeld de innerlijke delen die ongeduldig en oordelend zijn, of die afgesplitst of weggeduwd zijn. In opstellingen laten die delen zich telkens heel duidelijk zien. Meestal op verrassende wijze (ze zijn niet wat je dénkt dat ze zijn). Eigenlijk is opstellen niets anders dan liefde brengen in wat dood is, getraumatiseerd is, angstig is, en niet meer stroomt.
De kracht van liefde zorgt er uiteindelijk voor dat je verlangens samenvallen. Vroeg of laat, op voorwaarde dus dat je niet gaat controleren. Waar controle, ongeduld en oordeel is, is geen ruimte voor liefde. En met het opstellingswerk doen we precies dit: de delen in onszelf die tegenpruttelen, controleren en oordelen, geduldig in de ogen kijken. Zodat liefde weer kan stromen.
.
Ook een boek kun je opstellen
Wat wil je? Wat is je verlangen?” vroeg ik aan Anna Plakas (ze gaf me de toestemming om haar verhaal met jou te delen). Anna nam deel aan de retraite Deep dive in de Matrix op Joy, op het eiland Ikaria.
“Ik wil graag een boek schrijven”, zei ze.
“Oké”, zei ik, “kies maar een representant voor je boek.”
.
Het boek zetten we neer in het Veld, samen met nog andere innerlijke delen van Anna, zoals haar innerlijke kind, haar angst, haar schrijftalent (want dat heeft ze, enorm veel zelfs).
Haar innerlijke delen keken een beetje onwennig en angstig naar dat boek. Het boek zelf stond op een afstandje te wachten, met de blik onafgebroken op Anna gericht. Tussen Anna en het boek in, stonden haar angst, haar innerlijke kind, en beiden blokkeerden de verbinding tussen Anna en haar boek.
.
Je kijkt ze aan: je obstakels, je weerstand
“Herken je dit?” vroeg ik. “Dat er obstakels tussen jou en je boek staan? Dat je het boek wel kan zien, maar niet kan aanraken, geen echte verbinding kunt maken?”
Ja, dat gevoel herkende ze. En toen zei ze iets dat meteen haar grootste obstakel uitvergrootte:
“Ik wil dat mijn innerlijke kind naar voren stapt en dat mijn angst weg stapt. Die angst mag terug gaan zitten, als toeschouwer. Die hoort hier niet in de opstelling.”
.
Het vuur waarmee ze dat zei, zorgde voor een lachje bij al haar innerlijke delen. “Dat kan niet zomaar”, zei ik. “Al deze delen zijn voor jou opgestaan en hebben zich in het Veld getoond. En ze willen allemaal samen met jou de reis naar het boek maken. Het is onmogelijk om er eentje weg te duwen, want dan blijft het plaatje incompleet.”
Ze keek verbaasd. “Moet dat echt? Moeten ze allemaal mee? Nou, dan wil ik dat het innerlijk kind naast het boek gaat staan, dat de angst ginder ver in de hoek gaat staan en dat …”
Ik onderbrak haar: “Anna, begrijp je eigenlijk wat je nu doet? Precies nu, wat je nu doet? Dat dat precies je probleem is?”
Ze viel stil en keek me nog verbaasder aan.
“Ik snap het niet.”
“Probeer maar”, zei ik. “Probeer al je innerlijke delen maar op de plekken te duwen die jij nu net hebt uitgesproken.”
.
Met controle en pushen kom je nergens
Met datzelfde vuur stapte ze vastbesloten naar haar innerlijke delen toe, om ze allemaal richting de plek te duwen die ze met haar hoofd had beslist. Maar hoe harder ze duwde, hoe harder haar innerlijke delen in opstand kwamen. Het innerlijke kind duwde boos terug, en ook de angst ging alleen maar steviger op de benen staan.
“Het lukt niet! Ik krijg niemand in beweging!”
“Snap je het nu? Dat je met controle, pushen en duwen nergens komt?”
“Ja … . Oh my god, dit is wel érg confronterend.”
“Wat als je hen een keer zou vragen wat ze NODIG hebben om in beweging te komen? Wat als je de neiging om te controleren zou verzachten. Zou je bereid zijn om de beweging van deze delen toe te laten? Want dat is overgave: je laat de natuurlijke beweging toe.”
.
.
Controle vrijlaten en vertrouwen toelaten: spannend!
Ik vroeg haar om haar blik op het boek te richten. En met haar focus even daar te blijven. En dan weer te kijken naar haar innerlijke delen, die nog steeds tussen haar en het boek in stonden.
“Hoe zou het zijn om te vertrouwen dat je binnenkort dat boek in de armen kunt sluiten? Zonder de stappen ernaartoe te controleren?”
Dat vond ze griezelig. Te griezelig. Haar angst voelde zich meteen groter worden. Toch vroeg ik haar om het volgende hardop te zeggen: “Ik kom naar je toe, boek. Ik weet nog niet hoe, maar ik vertrouw op de beweging die me tot bij jou zal brengen.”
Meteen zag ik hoe er iets shiftte in haar blik. haar hele energie, die eerst hard, vurig, ijzersterk en controlerend had gevoeld, werd zachter. Ze had voor het eerst het niet-weten aangeraakt, bewust.
.
Verbinden met je innerlijke kind
Dan vroeg ik haar om haar blokkerende delen nogmaals in de ogen te kijken. Ze tijd en aandacht te schenken. “Kijk met je hart en je buik. Probeer het niet te snappen of te controleren. En zeg aan ieder van hen: “Ik zie je. Ik zie je misschien wel voor het eerst. Het is confronterend. Maar eindelijk ken ik nu jullie bestaan.”
Meteen kwam er beweging in de representanten.
“Is er een deel dat je nieuwsgierig maakt?”
“Ja, eigenlijk wel. Mijn innerlijk kind. Dat staat er nu zo’n beetje droevig bij te wezen.”
“Wil je er graag verbinding mee maken?”
Dat wilde ze graag.
.
De innerlijke reis naar je boek
En zo startte Anna de innerlijke reis naar haar boek. Ze ging alle delen langs. Ze schonk hen één voor één aandacht. Ze vroeg hen wat ze nodig hadden om samen met haar de reis naar het boek te maken. Ze oefende geduld, heel veel geduld, want haar angst en ook haar innerlijke kind hadden veel liefde nodig, heel veel warmte. Ze wilden in een ander licht gezien worden, ze wilden in zachtheid meegenomen worden.
.
Je neemt al je delen met je mee
Anna diende uit oude overtuigingen te stappen, oordeel in de ogen te kijken en vrij te laten, aannames over zichzelf uit te spreken en te verzachten om uiteindelijk, in verbinding met alle delen van zichzelf, het boek te kunnen omarmen.
.
“Hier ben ik!” zei ze aan het eind. Ze stond, met al haar innerlijke delen liefdevol naast zich verzameld, voor het boek. Ze voelde zich hyper trots en dankbaar. “Hier ben ik! Ik heb de reis naar jou gemaakt. Nu pas kan ik écht verbinding met je maken. Ik heb nu én mijn hart én mijn verstand bij. En mijn meest creatieve deel, mijn innerlijke kind, dat wil spelen!”
Anna was altijd overtuigd geweest dat ze haar boek wel vanuit haar hoofd zou kunnen schrijven. “Ik snapte het nooit, waarom ik niet ging schrijven, want ik had zoveel ideeën”, zei ze daarover. “Maar nu snap ik het. Ik durfde mijn boek niet te VOELEN. Ik kon het echt niet voelen.”
Maar nu kon ze het voelen. En o jee, wat een schrijfVUUR zat daar klaar!
“Ik zet de eerste punt, en ik vertrouw erop dat jij, lief boek, uiteindelijk verschijnt.”
Het boek ontspande nu volledig. En glimlachte, in vertrouwen.
“Ik ben blij dat je me ziet”, zei het boek. “Ik loop niet weg. Je bént me al aan het schrijven.”
.
Waar controle zit, is geen ruimte voor flow
Waar oordeel zit, is geen ruimte voor liefde
Liefde, leven, is beweging!
Hoe komt dit verhaal bij je binnen? Ik lees het graag in de comments onderaan mijn blog.
.
Benieuwd naar de Opstellingsdagen?
Ben je nieuwsgierig geworden naar wat opstellingen voor jou kunnen betekenen in je leven? En wil je zelf de helende werking van een opstelling ervaren? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief. Zo blijf je op de hoogte van de opstellingsdagen. Je bent nog van harte welkom om je aan te melden voor >> zaterdag 28 januari 2023. Dan organiseer ik een volledige dag opstellingen. Er zijn nog enkele plekjes vrij voor deelname als representant (dan sta je in de opstelling van iemand anders). De werking hiervan is net zo krachtig.
.
Meer informatie over wat het kan betekenen voor jou om deel te nemen als representant, lees je hier: Representant zijn bij een familieopstelling, wat betekent dat eigenlijk?
.
Benieuwd naar de Deep dive Matrix of Joy?
Voel je dat het tijd is voor jou om nog een laag dieper te zakken in liefde en in vertrouwen? Ben je klaar voor een quantum leap naar een nieuwe matrix? Dan verwelkom ik je graag in de Deep Dive Matrix of Joy, een week retreat op het eiland Ikaria. Een diep transformerende reis die je nog lang zal bijblijven.
.
Reageer je graag? Dat kan onderaan deze blog.
.
Joey Brown is opsteller en schrijf- en bewustzijnscoach, en auteur van het boek Schrijven naar Bewustzijn, Ontdek je ware verhaal. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Regelmatig post ik foto’s, schrijfmeditaties en verhalen op INSTAGRAM en ook op mijn FACEBOOKPAGINA! Neem een kijkje, en als je fijn vindt wat je leest, is een duimpje altijd welkom!
Linda Van Brantegem zegt
Nu ik dit verhaal van Anna lees, realiseer ik mij waardoor ik vele maanden vast zat.
Het was angst. die reeds als kind ontstond, doch kon ik niet meer indenken hoe of wat .
Op een ochtend na een enge droom zette ik de punt en begon te schrijven vanuit de angst die ik voelde en niet een laag kwam tevoorschijn, maar vele lagen dieper was ik er, weken heeft het geduurd, maar ik heb er door geschreven.
Joey zegt
Wat goed, Linda! Dat je jezelf een weg door het vastzitten hebt geschreven!
Yelle Heyvaert zegt
Hey, zo’n herkenbaar verhaal. En dan besef ik eens te meer dat mijn overtuigingen, mijn drang naar controle en het oordelen, met het vingertje wijzen naar de ander, me in de weg zitten. Dit verhaal geeft me moed. Gewoon openstaan voor elk stukje van me, zacht zijn voor mezelf en een beetje traagheid inbouwen. Thanks for sharing!!
Joey zegt
Zoen aan jou. Het is allemaal oké. Being kind is ook dat vingertje zien, en het omhelzen 🙂
Karel Gommer zegt
Hoi Joey,
Zo herkenbaar. Heb mijn angst om een roman te gaan schrijven (over de misstanden in de vee-industrie) zo’n 7 jaar geleden op een retraite bij jou in het klooster van De Karmel) overwonnen. Op jouw aanraden (en gezien mijn dyslexie) in de tussentijd veel romans gelezen en zonder angst (hoe dit zeer gedurfde boek in de maatschappij ontvangen zou worden) aan mijn roman in wording gewerkt. Het enige obstakel dat ik nog moest omarmen was de controle uit handen te geven, door mijn betaalde baan (waarbij meer controle dan flow van mij gevraagd wordt) even te laten voor wat ie is, zodat ik mij volledig kan focussen op het schrijven aan de roman. Die stap heb ik nu (met gevoel en verstand) genomen, door voor de kerstvakantie bij mijn manager een sabbatical aan te vragen, waar hij tot mijn grote verbazing groen licht en de ruimte voor gegeven heeft. Dus nu bezig met de tweede stap: Iemand zien te vinden die mijn honneurs tijdens mijn afwezigheid kan waarnemen, zodat ik hopelijk vanaf 1 mei as. (zonder stress en werkdruk) mijn droom en missie kan volbrengen en afronden. Dus de controle (de angst om mijn baan te verliezen als ik helemaal voor dat boek zou gaan) losgelaten, maar ook weer een beetje niet. Omdat ik een jaar verlof kan opnemen i.p.v. het meest extreme, het opzeggen van mijn betaalde baan.
Meer dan hartelijke groet,
Karel
Joey zegt
Wauw! Wat een giga-stap! En wat een moed! Ik wens je ontzettend veel succes, Karel!