Ikaria, het eiland waar ik woon, werd geheel onverwacht mijn zielsbestemming. Ikaria bleef me roepen, en ik kon niet weerstaan aan haar lokroep. Ik plantte mijn twee voeten in haar aarde en schoot wortel!
De gevolgen van dat wortel schieten waren niet makkelijk: ik, vrouw alleen, in een crisisland waarvan ik de taal niet sprak. Ik moest letterlijk van nul een nieuw leven starten. Ik herinner me hoe ik Ikaria’s hoogste bergtoppen in reed en het gevoel had dat ik haar hart hoorde kloppen. Maar het was het mijne, van opwinding, angst en plezier: ik voelde in elke vezel van mijn lijf dat ik hier voor het eerst niet zou weggaan.
Ikaria daagt je uit
Ikaria daagde me uit, zo voelde ik dat. Ze dwong me tot luisteren (naar mijn eigen hart): wat wil je nu echt? Wie ben je echt? Wat heb je hier te doen, in dit leven? En ik nam de uitdaging aan. Ik huurde een huisje en ging schrijven en tekenen. En ik luisterde nog meer. En zo ben ik dan na twintig kladboekjes en krabbels als schrijfcoach gestart (ik formuleer het nu even simplistisch). Ik had dit alles nooit gekund of gedurfd zonder de ontzettend transformerende en aardende kracht van dit magische eiland.
Na jaren wortelen in haar aarde voel ik me één met het eiland. Ikaria en ik, wij dansen hetzelfde ritme. En haar overweldigende natuur, haar sterke winden en regens blijven me uitdagen en geven me alle kansen om te groeien.
Meer weten over Ikaria? Kijk op de pagina: Ikaria eiland
Lees ook:
Leven in vrijheid en tijdloosheid
Ikaria is geen plek maar een emotie
uitzonderlijk eiland
Echt, ik overdrijf niet, Ikaria is als eiland uitzonderlijk in zijn soort. De hele wereld komt er stilaan achter, televisiezenders lopen ons intussen plat, maar weinigen hebben het écht begrepen: op Ikaria kom je niet zomaar ‘met vakantie’. Drie vierde van de reizigers komt hier ‘per toeval’ of ‘per verrassing’ of ‘per vergissing’ terecht. Een ticketje Samos en dan op het foute eiland afstappen. Zoiets. In werkelijkheid is het Ikaria die roept en uitdaagt tot vernieuwing. Wie daarna een tweede keer naar Ikaria reist, doet dat omdat het niet meer anders kan, omdat je haar geproefd en gevoeld hebt, omdat het verlangen om deze plek opnieuw te zien ondraaglijk groot is geworden.
Ikaria transformeert
Ikaria transformeert en vernieuwt, geeft je een rechtstreekse connectie met je hart. Maar het pad, de reis naar Ikaria, is niet altijd eenvoudig. Ik zeg altijd aan mensen die hierheen komen: “Neem je tijd. De reis zelf is een belangrijk onderdeel van je pad, van je proces. Haast je niet hierheen, maar bezoek onderweg ook nog andere steden, dorpen, musea, goden en eilanden.” Sommige mensen willen heel erg graag komen maar mailen me tientallen redenen waarom het toch niet lukt. En dan zeg ik: “Ikaria loopt niet weg. Als je hier echt moet zijn, kom je hier hoe dan ook ooit terecht.”
.
.
schrijfretraite op Ikaria?
Reis zonder verwachtingen hierheen, open en nieuwsgierig als een kind. Laat zorgen en oude ballast achter. Reis ‘dapper en onbevreesd’. Het is zo mooi hoe onderstaand gedicht ook zegt dat je, als je gedachten verheven blijven, je geen monsters zal tegenkomen op je pad. We zijn het immers vaak zelf die de monsters in onze grotten en krochten in leven houden.
Ik ben mijn grotten en krochten in gereisd met de pen; met de pen ging ik mijn draken en monsters te lijf. Ik vond mijn missie, mijn boodschap. En dat is wat ik tijdens schrijfretraites graag met jou wil delen. Hoe je met je pen je hoofd en je lichaam kan zuiveren, vernieuwen. Hoe je stevig in je essentie, in je ware verhaal kan staan.
Soms zit er bij de start van je schrijfretraite al een boek klaar in je hoofd, soms ook niet. Soms ontdek je dat wat je al schreef, helemaal niet is wat je écht wil schrijven. Maar maak je geen zorgen: het is niet belangrijk hoe lang je schrijfproces duurt, zolang je je droom (van een boek) maar voor ogen houdt.
Vertrouw en geloof: jouw boek verschijnt wanneer de tijd daarvoor rijp is. En zelfs als je aan het eind van je schrijfretraite niet het anker in je boek hebt gegooid, dan nog kan je dankbaar zijn: je droom van een boek hield je in beweging, zette je op weg, schonk je al je ervaringen, en schonk je … Ikaria.
*
Meer weten? Kijk op Verdiepingsweken Ikaria.
*
Joey Brown is schrijf- en bewustzijnscoach. Ze woont op het eiland Ikaria.
P.S. Wil je graag op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de NIEUWSBRIEF.
Neem ook regelmatig een kijkje op de FACEBOOKPAGINA!
Neem de reis aan, neem de uitdaging aan. En dan zie ik je op een dag op Ikaria!
Ha Joey,
Wat een prachtig verhaal.
Terwijl het hier somber miezert en maar lijkt te blijven regenen, breekt er, terwijl ik lees, toch een zonnetje door aan mijn keukentafel.
Waarom? Omdat ik een heerlijk vooruitzicht heb.
Ik mag naar Ikaria!
Mijn koffer staat al ongeduldig te wachten boven maar ik heb geduld.
Geduld omdat ik weet dat buiten uiteindelijk ook de zon gaat schijnen en ik samen met mijn vrouw ga genieten van een heerlijke zomer. Daarna spreid ik mijn vleugels en vlieg naar Ikaria.
Met open vizier.
Liefs, Geke
Ikaria here I come…
Op sommige blogs weet ik gewoon niet wat te schrijven of te reageren. Die laat ik passeren. Maar deze blog raakt me diep vanbinnen. Ik voel dat ik ook eens naar Ikaria wil komen om een boek te beginnen, ook angsten houden me tegen.
Mijn uitdaging is om de dingen stap per stap te ondernemen. Ooit zei een man tegen me: “Een duizendpoot heeft zovele pootjes dat hij stap per stap moet gaan want anders valt hij om”. Nu lees ik in dit verhaal dat ook de reis voorheen erbij hoort en dit voelt voor mij goed aan. Ontspannen en het mag zijn en niks verplicht. Dank je wel Joey, wanneer weet ik nog niet maar ooit ontmoeten we elkaar…
Ja, ooit! En misschien wel sneller dan je denkt?
Bedankt Joey, dat je Ikaria onder mijn aandacht hebt gebracht.
Ik kom naar Ikaria
met Lia, onze zoon en zijn geliefde
voor het zout en de zon
om met de zilte wind op mijn lippen
in de schaduw van zilveren olijven
te luisteren naar ruisende golven
en het bonken van mijn hart
Ik kom naar Ikaria
om in de luwte van geurend sparrengroen
in vruchtbare aarde op rotsgrond en klippen
opnieuw te beginnen
en met feta, honing, en wijn
het zijn, en Lia, onze zoon en zijn geliefde
te minnen
Na het lezen van je blog Joey ben ik er ook van overtuigd ooit voet op Ikaria te zetten. Mijn levensreis is een hobbelende weg waarbij de wielen van mijn karretje af en toe van de weg afschieten. Soms blijf ik ter plekke en raak voor geen meter vooruit en soms zijn er impulsieve haastige bonken.
Mooi te lezen dat de voorbereiding tot het aankomen in Ikaria even veel betekenend is als het verblijven.
Ik kijk reikhalzend uit naar dat plekje.
Vele groeten,
Roos
Mooi Roos, hoe je je weg beschrijft. En ja, wie weet leidt die op een dag wel hierheen? Welkom!
Ikaria komt naar me toe als een geschenk … zomaar, een geschenk uit liefde.
Maar het is een geschenk met een voorwaarde, namelijk enkel wanneer ik voel dat dit klopt, dat dit is wat ik nu nodig heb, mocht ik het aanvaarden (aldus mijn schenker).
Van zodra ik in mijn hoofd met het idee naar Ikaria af te reizen begon te spelen, en de praktische organisatie ervan begon uit te pluizen, voelde ik de spanning door mijn lijf stomen. Ik kreeg zin om te gaan reizen en zin om het avontuur met mezelf aan te gaan. Maar tegelijk overviel mij een gevoel van onzekerheid en stress. Want is dit nu echt wat ik nodig heb? Is mijn gevoel wel echt? Wanneer weet je dat zeker? Mag ik dit geschenk dus wel echt aannemen?
Het zijn vragen die de afgelopen weken door mijn hoofd spookten. Ik praat er met heel wat mensen over en iedereen gaf haast hetzelfde antwoord: ga, dit komt niet zo maar op je pad, je bent gek als je het niet aanneemt.
Toch was het jouw blog dat nu mijn laatste twijfels echt heeft doen smelten als sneeuw voor de zon. Ja is het antwoord, ik aanvaard dit geschenk met volle overtuiging en goesting, en wens dat dit (verlichtend) pad naar en van Ikaria heel lang mag duren.
Ik ben er klaar voor 🙂 en kijk er zooooo naar uit.
Tot snel!
Fien
Hoi Fien
Welkom! Ikaria staat klaar om je te omhelzen.
Hallo Joey,
De (schrijf-)reis naar Ikaria klinkt erg aantrekkelijk… loop al lang rond met het idee een boek te schrijven, en ik ben helemaal weg van Griekenland.. heb zelf lang gewoond op Kreta :-).
Maar… het is corona-tijd en ik vraag me af of jouw reizen wel door kunnen gaan… ik zou zelf pas in september willen komen, maar zelfs dan is het nog onzeker…